MS#1 "To Exist" || Book 1 (Completed)

Chapter 16: Serpent's Jungle

LLUVIA'S POV

Flirty Perseus. Does he really need to do that?

Stop, Lluvia Andromeda Gou. Ok?!

Hindi lang siguro ako sanay makakita na may ibang ka-close si Perseus.

"Hoy! Ms. Andri!" sigaw ni Calix.

Napatigil ako sa paglalakad at walang emosyong nilingon siya. I raised my right eyebrow. Waiting him to say something.

"Dito daan, napasobra ka ata" kamot-ulo nyang sabi habang nakaturo sa kabilang daan.

Oh ok.

So, ganto ang alignment namin habang naglalakad

Si Calix ang nasa unahan tapos si Esia at Perseus ay magkasabay

Ako naman mag-isa dito sa huli. Perseus baka gusto mo kong lingunin rito?

I really wanna shout to Perseus kaso busy siya sa pakikipagkwentuhan kay Esia.

Ok. Just let them Lluvia. I sounds like a jealous girlfriend, damn.

Nang makapasok kami dun sa mismong jungle pagkalagpas ng isang creepy tree ay nagsimulang umulan.

Rain. My most hated weather. It's a bit contradicting how I hated rain despite of my first name which means rain.

Niyakap ko ang sarili ko at nanatili na lang tumingin sa baba.

Kasabay ng tunog ng pagpatak ng bawat ulan ay ang tunog na bumabalik sa aking isipan.

"Lluvia Im sorry but they're gone"
"I know that you are a strong girl"
"I wish I've told them how much I love them"
"Huli na ang lahat"

Tinakpan ko ang magkabilang tenga ko then I closed my eyes.

Tinigil ko muna ang paglalakad ko

Please. I don't want to remember that again. Hanggang dito pa rin ba sa laro?

"Malapit na kami honey. Stay there"
"Kasalanan ko"
"That child is so pityful. She's too young"

All the thoughts inside my head was suddenly overlapped by a sound of a flat line.

"STOP!!!" I unconciously shout.

Get the shit out of my head. Ayoko ng maalala lahat!

Ayoko na. Tama na! I feel the rapid beating of my heart. So what you feel in the real world can also feel here? Vice versa.

"Andromeda!"

May humawak sa magkabila kong braso. Unti-unti kong minulat ang mata ko na lulumuluha na pala

Then there I saw Perseus' worried face.

Why does even a virtual world making someone cry? Hanggang rito din ba pwedeng umiyak?

Naramdaman ko na lang na may biglang yumakap sya sa akin.

"Shhh, it's ok now my Andromeda. Im so sorry" he softly said while patting my back.

Humiwalay siya sa pagkakayakap then he kissed my forehead.

"Thank you..." mahinang sambit ko

"Ayos ka lang ba Andri?" tanong naman sa akin ni Esia

"Yup, sorry nainterrupt ko ang paglalakad natin. It's just that my trauma hits me again" I apologised.

"Wag mo nga yang sabihin, ang mahalaga maayos ka na" sabi nanan ni Calix