The Desperate Wife

Chapter 17

"I don't wanna go to Singapore!"

"Why are you always planning and deciding things without me?"

"I hate it."

Nakaupo ako sa sofa ng sala, nagbabasa ng libro habang nakapatong ang mga paa sa center table. Nagpapakarelax matapos magluto ng hapunan para sa ngayon na kararating lang na asawa ko mula sa trabaho. Alam ko, dahil naririnig ko mula dito ang boses niya na mukhang may kasagutan sa kabilang linya. I bet it's his Mom, and it's like he's telling her how terrible it is to travel with me in Singapore.

I saw him coming towards my direction while looking at me very intently.

"No, We're not gonna meet him." Huling pahayag nito sa kausap bago binaba ang tawag. Pinatay niya ang telepono at pinasok sa loob ng kanyang bulsa na hindi pa rin binibitawan ang mga tingin nito sa akin.

"Hi, Kumain ka na ba? I prepared you some dinner." How I wish na hindi halata sa mga boses ko ang takot. I gave him a force smile knowing that he's mad right now.

"Ano na namang kadesperadahan ito, Sandra? I know you convinced them!" He ran his fingers on his hair, a sign that he's irritated.

"I did not, maniwala ka." I sat properly and close the book--

"Bullshit!" Nabitawan ko ang libro dahil sa gulat nang sumigaw ito. Kinuha ko ito at nilagay sa ibabaw ng lamesa at tumayo upang sana ay pakalmahin ang asawa ko.

"Keith, calm down. S-Siguro nakikita lang nila ang paghihirap mo sa trabaho, and this is just a kind of reward. Why not take this as an opportunity to rest? Why are you so mad?"

"Because this is just another trap! They keep on manipulate things, manipulate me! And I don't wanna go anywhere else with you!" Hinawakan ko ang kanyang mga braso nang umaksyon itong tatalikod sana sa akin.

"What's with the sudden change change of attitude, Keith? One day, you're nice then the next day you went home shouting and yelling at me. You're getting worse, Keith. Worst!"

"Wala akong panahon sa mga drama mo, Sandra. You're wasting my time." Bahagya niya akong tinulak dahilan para mabitawan ko siya.

"See? How could you be this so cruel? Binigay sa atin 'yon bilang regalo, the intention was good. Ikaw lang ang nag-iisip ng masama. Kung ayaw mo akong kasama. Okay... I'm not going. But know that they are doing this for us especially for you!" I said while pointing at him.

"Do you believe that I can buy this kind of shit?! Tapos ano? Magddrama ka sa harap ng magulang ko para pagsabihan nila ako ulit at ikumpara na naman sa magaling kong kapatid?!" Namumula na ang mga tenga at mga mata nito sa galit. This is the first time he brought up the topic about his brother at mukhang sa tono ng pananalita nito, may malalim na hinanakit ito sa kapatid.

"That's not my intention, Keith. Why are you so difficult?" Bakit lahat nalang ng gagawin at sasabihin ko ay pagiisipan niya ng masama? I gave up, I walk passed him before he could see me in tears.

I locked my self in my room. I lay on the bed and cry my heart out. Hindi niya naiintindihan ang sitwasyon ko. Hindi niya alam ang pakiramdam na naiiwan mag-isa sa bahay at nag-iisip ng kung ano-anong masama tungkol sa asawang hindi umuuwi sa sariling bahay. It's draining and exhausting. Like him, I need to have a break too, pero sinira niya.

I look up to see my suitcase. Nakahanda na lahat ang mga gamit ko papunta sana sa Singapore. Nakakalungkot dahil palagi ko nalang natatagpuan ang sarili kong umiiyak, umaasa, at nabibigo.

*Ting*

I wiped my tears when I hear my phone beeped and crawl to reach it above the lamp table.

Pack up, we're going.