ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ဟန်နှင့် အစ်ကို့ပုံစံက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းသည်။ ကျွန်တော် သဘောကျသည်။
"အစ်ကို့ကို ကျွန်တော်က ဒီရောက်ဖူးတယ် ထင်နေတာ"
"ရောက်တာတော့ နှစ်တိုင်းရောက်တာပဲ...အရင်က အုပ်စုလိုက် နောက်ပြောင်ရင်းနဲ့ဆိုတော့ လမ်းတွေ သေချာမမှတ်မိဘူး"
"....."
"ကိုယ် ဦးဆောင် ခေါ်လာမှပဲ တလွဲတွေ ဖြစ်တော့တယ်....မင်း အစ်ကို့ကိုတော့ ယုံသေးတယ် မဟုတ်လား"
ကျွန်တော် ပြုံး၍ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ အစ်ကိုက ဆက်လျှောက်ပြန်သည်။
"ဒီနေရာတွေ ရောက်ခဲ့ပြီးတာ သိလား"
ကျွန်တော် ပတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့့်သည်။ ဦးနှောက်ထဲ ဘာမှ ပေါ်မလာ။
"ကျွန်တော် မမှတ်မိဘူး"
"အဲဒါဆို မရောက်သေးဘူး ထင်ပါတယ်"
"မဟုတ်ဘူး...ကျွန်တော်က ရောက်ခဲ့လည်း မမှတ်မိဘူး ပြောတာ"
"ကိုယ်လည်း မမှတ်မိဘူးလေ....အဲဒါဆို မရောက်ရသေးလို့ ဖြစ်မှာပါ"
လှောင်ပြောင်ချင်တာ မဟုတ်ပေမဲ့ ကျွန်တော်တကယ် ရယ်ချင်သည်။ အစ်ကို့၏ စိတ်မသက်မသာဖြစ်နေဟန်က တစ်မျိုး။ မကြည့်ရက်သော်လည်း အမှန်တကယ် ကြည့်ကောင်းနေပြန်သည်။
ရုတ်တရက် အစ်ကိုက ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်လိုက်ပြီး ဆိုင်တစ်ခုထဲကို ငေးသွားသည်။ ဆိုင်က မိန်းကလေး အဝတ်အစားတွေ ရောင်းသည့်ဆိုင်။ အရုပ်တွေ ဝတ်ထားသည်က အဖြူရောင် ဂါဝန်တွေချည်း။
အစ်ကိုက ဆိုင်ရှေ့က ဖြည်းဖြည်းဖြတ်လျှောက်နေရင်း ဝတ်စုံတစ်ခုရှေ့ ရပ်သွားသည်။
"အသားညိုတဲ့ မိန်းကလေးကျ ဒီဝတ်စုံနဲ့ လိုက်ပါ့မလား"
"ဗျာ..."
"မိန်းကလေး တစ်ယောက်အတွက်ပါ...သူက ဘယ်လိုနေနေလှပေမဲ့ အဖြူရောင်ဂါဝန်နဲ့ မြင်ဖူးချင်လို့"
"အစ်ကို့ ချစ်သူ ??"
"ဟား...ဟား...ဖြစ်နိုင်ပါ့မလားကွာ"
YOU ARE READING
Your Smile (Unicode)
Fanfictionအစ်ကို့ အပြုံးတွေက ကျွန်တော်ကိုးကွယ်တဲ့ ကျိန်စာတွေ ~ ~ ကျွန်တော်ထွေးပွေ့တဲ့ အကြင်နာတွေ ~ ~ #sekai #kaihun #my isolated world
