ခ်စ္ျခင္းတရားျဖင့္လင္းလက္ေစ

အခန္း(၁၆)

     Zawgyi

        မေန႔ကတည္းက အဆက္မျပတ္ေခၚေနခဲ့သည့္ဖုန္းကို မကိုင္ခဲ့သည့္လူက ဒီမနက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔တိုက္ခန္းေ႐ွ႕သို႔႐ုတ္တရတ္ႀကီးေရာက္လာသည္။"ေအာက္ကိုခဏဆင္းခဲ့"ဟု စကားသံျပတ္ျပတ္ျဖင့္ေျပာလာသည့္ ေကာင္းကင္ေၾကာင့္ စိုးရိမ္စိတ္ကိုရင္ဝယ္ပိုက္ကာ ေအာက္သို႔အလ်ွင္အျမန္ေျပးဆင္းမိသည္။

              ေအာက္သို႔ေရာက္ေရာက္ခ်င္းျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ဖရိုဖရဲျဖင့္အသည္းအသန္ေျပးလာမိသည့္မိမိကိုယ္မိမိ နီးစပ္ရာတိုင္ႏွင့္သာေခါင္းကိုေျပးေဆာင့္ခ်င္မိေတာ့သည္။ဖြာလန္ၾကဲေနသည့္ဆံပင္ႏွင့္ အနည္းငယ္ေစာင္းရြဲ႔ေနသည့္ တြန္႔ေၾကေၾကအက်ႌကို ကပ်ာကယာျပဳျပင္မိသည္က ေ႐ွ႕တည့္တည့္တြင္႐ွိေနသည့္ ေကာင္းကင္အေဖ၏မ်က္ႏွာေၾကာင့္....။

             လက္ထဲတြင္ luggage  အိတ္တစ္လံုးကိုင္ကာ အေဖျဖစ္သူေဘးတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနသည့္ေကာင္းကင္ပံုစံက တကယ့္ကို ဝါရင့္သိကၡာေတာ္ရဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးသဖြယ္ တည္ၿငိမ္လြန္းလွသည္။

            "ငါမင္းတိုက္ခန္းမွာ လာေနတာ"

           တစ္ခြန္းတည္းေျပာကာ အိတ္ကေလးဆြဲ၍ထြက္သြားသည့္ ငတိေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ့္မွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား။အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ အာေစးမိေနသည့္လူလို စကားတစ္ခြန္းမွမဆိုဘဲျငိမ္သက္ေနမိသည္က ကြၽန္ေတာ့္ပုခံုးေပၚသို႔ခပ္ေႏြးေႏြးလက္တစ္စံုေရာက္လာသည္အထိ...။

              "သားငယ္က အိမ္မွာသူ႔အေမနဲ႔ျပႆ     နာျဖစ္လာတာ" 

            အန္ကယ့္ရဲ႕ေလသံခပ္ေအးေအးကို တံု႔ျပန္မိသည္က သက္ျပင္းတစ္႐ိႈက္ရယ္သာ...။

          "အျပင္မွာ သူ႔ကိုဒီအတိုင္းတစ္ေယာက္တည္းထားရမွာ အန္ကယ္တကယ္စိတ္မခ်ဘူး၊အဲ့ဒါေၾကာင့္ အန္ကယ္သူ႔ကိုမင္းဆီမွာယံုယံုျကည္ျကည္အပ္ထားပါရေစ"

           သံုးႏႈန္းထားသည့္စကားလံုးေတြက႐ိုးစင္းေပမယ့္  အဓိပၸါယ္ကေတာ့ထင္သေလာက္မ႐ိုးစင္းမွန္း ကြၽန္ေတာ္ေရာ ေကာင္းကင္အေဖပါအသိဆံုးပင္။ေစာင့္ထိန္းအပ္သည့္ ကိုယ္က်င့္တရားကို စိန္ေခၚလာသည့္စကားလံုးေတြေၾကာင့္ ခပ္မဲ့မဲ့အျပံဳးတစ္ပြင့္ကိုေႁခြမိသည္။