Sweet Vengeance of Misery (Misery Series #2)

Kabanata 17

Kabanata 17: Friends

"Look like you gone through on a worst disease. Sabihin mo nga sa akin at anong sakit iyan at parang pakiramdam ko nanggaling ka sa pinakamabigat na sitwasyon." si Stella nang makaupo ako muli sa tabi niya. Nasa loob kami ng room at ito muli ang pagkikita namin pagkatapos ng isang linggong wala ako.

Nakakapanibago lang na siya ang unang nagsalita sa muling pagkikita namin. Madalas kasi ay ako ang unang bumabati. Pero nang makita niya ako ay siya na ang unang nagsalita. Concerned to me, eh. 

"Yeah, I was sick so bad. Pangit na ba ako, ngayon?" tanong ko sa kanya at agad naman siyang ngumuwi.

"I wish you gone that worst disease again for making me offend on that." she said with her very cold voice and I shivered. My brows furrowed.

"What?"

"You lose weight that's why I conclude that your got a worst disease, but that's too unfair, because you just look more slender and your curves are more visible. Ni hindi man lang nabawasan ng kahit kaunti 'yong mukha mo. Kung ganyan lang ang epekto sa akin ng sakit, matagal ko ng hiniling na magkaroon at tatanggapin ko kahit gaano katagal." aniya at mas lalong kumunot ang noo ko at napawi ang ngiti.

Bukod sa narinig kong muli siyang maraming salita ang lumabas sa bibig, ito ang kauna-unahan na narinig ko siya sa ganoong tono na parang may tinatagong galit sa akin.

"Are you mad? I didn't intend to offend you. Hindi ko naman hiniling na biyayaan ako ng lubos. I must thanks my parents to have a good genes and I exist to be their offspring. I wonder why your reacting like that, its very unusual. Kailan ka pa nagkaroon ng interes sa itsura ng tao? You're beautiful too, Stella."

"I just find it unfair! Tss, papangit ka rin!" aniya hindi ko sigurado kung sa inis na tono o pang-aasar pero kumawala ang ngisi sa akin. Agad kong pinulupot ang kamay ko sa braso niya at mas lalong nagsalubong ang kilay niya.

"And you'll leave me." ani ko at kita kong natigilan siya pero mas lalong sumimangot ang mukha at hindi ko na mapigilang tumawa.

"What?" singhal niya at sinubukang tanggalin ang pagkakayakap ko sa braso niya pero hindi ko siya hinayaan.

"I though were saying impossible things to happen." ani ko at sa tingin ko mas lalo ko lang siyang pinagalit. Nararamdaman ko ang paglamig ng paligid at ang pagka blanko ng ekspresyon niya. Mas lalo akong natawa at mas pinulupot ang braso sa kanya.

"Oh Stella looks grumpy again, my bad. Why don't you see yourself, you're beautiful too! Hindi na man lalapit sayo si Denver kung hindi!" mas lalo ko lang pinasama ang ekspresyon niya ng mabanggit ko ang pangalan na iyon. I really know how to destroy her mood. Just a mention of the man and she looks so mad.

"I'll definitely kill you with him!" malamig niyang saad sa blankong ekspresyon pero hindi man lang ako nakaramdam ng kaba. I'm so bad to make some fun of Stella's dark mode.

"Ang sama mo, hindi mo ba ako namiss?" sinubukan ko na siyang hindi na inisin dahil alam kong nag-alala rin to sakin. Actually, I feel so guilty for my whole week absence. Siguradong mag-isa ito ng isang linggo.

"Miss my ass." masungit niyang saad at pinipilit bawiin ang braso niya pero hindi ko muli siya hinayaan at mas lalong hinigpitan lang ang kapit. Para na akong koala sa kanya na nakayakap ngayon. Pinatong ko pa ang baba ko sa balikat niya.

"I'm sorry. I bring you your favorite as a peace offering. I didn't intend to gone for one week. Namiss lang kita kaya kita inaasar." malumanay kong saad at kita kong nabawasan ang pagkalamig sa paligid pati ang pagtalim ng tingin niya sa akin pero blanko pa din ang ekspresyon.