Sweet Vengeance of Misery (Misery Series #2)

Kabanata 31

Kabanata 31: Irritate

Weeks had passed after the funeral but it feels that it just happened yesterday. My mind can't still think properly, it remains thinking about clouded thoughts. I can't get over it. I think I will never get over it. The pain is still so clear that I just wish for it to vanish but I done everything and it still remain on my head as a dark memory.

"Miss Dela Vega!" lumilipad ang isip ko ng bigla akong siniko ng katabi ko at doon ko lang tuluyang narinig ang pangalan ko. Hindi ko alam kung ilang beses niya na ba akong tinatawag. Ang alam ko lang pag-angat ko ng tingin sa kanya ay kulang na lang ay apoy sa tapat ng ilong niyang namumula na sa sobrang galit.

I curse a soft damn it in my mind.

Sa sobrang pag-iisip ko hindi ko na napansin ang nangyayari sa paligid ko. Hindi ko nga namalayan na may nangyayari palang recitation.

"If you're not listening to my class Miss Dela Vega, you can go. I don't need useless students here." the prof said and I just vow my head because of all the attention and the stares. Hindi ako nakakaramdam ng hiya sa tingin na iyon. I just want to hide my face. For sure I look so weak, hopeless and devastated.

Tumango na lang ako at humingi ng paumanhin sa kanya. Isang masamang tingin at irap ang iginawad niya sa akin. Nagsabi pa ng mga hindi magagandang salita bago ako lubayan at tuluyang magpatuloy sa ginagawa niyang recitation.

Hindi ko na lang pinansin ang lahat ng bulungan at tingin sa akin ng iba kong kaklase. Their stares are nothing compared to what I feel. This pain makes me numb in everything. Kaya kahit pangungutya sanay na sanay na ako.

Ramdam ko naman ang sobrang pagtitig sa akin ng katabi kong si Stella. Kahit ayaw ng isip ko, sinubukan kong makinig. Kaso mukhang wala pa talaga ako sa ayos at lahat ng napapakinggan ko ay lumalabas lang sa isa kong tenga. Hindi ko naman inaasahan na magpapasurprise quiz pa itong prof na ito pagkatapos niyang magrecitation.

Dahil lutang ang isip ko kanina wala akong ideya kung anong isasagot rito.

"T-Thiarah...." rinig kong mahinang tawag sa akin ni Stella. Nag-aalala iyon na hindi ako sanay na marinig mula sa kanya dahil madalas ay malamig ang tinig niya. Siguradong kitang kita niya ang papel ko ngayon na bukas na bukas dahil may lilima pa lang na sagot at hindi ko pa sigurado sa halos 40 items na quiz. Hindi ko na kailangan pa itong takpan dahil wala namang saysay itong kopyahan.May kalahating items pang natitira at hindi ko alam kong makakaligtas pa ba ako doon.

I didn't turn my head on her. I can feel the sharp infuriating look of the old maiden in front.

"Its okay, Stella. You'll just bring yourself in shame if you keep calling my name. Nakatingin si Ma'am, baka bumagsak ka rin dito. " mahina kong saad sa kanya. Habang pinapakinggan lang ang sinasabi ng prof para sa next question na lumalabas lang sa tenga ko.

I never been in this situation in my whole life. This, acting stupid and just staring on my almost blank paper. This is so pathetic.

I don't know how long I've been staring on my paper until the last question stated. I don't feel anything while we're checking papers. Sinubukan ko ng maging maayos roon dahil kapag nagkamali ako rito ay baka mabawasan pa ang score ko na alam ko namang bilang lang sa kamay.

I don't know if I really make the prof mad and hate me so bad. That she even broadcast the score of all of us that she doesn't usually do. She always just make us pass the papers and leave. But I think she can't just forgive me so easily.

Kaya nang sinabi niya ang 9/70 kong score. Ang lahat ng kaklase ko ay tumingin sa akin habang ang iba ay napapasinghap pa sa gulat at huminga na lang ako ng malalim.