Roommate Romance

Chapter 59 (Part I)

CHAPTER FIFTY-NINE
Part One

MAYBE THEY'RE right.

Hindi ko nga talaga siguro minahal si Eliseo. O kung minahal ko man talaga, hindi naging sapat para siya ang piliin ko.

Not that I already chose Victor over him. It's not like that. I actually didn't choose anyone. I didn't even choose myself. Why would choose someone who only caused pain to the people he loves, right?

Sa mga oras na 'to, I'm just wretched.

Ayaw kong sisihin ang sarili sa mga nangyari dahil pakiramdam ko naman ay wala akong kasalanan. Hindi ko naman kasalanan na masaktan at magmahal, 'di ba? Hindi ko naman kasalanan na magkagusto sa dalawang lalaki at nung oras na kailangan ko nang mamili, hindi ko magawa.

Ang komplikado na nga ng mundo, dumadagdag pa ako.

Isa lang naman ang gusto kong mangyari, e. I just want to be happy. I just want to feel the pure happiness again inside me. 'Yon lang naman. Pero bakit ang hirap i-achieve?

Bakit kailangan pang may masaktan? Bakit kailangan pang may pusong masugatan? Bakit kailangan pang may maiwang luhaan?

Hindi ba puwedeng wala na lang masaktan kapang nagmamahal?

"Hindi," a little voice in the back of my head replied. "Kasi kapag wala nang masasaktan, hindi na magiging balanse ang lahat. Kung puro saya na lang ang mararamdaman ng bawat taong nagmamahal, mawawalan na ng saysay ang kahulugan ng pag-ibig. Love is a mixture of happiness and pain."

Nagbuntonghininga na lang ako sa narinig. "I always asked questions as if I didn't know the answers in the first place," I thought, shaking my head. "Para tuloy akong sira."

For the second time today, I heaved a sigh. And in split seconds, muli na namang rumehistro sa aking isipan ang mga sinabi ni Paolo kagabi. Bawat salita ay malinaw na umuulit sa isipan ko. Patuloy ang pag-echo; ang pag-replay.

Dahil nga roon, hindi ako nakatulog nang maayos. Hindi ko tuloy alam kung mabuti ba na hindi umuwi si Eliseo kagabi dahil nakapag-isip-isip din ako kahit papaano. I'm still hesitating to contact him until now. Hindi ko kasi alam kung ano ang sasabihin. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung paano siya haharapin at kakausapin.

"Should I call him?" I asked myself. "Itatanong ko na lang kung bakit hindi siya umuwi kagabi."

I was about to dial his number nang muli na naman akong natigilan. "What if he doesn't want to talk to me now? Paano kung kailangan niya pala ng alone time  . . . para makapag-isip-isip? Mamaya kasi maka-istorbo lang ako sa kanya."

"Walang mangyayari kung puro ka lang what ifs diyan." I heard that voice again. Alam kong sariling boses ko 'yon. Pero . . . ang weird pa rin talaga na kinakausap ako ng sarili ko.

"Fine," I uttered, stretching both of my arms. "Kung sasagutin niya, e 'di okay. Kung hindi . . . um, okay pa rin naman."

Ida-dial ko na talaga ang kanyang number nang may mag-pop-up na new message sa screen.

From unknown number — oh, wait. It's him. I remembered that this is the number he used when he contacted me. Nagtataka man, I still read his message. "Can we talk again today? I just want to bid a proper goodbye to you."

Bago pa ako makapag-isip ng ire-reply sa kanya, inagaw na ng pagtunog ng doorbell ang aking atensyon. Dali-dali na akong tumayo para pagbuksan ito. At talaga namang nagulat ako sa tumambad sa akin.

"You're here," wala sa sarili kong sambit.

"Ah, yeah." He akwardly smiled sabay kamot sa likurang bahagi ng kanyang ulo. "Baka kasi hindi ka pumayag kaya sinadya na talaga kita rito. But don't get me wrong, Chie. Like what I texted to you, gusto ko lang talaga magpaalam sayo nang maayos."