Sweet Vengeance of Misery (Misery Series #2)

Kabanata 4

Kabanata 4: Call

Lumalalim na ang gabi kasabay ng paglalim ng isip ko tungkol sa narinig kanina. Sa loob ng walong taong nawalay ako kay Ate Lucy wala akong balita tungkol sa buhay niya rito sa Maynila. Tanging ang balita lang na naging matagumpay siya kaya dito na nanatili dahil narito ang negosyo.

Bukod doon ay wala na pati ang usapin ukol sa pagpapamilya. Ate Lucy is beautiful and a very prim and proper woman. Hindi imposible na maraming magkagusto sa kanya dahil sa taglay na kagandahan pero nagtataka ako kung bakit wala pa rin siyang pamilya hanggang ngayon.

Wala din akong alam kung may nanliligaw ba dahil ilang araw pa lang ako dito at hindi ko rin naman siya nakikita na may kasamang lalaki o inuuwi sa kanyang bahay. Iniisip ko nga na baka abala lang si Ate Lucy sa kanyang negosyo at gustong iyon muna bago ang pag-aasawa, pero ang narinig kanina ay nagpagulo ng iniisip ko.

Who is Frederic? And what is his connection in Ate Lucy's life. How deep what happened back then to the point that people know their story except me. Gusto kong magtanong pero ang hindi kasiguraduhan ang pumipigil sa akin. Totoo ba talaga ang pinaguusapan nila o tsismis lang.

I was so confuse and curious. Hindi ko mapigilan.

Kung malalaman nilang malapit ako kay Ate Lucy at tinanong ko ang buhay niya sa kanila ay parang mali namang gawin. Baka isipin nila na gusto kong halukayin ang buhay ni Ate Lucy at makialam. Na hindi ko gawain lalo na at malaki ang naitulong niya sa akin.

Napahikab ako nang maglakad na papauwi sa bahay. Alas tres na ng madaling araw at pagod na pagod na ako. Ang pakiramdam ng malambot na kama ang gusto kong makasama. I spent the remaining days in working at Gibblet Bar. 

I already told Ate Lucy about it and she is so eager to stop me on having a part time job. Lalo na at gabi pa at madaling araw ang uwi ko at delikado raw para sa akin. I didn't let her and told her my reasons,l and with a plenty of begging words, she agreed with a heavy sigh. Wala na siyang magagawa kundi ang pagbigyan na lang ako.

Tulad ng inaasahan sa first day of school na maingay ang batian ng bawat magkakaibigan na may iba't-ibang kuwento at mga bagong mukha ang nakikita ko. Nakatayo lang ako roon habang pinagmamasdan ang bawat grupo ng mga magkakaibigan na masayang nagkukuwentuhan. Nasa gilid lang ako habang hinihintay na matapos ang maiksing assembly.

"Miss anong building ka? Hatid na kita mukhang bago ka rito." sabi bigla ng isang lalaki at ngumisi. Naghiyawan naman sa likod ang mga kaibigan niya at tinulak siya para mas mapalapit pa sa akin. Inayos ko ang strap ng bag na nasa balikat ko at huminga ng napakalalim.

Patuloy siyang inasar ng mga kaibigan niya na nakakakuha na kami ng atensiyon. Ang iba ay napapatingin na sa direksiyon namin.

Hindi ko alam kung ilang lalaki na ang nagsabi at humarang sa akin para sabihin ang mga salita na iyon. Iba't-ibang beryson pero iisa lang ang kagustuhan. I didn't expect that city boys are this bold to their moves.

"Thank you. I already know my building and I can walk alone. I'm sorry." I said politely and smiled a bit at him to at least return his kindness even I'm not sure if its sincere. Or he just ask me for a purpose. Hindi ko rin naman pagbibigyan kung ano ang pakay niya.

Natigilan siya at napakamot sa ulo. Na para bang nahihiya siya na nasa harap ko pa kahit sinabi ko na ang pagtanggi.

"U-Uh ganun ba pero kung gusto mo samahan na kita para naman maging pamilyar ka sa mga lugar dito sa Franville." he suggested and I pursed my lips to stop myself to react.

"No need. I'm sorry I need to go." I said and I didn't let him open his mouth and immediately turn my back. Medyo malayo ang medicine building at medyo pinagpawisan ako nang makarating roon. Pagkakita ko sa room na nakaassign sa akin ay kaunti pa lang ang estudyante. Umupo ako sa bandang likod at ramdam ko na naman ang tinginan nila habang naglalakad ako.