Sweet Vengeance of Misery (Misery Series #2)

Kabanata 2

Kabanata 2: Run

Malakas ang tawanan ng kanilang grupo. There are six mens in their group including him. They are all good looking and has a muscular body to be proud of. Pero sa paningin ko siya ang pumapangibabaw sa lahat ng lalaki.

The three man has a fair skin and the remaining mens are tan like Kaspiel. If I wouldn't be mistaken that's his name when his friend called him yesterday. Tumatawa sila habang pinapanood ang reaksiyon ng isang lalaki roon.

Mukha siyang badtrip dahil sa asaran nilang lahat sa kanya. Kaspiel still looks serious. Ngingisi lang ng kaunti kapag tinawag siya ng kaibigan.

Huminga ako ng malalim dahil hindi ko man lang magawang isalaysay ang mga mukha ng iba dahil nakatutok lang ako sa kanta. The sun is so bright today and I can really feel the heat in the sweats that forming in my forehead but looking in his eyes I suddenly feel that there's a storm coming. A cold and ruthless one that can definitely destroy everything.

Bigla akong naalarma ng mapansin na papunta sila sa puwesto ko kaya agad na akong naghanap ng mauupuan para malayo sa direksyon nila. I don't know but I don't want our path to cross. Nakakita ako ng bakanteng upuan sa dulong bahagi na sa tingin ko ay hindi inuupuan dahil malayo na.

Naglakad ako sa direksyon na hindi sila makakasalubong at nagtungo roon sa bakanteng upuan. May nadaanan akong table ng grupo ng mga lalaki. They're wearing a jersey. Probably a varsity in this school. Halos mahiya ako dahil lahat ng lalaki roon ay napatitig sa akin nang dumaan ako. Umawang ang labi ng iba na parang hindi makapaniwala at ang iba ay napangisi.

Nang makarating sa dulong bahagi ay nilapag ko ang pagkain ko at uminom ng tubig sa boteng hawak para pawiin ang panunuyo ng lalamunan. I suddenly feel dehydrated on staring at him. Sandali kong pinakalma ang sarili ko ng makabawi sa pagkauhaw at sisimulan na sanang kumain nang may biglang umupo sa harap ko.

"Hey, freshmen?"

Sandali akong natigilan sa lalaking nakangisi sa akin ngayon. Pamilyar ang suot niyang jersey at kung hindi ako magkakamali ay iyon ang nadaanan kong grupo ng mga varsity kanina. My lips twitched already know his purpose here. Seeing his boyish smile, I can really tell what his up to.

I grew up im province but I'm not that stupid and dumb when it comes to city boys and their moves. Very cliche and familiar. Wala rin palang pinagkaiba sa mga lalaki na nakilala ko sa probinsiya. Ang isang 'to ay malakas lang ang loon.

I didn't speak and just nod to acknowledge his presence. His smirk grew more.

"What a snob freshmen." he said playfully. Nilagay niya ang dalawang palad sa lamesa at mas tinitigan ako. I heaved a sigh as I notice the many eyes of the students in us. This boys is famous huh.

"I'm starving and I need to eat. So please give me peace." mahinahon kong saad at kita kong sandali siyang natigilan sa sinabi ko at napaayos ng upo.

"Damn Marcelo, inunahan pa ako!" hindi ko alam kung pang-aasar ba iyon sa kanya o kantyaw dahil nagtawanan ang sa tingin kong kagrupo nila pagkatapos sabihin iyon. He just scoffed and raised his middle finger that makes them laugh louder.

Habang ako naman ay hindi na siya pinansin at hinawakan na ang kubyertos at nagsimula ng kumain.

"I'm sorry for disturbing you. I just want to introduce myself." aniya nawala na ang kapilyuhan ngayon. Hindi agad ako nagsalita at nginguya muna ang pagkain bago siya hinarap.

"I'm sorry but I'm not interested." mahinahon kong sabu na kahit sa tono man lang ay hindi siya gaanong ma offend pero nawala ang ngiti niya sa labi ng maintindihan ang sinabi ko. Umawang ang labi at tatawa pero natitigil rin.