Zawgyi
အလုပ္မ်ားသည့္လူမို႔ မမႀကီးခ်ိန္းဆိုသည့္ေနရာကလည္း ေဆးရံုနားက ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ပင္။လူ႐ွင္းေနသည့္ အခ်ိန္မို႔ေပလားမသိ ဆိုင္ေလးကလူအနည္းငယ္သာ႐ွိသည္။
ဆိုင္ေလးထဲ အၾကည့္ေဝ့ကာ မမႀကီးကို႐ွာမိေတာ့ စားပြဲတစ္ခုတြင္စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ကာထိုင္ေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။
"မမႀကီး..ေရာက္တာၾကာၿပီလား"
မမႀကီးက သူ႔အေမးကို အျပံဳးေလးတစ္ခုႏွင့္ေခါင္းခါျပသည္။
"တစ္ခုခုမွာေလ ေကာင္းကင္၊မမႀကီးက ေကာင္းကင္ဘာႀကိဳက္တတ္မွန္းမသိလို႔ ႀကိဳမွာမထားတာ"
" ရတယ္..မမႀကီး၊ကြၽန္ေတာ္ မေသာက္ေတာ့ဘူး"
သူတကယ္ပဲ အခုခ်ိန္မွာ ဘာဆိုဘာမွမစားခ်င္စိတ္မ႐ွိ။ညကလည္း အေတြးလြန္ေနသည္နွင့္ညဥ့္နက္မွ အိပ္ယာဝင္မိသည္။
"ကာကာ အိမ္ေပၚကဆင္းသြားတာကို ေကာင္းကင္သိလား"
"ဗ်ာ.."
သူအာေမဋိတ္သံသာထြက္လိုက္မိသည္။ကာကာ မမႀကီးတိုက္ခန္းတြင္ သြားေနတာကို သိေပမယ့္ အိမ္ေပၚကဆင္းလာသည္လို႔ေတာ့ သူမထင္မိ။ကာကာကလည္း သူ႔ကို ဘာမွေျပာမျပခဲ့။
သူ႔ရဲ႕ အံ့အားသင့္ေနသည့္ပံုကို ၾကည့္ၿပီး မမႀကီးက သက္ျပင္းခ်သည္။
"ဟုတ္တယ္..အဲ့ဒီေန႔က ေဖေဖနဲ႔ကာကာ ျပႆ နာတက္ၾကၿပီး ေဖေဖက ကာကာ့ကို အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်လိုက္တာ"
ဒါဆို..ဒါဆို အဲ့ဒီေန႔ညက ကာကာ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ႐ွိေနခဲ့သည့္ ဒဏ္ရာေတြက...။ဟား....ကာကာ မင္းငါ့ကို ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေတာက္ေလ်ွာက္ဖံုးကြယ္ထားခဲ့တာပဲ။
သူက ကာကာ့အတြက္ ဒီလိုအေၾကာင္းေတြကိုေျပာျပဖို႔၊ရင္ဖြင့္ဖို႔ အတြက္ေတာင္ အေရးမပါတဲ့လူျဖစ္ေနခဲ့တာလား...။ထိုညက နာက်င္ရိပ္စြန္းေနသည့္ ကာကာ့ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ျပန္ျမင္မိျပန္ေတာ့ သူ႔စိတ္တို႔႐ႈပ္ေထြးသြားရျပန္သည္။တကယ္ပဲ ငါကမင္းအတြက္ဘာလဲကာကာ။ငါ့ကို မင္းဘယ္အဆင့္မွာ သတ္မွတ္ထားတာလဲ။
YOU ARE READING
ခ်စ္ျခင္းတရားျဖင့္လင္းလက္ေစ
Romance-ေငးၾကည့္ေနရံုႏွင့္ေက်နပ္ေနခဲ့သည့္သူ႔ဘဝက ေနာင္တစ္ခ်ိန္ေငးၾကည့္ခြင့္ေတာင္ မရႏိုင္ေတာ့မွန္း သိသည့္အခ်ိိန္မွာ ထိုသူ႔အေပၚထားသည့္ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ေတြက နယ္ကြၽံေနခဲ့ၿပီ။ -ငေးကြည့်နေရုံနှင့်ကျေနပ်နေခဲ့သည့်သူ့ဘဝက နောင်တစ်ချိန်ငေးကြည့်ခွင့်တောင် မရနိုင်တော့မှန်...
