Obiecałaś mnie nie kochać. [Zakończone]

7. To popieprzone

Dzisiaj na śniadanie pożarłam pomarańcze, tak dla nowości.

Wyszłam z domu nie czekając na podwózke mojego brata wolałam się przejść i przemyśleć wszystko. Nagle podjechało do mnie auto był to Adi z tego co widzę.

- Wsiadasz? - spytał i uśmiechnął się w moją stronę

- W sumie... okej - wsiadłam do jego auta i ruszył w szkołę strony

Myślałam, że ominę Maxa jak będę wcześniej, ale był już stojący ze ździrami i zawiśnietą na jego szyji Milena i Luke i Luis. Poszłam na tyły szkoły gdzie zaczęłam palić.

- Więc teraz się z Adim wozisz? - powiedział, a ja wywróciłam oczyma

- Co cię to interesuję? - spytałam oschle - To nie twoje życie tylko moje - krzyknęłam do niego

- Jesteś popaprana - powiedział

- Więc czemu tu stoisz? - zapytał ozięble, a on wzruszył ramionami

- W zasadzie już nie stoję - powiedział i zaczął odchodzić

Chcę zapomnieć o nim, jego dotyku, ustach.

- Co zrobił Max? - spytała

- Nic - mruknęłam cicho

- Widziałam jak się kłócicie - powiedziała, a ja wzruszyłam ramionami i opowiedziałam jej

- Czasem warto sobie odpuścić kogoś. Nie dlatego, że Tobie na nim nie zależy tylko, że on traktuję to jak jedną wielką zabawę - powiedziała spokojnym tonem głosu

- To jest popieprzone - zaciągnęłam się papierosem - Nie rozumiem tego wszystkiego

- Nikt nigdy nie powiedział, że życie to bajka - wzruszyłam ramionami

***

Po skończonych lekcjach chciałam iść do domu, ale poczułam jak ktoś zaciąga mnie do kantorka.

- Czego? - warknęłam

- Wkurwiasz mnie - przeklął nerwowo

- No i co z tego? - udałam obojętną

- Wiesz co? Mam Cię dosyć, pieprz się Katrin - z tymi słowami wściekle wyszedł z kantorka

- Pierdol się! - krzyknęłam już sama do siebie, ale czułam jak złość we mnie buzowała

Na prawdę tak działa mi na nerwy, ale też tak jakby działa na mnie. Max jest dla mnie jedną wielką zagadką i na prawdę momentami chciałabym go rozgryźć, a potem coś się psuję i wolę się tej zagadki nie tykać.