ငါးႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္ ...
အႏုပညာ ေက်ာင္းဝင္းႀကီးတစ္ခု အတြင္းရွိ
ကန္တင္းတစ္ေနရာတြင္ လူတစ္ေယာက္
နာရီ တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသလို၊
ထိုသူအား ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကေသာ
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားက
ေတာင္ပံုရာပံုျဖစ္ေနလိုက္ပံုက
အျပင္ က ၾကည့္လွ်င္ေတာင္
ထိုလူ႔အားျမင္ရဖို႔ ခဲယဥ္း လြန္းလွသည္။
"ေခ်ာလိုက္တာဟယ္..."
"နင္ သြားမိတ္ဆက္.."
"အာ ေၾကာက္တယ္."
"လူလာေရြးတာလား..?"
"အဆိုေတာ္သစ္လာေရြးတာထင္တယ္."
"သူ႔ေကာင္မေလးမ်ား ဒီေက်ာင္းမွာ
တက္ေနလို႔လား.?"
"သူ သတိထားမိေအာင္
သီခ်င္းသြားဆိုျပရမယ္.."
"မသိဘူး ေႂကြၿပီ....."
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား၏
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အသံမ်ား ၾကားတြင္
ဓာတ္ပံု႐ိုက္သူက ႐ိုက္ live လႊင့္သူက လႊင့္ႏွင့္
အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသလို၊
တစ္ေယာက္ထဲထိုင္ကာ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး
တစ္စံုတစ္ေယာက္အား ေစာင့္ေနသူကေတာ့၊
ဘယ္သူ႔ကိုမွ အဖတ္မလုပ္၊
ရွိတယ္ေတာင္ ထင္ပံုမရ...။
အခ်ိန္က တစ္ျဖည္းျဖည္းလင့္လာသလို၊
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ကိုေတာင္ ေရာက္ခါနီးေနၿပီ
ျဖစ္ၿပီး ထိုသူ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ လူက ေရာက္မလာခဲ့ေသး...၊
"သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနတာ..."
"သူ႔ၾကည့္ရတာ ငိုေတာ့မလိုပဲ..."
"သူ အျငင္းခံရတာလား..?"
"ေတာက္.! သူ႔လိုလူမ်ိဳးကို
ဘယ္သူက ျငင္းရဲတာလဲ.."
"သူေစာင့္ေနတာ ငါသာျဖစ္လိုက္ပါေတာ့..."
စသျဖင့္ တီးတိုးစကားဆိုသံေတြ
ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ထြက္လာျပန္ေလသည္။
"အကို.. တစ္ေနကုန္ ဘာမွလဲ မစားဘူး...၊
တစ္ခုခု စားပါလား...၊
အကိုက ဒီဆိုင္တစ္ခုလံူးကို ငွားထားၿပီး
ဘာမွ မစားေတာ့ ၊ အားနာလို႔ပါ..."
ဆိုင္ရွိ စားပဲြထိုးေလး က စကားသြားေျပာခ်ိန္၊
ထိုသူက လက္ကာ ျပလိုက္ကာ...
"သူေရာက္မွ စားမယ္...."
ဟူ၍ ေျပာေလသည္။ ေဘးဆိုင္ေတြက
ကေလးေတြ ကေတာ့ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ႏွင့္
သူေစာင့္ေနေသာ သူအား စိတ္ဝင္တစား
သူနဲ႔ အတူ ေမွ်ာ္ေနမိၾကသည္။
YOU ARE READING
ဒဏ္ရာ
Romanceဒဏ္ရာေတြေပးလည္း ေပးသူ အျပစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ မျမင္သလို ေက်နပ္စြာ ခံယူသူရဲ႕ အျပစ္ဟုသာ ကြ်န္ေတာ္ယူဆသည္ ဒဏ်ရာတွေပေးလည်း ပေးသူ အပြစ်လို့ ကျွန်တော် မမြင်သလို ကျေနပ်စွာ ခံယူသူရဲ့ အပြစ်ဟုသာ ကျွန်တော်ယူဆသည်
