ဝရန္တာတြင္ ႏွစ္ေယာက္သားရပ္ေနမိရင္း
ရုတ္တရက္ တံခါး ေခါက္သံၾကားေတာ့
အာဏာက ထူးထူးကုိ လွမ္းအၾကည့္..၊
ထူးထူး သူ႔အား ၾကည့္ေနေသာ အၾကည့္ကုိ
အျမန္လဲႊလုိက္ကာ....
"သြားေတာ့မယ္ ထင္တယ္..."
ဟူ၍ ေျပာရင္း အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ခဲ့လိုက္ျပီး.
တံခါး သြားဖြင့္ေပးလုိက္ေတာ့ တံခါး၀တြင္
ေမာ္လမင္းဟန္ ရပ္ေနတာကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။
သူ ရပ္ေနတာက အံ့ၾသစရာကိစၥတစ္ခု
မဟုတ္ေသာ္လညး္၊ အံ့ၾသစရာ ကိစၥတစ္ခုက.......
သူ ထူးထူးကို ျပံဳးျပေနျခင္းပင္။
သူ ဘာေၾကာင့္ ျပံဳးေနရတာလဲ။
တစ္ေလွ်ာက္လံူး ထူးထူးအား
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လာတဲ့ သူက....
"အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား...?
ဟူ၍ ထူးထူးကိုသာ ရည္ၫႊန္း၍ ေမးလိုက္ေသာ
ေမးခြန္း ေၾကာင့္ ထူးထူး ထပ္မံ ဆြံအသြားရသည္။
သူ ထူးထူးကို အဖက္လုပ္ၿပီး ပထမဆံူး
စကားေျပာျခင္းပင္..
"ေမာ္.... ထြက္လို႔ရၿပီလား....၊
ငါတို႔ ဆင္းခဲ့မယ္...."
ဟူ၍ အခန္းတြင္းမွ အာဏာက
လွမ္းေအာ္ေျပာေတာ့ ေမာ္က ေခါင္းညိတ္ကာ...
"ေအး ရၿပီ...၊.ငါ ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနမယ္..."
ဟုေျပာကာ ေမာ္ထြက္သြားေတာ့ ထူးထူး
ေနရာမွာပင္ ေၾကာင္ရပ္ ေနတုန္း၊
"ထူး.... ၊ ဒါ အကုန္ပဲလား..?."
အဝတ္အစား ထည့္ထားေသာ ေက်ာပိုးအိတ္
ေလးကို မရင္း အာဏာက လွမ္းေမး
လိုက္တာေၾကာင့္ ထူးထူး လွည့္ၾကည့္ၿပီး...
"ဟုတ္တယ္...၊
အယ္..... အာဏာ ေပးပါ၊
ထူး ဘာသာ သယ္ပါ့မယ္....."
"ရပါတယ္... ဒီေလာက္ေပါ့ေပါ့ေလးကို...၊
အဝတ္အစားေရာ ပါရဲ႕လား...."
ဟူ၍ပင္ သူက စေနလိုက္ေသးသည္။
ထူးထူး ျပံဳးလိုက္ကာ... အခန္းျပင္သို႔
ထြက္သြားေသာ အာဏာ့ေနာက္လိုက္ခဲ့လိုက္သည္။
အာဏာႏွင့္ ထူးထူးၾကားမွာ အေနရခက္တာေတြ
မျဖစ္ရေအာင္ အာဏာက ထူးထူးအား
ဆက္ဆံေပးေလသည္။
ထိုေၾကာင့္လဲ သူနဲ႔ ရွိေနရတဲ့ အခ်ိန္မ်ားတြင္ေတာ့
စိတ္ထဲ အနည္းငယ္ေပါ့ပါးတာ အမွန္ပင္...။
YOU ARE READING
ဒဏ္ရာ
Romanceဒဏ္ရာေတြေပးလည္း ေပးသူ အျပစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ မျမင္သလို ေက်နပ္စြာ ခံယူသူရဲ႕ အျပစ္ဟုသာ ကြ်န္ေတာ္ယူဆသည္ ဒဏ်ရာတွေပေးလည်း ပေးသူ အပြစ်လို့ ကျွန်တော် မမြင်သလို ကျေနပ်စွာ ခံယူသူရဲ့ အပြစ်ဟုသာ ကျွန်တော်ယူဆသည်
