သူ ကြၽန္မကို စကားလည္းလာမေျပာတာၾကာၿပီ။
ဒီေန႔ေတာ့ စာသင္ေနတုန္း ေနာက္ကေန အၾကာႀကီး စိုက္
ၾကည့္ေနတာကို ကြၽန္မခံစားမိသည္။
ေန႔လည္စာစားဖို႔ဆင္းမွ စကားေျပာျဖစ္သည္။
"စာေတြ အဆင္ေျပရဲ႕လား လီဆာ"
"အင္း ေျပပါတယ္"
ကြၽန္မကပဲ စကားစေျပာရသည္။
"ငါရွင္းျပဖို႔လိုေသးလားဟင္"
"ဒီစေနအားလား"
"အားတယ္"
အားပါတယ္ ဂ်ပန္သင္တန္းဖ်က္ရင္ေပါ့ေလ။
ဖ်က္သင့္ရင္ ဖ်က္ရမွာေပါ့။
"အဲ့ဒါဆို ငါ့ကို အဲ့ေန႔က်စာရွင္းျပေလငါမမွီတဲ့ဟာေတြ
ရလား"
"ရပါတယ္"
"ေၾသာ ေနာက္ၿပီး ေကာ္ဖီဆိုင္မွာပဲေတြ႕ရေအာင္"
"ခ်ယ္ေယာင္းရဲ႕ဆိုင္လား"
"အင္းေလ အဲ့မွာပဲေတြ႕တာေပါ့"
ခုတေလာ သူကြၽန္မကို သိပ္စိမ္းေနသလိုခံစားရသည္။
ကြၽန္မကပဲ....အဲ့လိုခံစားေနရတာမ်ားလား......
သူကပဲ.......
ေက်ာင္းဆင္းေတာ့လည္း ေက်ာင္းေပါက္မွာ ကြၽန္မရပ္ေနခဲ့ေပမဲ့ သူက Somiနဲ႔တြဲသြားၿပီး ကြၽန္မကို ေက်ာ္သြားသည္။ သူကြၽန္မကို မျမင္တာပဲေနမွာပါ။
ၿပီးေတာ့ သူ႔မမရဲ႕ ကားဆီ။
သူ႔မမက ဒီေန႔ေတာ့ ကားအျပင္ဘက္က ထြက္ေစာင့္ေနသည္။ သူ႔႔မမက ကြၽန္မအေတြးထဲကထက္ ပိုၿပီး
က်က္သေရရွိေနသည္။
ခါတိုင္းလိုေတာင္ ကြၽန္မကို နႈတ္မဆက္ေတာ့ဘူး။
ကားအျဖဴေလးစက္နွိုးၿပီး ထြက္ခြာသြားသည္အထိ ကြၽန္မ အိမ္ကလာမႀကိဳေသး။တကယ္လို႔သာအိမ္က ေစာႀကိဳခဲ့ရင္ ကြၽန္မဒီျမင္ကြင္းေတြကို ျမင္ရမွာမဟုတ္။ ဒါအိမ္က
ေနာက္က်လို႔။
"Jennie yaa..လာမႀကိဳေသးဘူးလား"
"အင္း"
"ငါလိုက္ပို႔ရမလား"
"ေနပါေစခ်ယ္ေယာင္း"
"ရရဲ႕လား"
"ရပါတယ္"
"ငါအတူတူေစာင့္ေပးမယ္ေလ နင္တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနမွာ"
"အားနာစရာႀကီး နင္ျပန္လိုက္ပါ ငါကရတယ္"
