ဒီေန႔က ကြၽန္မကိုရီးယားျပန္ေရာက္တာ ရက္ေပါင္း ၅၀ျပည့္တဲ့ေန႔။
"မမေလး အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ"
"လာခဲ့မယ္ ခဏေစာင့္"
မွန္တင္ခံုေပၚက သူ႔ပံုေလးကို ၾကည့္ၿပီး
ငါCEOႀကီးျဖစ္ေတာ့မယ္ အခ်စ္ေရ...
အခ်စ္ေရာ...ေနမွေကာင္းရဲ႕လား
အဆင္မွေျပပါ့မလားဟင္။
ငါ့နွလံုးသားကေတာ့ အဆင္မေျပဘူးအခ်စ္ရယ္..
အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက
ကြၽန္မအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုးျဖစ္ေနၾကသည္။
ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာရင္ ဒီေန႔က ကြၽန္မ CEOျဖစ္တဲ့ေန႔။
"aigooo Ruby Janeေလးေတာင္CEOျဖစ္ၿပီေပါ့"
"ဘြား သမီးက CEO ဆိုေပမဲ့ ကေလးပဲရွိေသးတာေနာ္"
"Aigoo ဟုတ္ပါၿပီေတာ္ ညက်ေစာေစာျပန္လာခဲ့
ဟုတ္လားေပါက္စေလး ေပါက္စေလးကိုဘြားကိုယ္တိုင္ခ်က္ေကြၽးမွာ "
"Nae.."
အဘိုး အဘြားနွင့္ အေမကိုနႈတ္ဆက္ၿပီး အေဖနွင့္အတူ ကုမၸဏီသို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
အစည္းအေဝးခန္းမတြင္ အေဖက ကြၽန္မကို မိတ္ဆက္ေပးၿပီး လုပ္ငန္းမ်ားကို တရားဝင္ လႊဲေပးခဲ့သည္။
အတြင္းေရးမွဴးမင္နွင့္အတူ ကြၽန္မ ရံုးခန္းထဲသို႔ သြား
လိုက္သည္။
ဟူး.....မြန္းၾကပ္လိုက္တာ..
"ကြၽန္မလိုအပ္ရင္ေခၚလိုက္မွာမို႔ သြားလို႔ရၿပီ"
"Nae"
အခုမွ စားပြဲေပၚက ပန္းစည္းေလးကုိ သတိထားၾကည့့္မိသည္။
ဂုဏ္ျပဳစာကလြဲၿပီး ဘာမွေတာ့မပါေပ။
ေသခ်ာၾကည့္ေပမဲ့ ပန္းကေတာ့ ထူးျခားမႈမရွိ။
"အတြင္းေရးမွဴးမင္ ငါ့စားပြဲေပၚက ပန္းစည္းကဘယ္သူလာေပးသြားတာလဲ"
"အာ...ကြၽန္မရွိတုန္းကထိ ဘယ္သူမွမဝင္ပါဘူး ဥကၠ႒"
"ေၾသာ..ရၿပီ အလုပ္ျပန္လုပ္ေတာ့"
Tulipပန္းရဲရဲေလး ...
ဘာအဓိပၸါယ္မ်ားပါလိမ့္ေနာ.....
ဘယ္သူေပးတာမ်ားပါလိမ့္....
