AHALİ (2. SEZON)

YİRMİ BİRİNCİ BÖLÜM

AHALİ (2. SEZON) - YİRMİ BİRİNCİ BÖLÜM

# ONE OK ROCK - Always Coming Back

3 hafta sonra...

ALEYNA,

Hakan'la ilişkimizin temelini attığımızdan beri geçen yaklaşık üç haftalık sürede her gün bir tuğla daha koymuştuk. Aramızdaki bağı bir bina gibi düşünürsek, bina yavaşça yükseliyordu.

İnşaatta tek bir sorun vardı, o da ilişkimizi belirli kişiler dışında herkesten gizlememizdi. Ağızdan ağıza yayılıp yengemle amcamın ya da annemle babamın kulaklarına giderse nasıl tepki vereceklerini bilmediğimizden saklıyorduk. Şaşıracakları kesindi de, peki şaşkınlıkları geçtikten sonra? Anlayışla mı karşılayacaklardı, yoksa karşı mı çıkacaklardı? Hiçbir fikrimiz yoktu.

Tabii ki ilişkimizi onaylamalarını umuyorduk ama onaylamamaları ihtimaline karşı hazırlıklı olmak istiyorduk. Henüz bağımız çok yeniydi ve durum böyleyken ailerlerimizden red yersek, dik duramayabilirdik. O yüzden biraz daha zaman geçmeli, duygularımız güçlenmeliydi ki ilişkimize sahip çıkabilelim.

Bu gizlilik yüzünden Hakan'la okulda veya bizi tanıyan insanların olduğu yerlerde arkadaş gibi davranmak, randevularımıza semtin dışında çıkmak, hatta o zaman bile temkinli olmak zorundaydık. Can sıkıcıydı fakat şimdilik katlanıyorduk. 'Gülü seven dikenine katlanır' dedikleri bu olsa gerekti.

Dertli dertli iç çekerken bacaklarımı kendime çekip kollarımı etrafına sararak iki büklüm oldum. Çenemi, büktüğüm dizlerime dayadığımda gözlerimi dalgın bir biçimde önümdeki manzarada gezdirdim.

İlker'in çatısının kenarında oturuyordum, onun kaçış noktasını kısa süreliğine ödünç almıştım. Her şeyden ve herkesten biraz uzaklaşıp düşüncelerimle baş başa kalma arzusuyla kendimi burada bulmuştum. Neden kampüsteki diğer çatılar yerine buraya çıktığımı, hatta niye bir çatıya çıktığımı bilmiyordum. Sanki yalnız kalabileceğim tek köşe burasıymış gibi...

Sadece aşk hayatımda değil, okul hayatımda da problem yaşıyordum: Dans kulübünün yıl sonu gösterisine birkaç gün kalmıştı ve ben hala kötü dans ediyordum. Rezil olacaktım... Hani hiç kimse izlemiyormuş gibi dans edebilen insanlar vardır ya? Ben o insanlardan biri değildim. 

Koreografideki tüm hareketleri ezbere biliyor ve uyguluyordum ancak bir türlü rahatlayamadığım için figürleri bir robot gibi yapıyordum. Dans hocamız da böyle düşünüyordu, kaç kez beni kenara çekip kendimi özgür bırakmam konusunda tavsiye vermişti. Tavsiyesine uymak istesem de uyamamıştım.

Belki partnerim Hakan olmasa, bunu mesele haline getirmez, sinirimi bozmadım. Ama partnerim oydu işte! 

Başımı bacaklarımın arasına gömüp gözlerimi kapatırken sesli ofladım. ''Hangi kız sevgilisiyle dans ederken çekici görünmek istemez ki?'' diye söylendim kendi kendime.

''Hiçbir kız.''

Önce iç sesimin konuştuğunu sanıp katıldığımı belli edercesine kafamı salladım. Fakat sonra sesin içimden değil de dışarıdan geldiğini fark etmemle yerimde hafifçe sıçrarken göz kapaklarım ardına kadar açıldı. Bakışlarımla sesin kaynağını arayıp bulduğumda İlker arkamda, birkaç adımlık mesafede duruyordu.