ထူးထူး အိပ္ခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ
စာလုပ္ေနရင္း စိတ္က ပါတစ္၀က္
မပါတစ္၀က္..၊ ေမေမ လက္ထပ္လုိက္လွ်င္
ေျပာင္းရေတာ့မည့္ အိမ္အေၾကာင္း
ေတြးေနမိသည္။ ေမေမ လက္ထပ္မည့္
အမ်ိဳးသားတြင္ သားတစ္ေယာက္ ရွိျပီး
ထူးထူး တုိ႕ ေက်ာင္းကပဲတဲ့... ၊
ခုမွ ေက်ာင္းတက္တာ တစ္လေတာင္
မျပည့္ေသးလုိ႕ ဘယ္သူလဲ သိဖုိ႕ မလြယ္လွ....၊
အသူရာကေတာ့ ဘယ္သူဆုိတာ
ေသခ်ာေပါက္ သိလိမ့္မည္။
ေျပာရင္းဆုိရင္း အသူရာ့ဆီမွ ဖုန္း၀င္လာသည္။
"ဟယ္လို......"
"ထူး နင္ဘယ္မွာလဲ....?"
တစ္ဖက္မွ ဆူညံလွေသာ
တီးလံုး သံမ်ားကုိၾကားေနရသျဖင့္
ဖုန္းႏွင့္ နားကုိေတာင္ ခြာလိုက္ရသည္။
ေမြးေန႕ပဲြတစ္ခု သြားစရာ ရွိတယ္လုိ႕
သူ ေျပာထားေတာ့ အဲ့ကုိ ေရာက္ေနတာ ျဖစ္မည္။
"ငါက အိမ္မွာေပါ့၊
နင္ မျပန္လာေသးဘူးလား..၊
ေနာက္ေတာင္ က်ေနျပီ..."
ည ဆယ္နာရီထုိးေနျပီ ျဖစ္သည္။
"ငါ အခု bar ဆက္သြားမလို႕...
နင္လာခဲ့ပါလား... ဒကာ ရွိတယ္
နင့္ကုိလဲ ေခၚေနတယ္...."
ေမြးေန႕ရွင္က အလယ္တန္းေက်ာင္း
ေလာက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္တာေၾကာင့္
ထူးနဲ႕ေကာ အသူရာနဲ႕ပါ ခင္သည္။
သုိ႕ေသာ္ အဲ့လို လူမ်ားတဲ့ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္
ေနရာေတြ ထူး မသြားတတ္သျဖင့္ မလုိက္ျဖစ္တာ။
"အာ.... ငါ မလာေတာ့ပါဘူးဟာ.... ၊
နင့္ဘာသာပဲ သြားပါ ..၊ မေသာက္ေတာ့
မေသာက္နဲ႕ေနာ္ အသူရာ၊
အျပန္ေကာ ဘယ္လိုျပန္မွာလဲ...?
နင့္ကုိ ဘယ္သူလုိက္ပို႕မွာလဲ...?"
ရွိတာမွ သူငယ္ခ်င္းက ဒါေလးတစ္ေယာက္၊
ယြစိတက္ေလး ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ စိတ္က မခ်ခ်င္၊
"ထူးရယ္ အျပန္ လုိက္ပုိ႕မယ္လူ ဘယ္ရွိမွာလဲ....၊
အဲ့တာေၾကာင့္ နင့္ကုိ ေခၚတာေပါ့....
ငါ အန္တီ့ကုိေတာင္ ခြင့္ေတာင္းျပီးျပီ ၊
အန္တီကေတာင္ နင့္ကို လႊတ္တယ္...
လာခဲ့ပါဟာ.... ေနာ္...."
ထူးထူး စိတ္ပ်က္မိသည္။
အဲ့လို ေနရာေတြႏွင့္ အသားမက်၊ မႏွစ္သက္၊
ဒါေပမယ့္လဲ အသူရာ့ကုိလဲ
တစ္ေယာက္ထဲ လႊတ္မထားနုိင္။
သူက ဘယ္လိုပဲ ေယာက္်ားေလး ျဖစ္ေနဦးေတာ့၊
ႏုႏုထြတ္ထြတ္ ေခ်ာေခ်ာေလးေလ၊
မေတာ္တေရာ္ အၾကံသမားနဲ႔သာ ေတြ႕ရင္ျဖင့္....
YOU ARE READING
ဒဏ္ရာ
Romanceဒဏ္ရာေတြေပးလည္း ေပးသူ အျပစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ မျမင္သလို ေက်နပ္စြာ ခံယူသူရဲ႕ အျပစ္ဟုသာ ကြ်န္ေတာ္ယူဆသည္ ဒဏ်ရာတွေပေးလည်း ပေးသူ အပြစ်လို့ ကျွန်တော် မမြင်သလို ကျေနပ်စွာ ခံယူသူရဲ့ အပြစ်ဟုသာ ကျွန်တော်ယူဆသည်
