ညဘက္ စာလုပ္ေတာ့လည္း သူ႔အေၾကာင္းက ကြၽန္မအေတြးထဲ အပိုင္စီးထားသည္။ ညေနက သူ႔ေနာက္ကေန ခါးဖက္လိုက္ရတာကိုက ကြၽန္မအတြက္ တစ္ခုခုထူးဆန္းသလိုလို။ ကိုယ့္ကိုကို လံုၿခံဳတယ္လို႔လည္း ခံစားေနရသည္။
ရက္ပိုင္းေလာက္သာ ခင္ခဲ့ေသာသူနွင့္ နွစ္ေယာက္တည္းရွိတာေတာင္ လံုၿခံဳတယ္လို႔ ခံစားရတာ တကယ္ထူးဆန္းတာမလား။
တစ္ခါမွ ဒီလိုမျဖစ္ဖူးလို႔ေနမွာပါေလဟု ကိုယ့္ကိုကို ေျဖသိမ့္လိုက္သည္။သူစိမ္းေတြနွင့္ ေရာေရာေထြးေထြးမေနနဲ႔ဟူေသာ ေမေမ့ ဆံုးမစကားကိုလည္း အဲ့တုန္းက
သတိမရ။
အို...သူက သူစိမ္းမွ မဟုတ္ပဲ။အတန္းသား အခ်င္းခ်င္းပဲဟာ။
သူ႔အေၾကာင္း နဲနဲပါးပါး သိရေအာင္ မနက္ေရာက္မွ
နာယြန္းကိုေမးရဦးမည္။
မနက္ေတာ့ နာယြန္းက ေက်ာင္းမွာေရာက္နွင့္ေနၿပီ။
"ေဟး နာယြန္း ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား"
"ေအး ငါ့ကို သခ်ာၤအိမ္စာျပဦး"
"ေအးေအး ေရာ႕"
ကြၽန္မ စာအုပ္ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ဒီေန႔အိမ္စာေတြ
စစ္မွာမို႔ နာယြန္းတစ္ေယာက္ ျပာယာခတ္ေနၿပီ။
"နာယြန္း နင္စာလုပ္ရင္း ငါ့ကုိေျဖေပးပါလား"
"ဘာေျဖေပးရမွာတုန္း ငါက"
"ဟို...လီဆာ့အေၾကာင္း"
"ဟမ္!! နင္ကသူ႔အေၾကာင္းဘာသိခ်င္လို႔တုန္း"
"ဟိုေလဟာ...ဟို...သူက ဘယ္တုန္းကတည္းက ေက်ာင္းကိုေရာက္တာလဲ ငါရွိတုန္းက မျမင္မိပါဘူး"
"သူက နင္ေျပာင္းၿပီးမၾကာဘူး သူေရာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေရာ အတူတူေရာက္တာပဲ"
"ေၾသာ္"
"ဘာလို႔လဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ဒီတုိင္းေမးၾကည့္တာ"
"သူက စာေတာ္တယ္ဟ သူ႔ၾကည့္ေတာ့စာမလုပ္ဘူးလိုလိုနဲ႔ ၿပီးေတာ့အားကစားပိုင္းလည္း မဆိုးဘူးေျပာရမယ္ ဘက္စံုေတာ္လို႔ ခုထိသူ႔ကိုပဲ အတန္းေခါင္းေဆာင္ခန္႔ထားတာေပါ့ဟယ္"
"ေၾသာ...အင္း"
"တျခား သူ႔အေၾကာင္းေလးဘာေလးမ်ား မသိေတာ့ဘူးလား"
