ခ်စ္ျခင္းတရားျဖင့္လင္းလက္ေစ

အပိုင္း(၁၁)

   Zawgyi

          အခ်ိန္ကနံနက္ ၆ နာရီဝန္းက်င္ဆိုေပမယ့္ ပိတ္ၾကပ္စျပဳေနသည့္ ကားလမ္းေၾကာင့္ နံနက္ခင္းေလေျပညင္းကိုလည္း အျပည့္အဝမခံစားရ။ေဆာင္းအကုန္ေႏြအကူးေပမို႔ ေႏြရာသီ၏ မိတ္ဖက္ေခြၽးရည္စက္ငယ္တို႔ကလည္း အာကာပိုင့္ႏွဖူးစပ္တြင္ အစီအရီ။

                 ေဆးရံုဝင္းထဲသို႔ကားကိုခ်ိဳးေကြ႔ဝင္ရင္း ေဘးခံုမွာ႐ွိေနသည့္ သံုးဆင့္ခ်ိဳင့္ငယ္ေလးကိုလည္း ျပဳတ္မက်ေအာင္သတိထားရေသးသည္။

               မမျခယ္၏အေဖက ေဆးရံုတြင္ႏွစ္ရက္ထပ္ေနရသည္မို႔ မိန္းမသားေတြပဲ႐ွိသည့္မမျခယ္တို႔သားအမိေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ကညဘက္ေဆးရံုတြင္လူနာေစာင့္၍အိပ္ေပးရသည္။ဒီေတာ့လည္း "တစ္ႏြယ္ငင္တစ္စင္ပါ"ဆိုသလို ေကာင္းကင္ပင္ပန္းမွာကိုၾကည့္မေနႏိုင္သည့္ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ေကာင္းကင္အတြက္ မနက္စာကိုတာဝန္ယူရသည္။

               အခုလည္း မနက္ေစာေစာေကာင္းကင္တို႔အိမ္ကိုဝင္ကာ ၾကီးႀကီးလုပ္ေပးထားသည့္ နန္းႀကီးသုပ္ကိုဝင္ယူ၍ ေကာင္းကင္ထံထြက္လာျခင္း..။နံနက္ေစာေစာေပမယ့္ ေဆးရံုထဲတြင္ေတာ့ တာဝန္က်ဆရာမေလးေတြႏွင့္ လူနာတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္ေနသည္။မစည္ကားသင့္သည့္ ေနရာတြင္စည္ကားေနသည့္ ေဆးရံုတြင္းမွလူနာတစ္ခ်ိဳ႕၏ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းမ်က္ႏွာမ်ားကိုၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်မိသည္ကအခါခါ...။

              ခ်ိဳင့္တစ္လံုးကိုဆြဲရင္း ေကာင္းကင္႐ွိရာအခန္းဆီသြားေနသည့္က်ြန္ေတာ့္ကို ေ႐ွ႕တည့္တည့္ကလာေနသည့္ ဂ်ဴတီကုတ္အျဖဴ ေရာင္ႏွင့္ဆရာဝန္မေလးက မ်က္ေမွာင္ကုပ္၍ၾကည့္ေနသည္။ထိုဆရာဝန္ေပါက္စကသူ႔ကိုသိပ္ျပီးအျမင္မၾကည္တာကိုသိသည္မို႔ ဒီေန႔တမင္ေစာေစာလာခဲ့ကာမွ ခုလိုတည့္တည့္တိုးေနျခင္း......။

          "ဒီလိုေတာက္တိုမယ္ရလုပ္ေပးေနရတဲ့ဘဝကို သိပ္ၿပီးေက်နပ္ေနတာလား"

             မမႀကီးေျပာလာသည့္စကားေတြကက်ြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့အရင္လိုသိပ္ၿပီးမခံစားရေတာ့ပါ။ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမ႐ွိသည့္ ေကာင္းကင္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ မမႀကီးကေတြ႔တိုင္းအခုလိုပဲ ခနဲ႔တဲ့တဲ့စကားလံုးေတြႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ကိုဗုန္းၾကဲျမဲမို႔...။