Roommate Romance

Chapter 25

CHAPTER TWENTY-FIVE

"DON'T TELL me, wala ka na ring balak mag-enroll for second semester?!" bungad ni Maris sa akin.

She went alone here in my apartment para lang paalalahanan ako patungkol sa darating na enrollment kinabukasan. Hindi na kasi talaga ako nag-o-online at bihira ko na lang i-check ang aking cellphone kaya kung hindi pa nila ako sasadyain dito, hindi talaga nila ako makakausap at all.

Mahigit isang buwan na ang lumipas. 2021 na nga, e. Pero dahil sa mga nangyari, hindi ko man lang ito naramdaman. I celebrated Christmas and New Year alone. Actually, it's not really a celebration, e. Kasi sa mga nagdaang araw, ayon din ang tipikal na ginagawa ko: mag-iinom hanggang sa hindi na makayan ng aking katawan at makakatulog; gigising ng may hangover tapos mag-iisip ng kung anu-ano hanggang sa sumapit na naman ang gabi at muli na naman akong mag-iinom.

That's the new routine of my life now. Hindi na ako lumalabas dito sa apartment kapag hindi naman talaga kailangan. Tuwing nasa labas kasi ako, hindi ko maiwasang hindi maalala at isipin si Victor. Sa bawat sulok kasi ng paligid, may memorya ako sa kanya. We've been together for years kaya ang hirap talaga sanayin ang sarili na wala na siya sa tabi ko ngayon. Lalo na't hindi ako sigurado kung pansamantala o pangmatagalan na ba 'to.

"Hindi naman sa gano'n," tugon ko. "Mag-e-enroll din ako pero baka hindi pa agad bukas," I lied.

Sa totoo lang kasi, nawalan na ako nang gana mag-aral. For some reason, nawalan na rin ako nang gana mabuhay. I know it's not acceptable and also a wrong move. Pero anong magagawa ko kung drained na drained na ako para alalahanin ang aking pansariling kinabukasan?

"Okay. Sabay na tayo," aniya.

"Hindi na. Mag-enroll ka na bukas tapos sa susunod na araw na lang ako," mabilis na sambit ko.

Sa mga nakalipas na araw, napatunayan ko na nandiyan talaga sila para sa akin kahit na anuman ang mangyari; na sila talaga ang matatawag kong mga tunay kong kaibigan. Kaya naman ayaw ko nang madamay pa sila sa gulo ng buhay ko ngayon. Tama ng ako na lang.

"Sigurado ka ba, Chie?" she worriedly asked. She even held my shoulder and tapped it softly. "I can accompany you. You know, para may kasama ka."

I shook my head. "Thanks for the offer, Maris, but no thanks. Kaya ko naman na ang aking sarili. I just . . . I just want to be alone. Sana maintindihan mo."

"Naintindihan naman kita," she replied, sweetly smiled at my direction. "Ang akin lang, I don't want you to feel that you're alone. Kasi nandito pa naman ako, e. Kami nila Paolo, Karen, at Julius. We're all here for you," she added. "Boyfriend lang ang nawala sayo, Chie, hindi kami, okay?"

Napangiti na rin ako sa sinabi niyang 'yon pero hindi ko maiwasang hindi masaktan sa huli niyang sinabi.

Boyfriend lang ang nawala sayo, Chie.

That line echoed at the back of my head repeatedly. Para itong sirang plaka na paulit-ulit. Para bang may gusto itong ipa-realize sa akin.

"O siya, mauna na ko. Inuutusan pa ako ni mama, e," aniya na siyang nagpatigil sa akin sa pag-iisip na naman ng makakasakit lang sa aking sarili.

I didn't know but for some reason, since that day, I became a masochist. Para bang naging natural na lang 'to sa akin. 'Yong saktan ang sarili ko nang paulit-ulit.

"See you soon, Chie. And I hope you'll get better when we meet again," she uttered before she left my apartment.

Here we go again. Mag-isa na naman ako. Dito sa kwarto kung saan sa bawat sulok ay nakikita ko si Victor at naaalala ko ang mga pinagsamahan namin.