Tripက ျပန္ေရာက္ၿပီး ၃ရက္အၾကာမွာ အရာအားလံုးက ပံုမွန္အတိုင္း လည္ပတ္ေနသည္။
သူနဲ႔ EunJiနဲ႔ တတြဲတြဲလုပ္ေနတာေရာ။
ခ်ယ္ေယာင္းက ဂရုတစိုက္ရွိေနတာေရာ။
အားလံုးက ပံုမွန္ပါပဲ။
နာက်င္ရမွန္းသိေပမဲ့ သူ႔ကိုခ်စ္တုန္းပဲ။
ဘုရား ဘုရား...နာက်င္မႈကိုပါ ျမတ္နိုးမိေနတာလားလို႔
အထိတ္တလန္႔ပါ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အထိ။
"ကဲကဲ tripမွာလည္း ေပ်ာ္သင့္သေလာက္ေပ်ာ္ခဲ့ၿပီးၿပီ အဲ့ေတာ့ စာေမးပြဲေတြလာေတာ့မယ္ စာကိုေသခ်ာက်က္ရမယ္ ဒီစာေမးပြဲက ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းမို႔ ေသခ်ာဂရုစိုက္ရမယ္ ××××××××"
ဟာ .ဟင္ နဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ မ်ား၏ညည္းညဴသံမ်ားၾကား သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္မိသည္။
သူ႔ၾကည့္ရတာစာေမးပြဲကို အနည္းငယ္ေတာ့ စိုးရိမ္ေနပံုရသည္။ စာေမးပြဲကိုစိုးရိမ္တာလား တစ္ခုခုကိုစိုးရိမ္ေနတာလားေတာ့ တပ္အပ္မေျပာနိုင္။
နဖူးမွာ ေခြၽးစေတြတြဲလြဲ ခိုေနသည္။
ေခ်ာင္းကလည္း တဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေနသည္။
လက္ေတြက စာအုပ္ေပၚ ဟိုေလ်ွာက္ျခစ္ ဒီေလ်ွာက္ျခစ္နဲ႔။
သူ႔ေဘးက ခ်ယ္ေယာင္းကေတာ့ ေက်ာက္ရုပ္နီးနီး။
တုတ္တုတ္မ်ွ မလႈပ္ေပ။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ဒီသူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္
အေတာ္လိုက္ဖက္သည္ဟု ကြၽန္မထင္မိသည္။
ခ်ယ္ေယာင္းကလည္း တစ္ခါတစ္ခါက် အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြေျပာလြန္းသည္။ လီဆာကလည္း အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြ လုပ္လြန္းသည္။ တကယ္ကို လိုက္ဖက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ရယ္ပါ။
ေန႔လည္စာ ထမင္းစားေတာ့ ခ်ယ္ေယာင္းက ကြၽန္မအနားလာထိုင္သည္။
"Jennie နင္စာေတြရၿပီလား"
"အင္း နင္ေရာ"
"ငါက ရတယ္ ငါလီဆာ့အတြက္ပဲ စိတ္ပူတာ"
"လီဆာကမရလို႔လား"
"နင္သိတဲ့အတိုင္းပဲ သူကသခ်ာၤနဲ႔ ကိုရီးယားဘာသာမွာ အားနည္းတာကို"
"အင္း......."
"နင္သူ႔ကို စာရွင္းမျပခ်င္ဘူးလား"
" သူအကူညီေတာင္းရင္ေတာ့ ရွင္းျပပါမယ္"
"ေၾသာ ....."
