မ်က္လံုးေတြ ပိတ္ထားလည္း ဒီမ်က္ဝန္းေတြပဲ
ျမင္ေနရသည္။
မ်က္လံုးေတြဖြင့္ထားလည္း ဒီမ်က္ဝန္းေတြပဲ ေတြ႕ေနရသည္။
တစ္ခ်က္ခ်က္ သူ႔ရဲ႕ ညႇိဳးနြမ္းေနတဲ့ မ်က္နွာေလးကို ျပန္ျမင္မိေတာ့ အသက္ရႈရ ခက္လာသည္။
အိပ္မေပ်ာ္လို႔ နာရီၾကည့္မိေတာ့ ည၂နာရီ။
အိပ္ရာထဲမွာ လူက လူးလိုက္လိမ့္လိုက္။
ဖုန္းထဲကေနပဲ သူ႔ရဲ႕ Saveထားတဲ့ပံုေလးေတြနဲ႔ အလြမ္းေျဖေသာ္ျငားလည္း ရင္ဘတ္ထဲကအဆင္မေျပ။
လြမ္းရသူရဲ႕ ညတာဟာ ရွည္လြန္းသည္။
မနက္မိုးေသာက္ခါနီးမွ ကြၽန္မ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။
အေမလာနွိုးေတာ့ကို မနက္၈နာရီေက်ာ္။
ဝရုန္းသုန္းကားထကာ ျပင္ဆင္ၿပီး ေက်ာင္းကိုထြက္လာလိုက္သည္။
လီဆာ ဘယ္မွာလဲ...... လီဆာ...လီဆာ...
ပထမစာသင္ခ်ိန္သာၿပီးသြားသည္။ သူကေပၚမလာေသး။
အတန္းေခါင္းေဆာင္လုပ္ေနသူက ဒီေလာက္ေတာင္
စည္းကမ္းမဲ့ရလား။
စာသင္ၿပီး ခဏ နားေနခိုက္ Somiဆိုသူက stageစင္ေပၚတက္လာၿပီး
"ဒီေန႔က စၿပီး အတန္းေခါင္းေဆာင္တာဝန္ကို ငါကတာဝန္ယူမွာပါ လီဆာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး အဲ့ေတာ့.....××××"
ဟမ္....ဒါကဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။
မဟုတ္မွလြဲေရာ.....မျဖစ္နိုင္တာ...သူေဆးလိပ္ေသာက္တာ ကိုယ္ရယ္သူရယ္ခ်ယ္ေယာင္းရယ္အျပင္ တျခားသူမသိ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား......
အင္းေလ....အတန္းေခါင္းေဆာင္မဟုတ္ေတာ့လည္း သူ႔တာဝန္ေပါ့တာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ အတန္းရဲ႕ အလုပ္ကိုလုပ္ေနတာနဲ႔တင္ သူ႔အလုပ္ပ်က္မွာ။
ညေနထိ ခ်စ္ရသူက ေပၚမလာ။
ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ Somiဆီသြားၿပီးေမးမိသည္။
"Somi Somi ခဏ ငါေမးစရာရွိလို႔"
"............"
"ဟိုေလ လီဆာက ဒီေန႔ဘာလို႔ေက်ာင္းမလာတာလဲဟင္"
"ေနမေကာင္းလို႔ခြင့္တိုင္ထားတယ္ေျပာတယ္ ဘာလို႔လဲ"
"ေၾသာ္...ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ဒီတိုင္းပဲ ေမးၾကည့္တာ"
