Tesadüfen Evli (Tesadüf Serisi-1)

Yolculuk; Mert'i tanıyalım :)

Eskişehir yolu bozuktu. Mert, en arkadan aldığı bilete küfretmeye yolun başında başlamıştı.

Biletin cam kenarı olmasını istemişti ama sonra yanındaki kızın da cam kenarı istediğini duyunca son cam kenarını kaptırmamak için, aslında daha çok kız güzel olduğu için, onunla uzun ve biraz sürtüşmeli bir konuşma yapmıştı. Konuşmanın sonunda o kızın telefon numarasını, kız da cam keranı son bileti almıştı. Şimdiyse yaşadığı bu olay karşısında yanında oturan adama bakıp sırıtmaktan başka bir şansı yoktu.

İstanbul'u düşünmeye başladığında yol da düzelmeye başladı. İstanbulda sadece 2 gece 1 gün kalacaktı. Zaten bunun büyük bölümünde yolda olacaktı, gidiş ve dönüşle ve tabi ki toplantıyla. Diğer zamanın da akşamki eğlenceyle geçmesinde bir sakınca yoktu.

Bu durumda, bu avantajı ailesiyle değerlendirmeye gerek yoktu. Bu akşam sevgilisine sürpriz yapacaktı ve belki de biraz eğlenirlerdi. Sabah toplantıya gidecekti zaten ve ilk resmi iş toplantısını yapacaktı. Zaten bu yolculuğun nedeni de bu değil miydi?

Marmara üniversitesinden mezun olmuştu. Daha sonra iki yıl da İstanbul üniversitesinde yüksek lisans yaptıktan sonra ilk atamasını beklemek yerine, ki kpss'ye bile girmemişti, Eskişehir'e arkadaşlarının yanına ilk işine gitmişti. Bu işe hiçbir şey demeden girmiş ve hemen çalışmaya başlamıştı. Şimdi, o işe başladıktan iki sene sonrasında böyle bir teklifi reddetmemişti. İstanbul'un önemli hastanelerinin bir tanesi ona iş teklifinde bulunmuştu. Şimdi konuşması gerekiyordu. Korkusunun arttığını fark eden Mert, Merve'yi, yani sevgilisini, düşünmeye başladı.

Aslında asla aradığı kız olmayacağını biliyordu. Çalışanlarının insan olduğunu unutuyordu ve bazen zengin olduğu için kendisiyle olduğunu hissettiriyordu Mert'e. Ama kimsenin evlenmeye niyeti yoktu, değil mi? Sırf bu yüzden ona katlanmıyor muydu aslında? Herkes evlenmekten söz ederken o böyle bir şeyden mümkün olduğunca kaçınıyordu. Mert'in yüzü hissizlikten uzaklaşmaya başladı.

Neden evlenmek istemediğini hatırladı birden. Nasıl isteyebilirdi ki? Zamanında isemişti. Sorunda oydu ya, kiminle? Melek!

Melek; güzel, insanlıklı, yaşamayı seven bir kızdı. Lisenin ikinci yılı tanıştığı kızı sevmiş, ona tutulmuştu Mert. Uzunca süre koştu kızın peşinden. En sonunda, üçüncü yılın ilk günü, arkadaşlarının da teşvikiyle açılmaya karar verdiğinde reddedildi. Ama, Mert vazgeçmedi.

Birgün tekrar gitti kızın yanına ve bir kenarda tekrar sordu sorusunu. Kız 'hayır' dediğindeyse , 'peki o zaman bana bunu borçlusun' demiş ve kızın dudaklarına yapışmıştı. Kız da buna karşılık vermiş ve sonunda kabul etmişti.

Uzun ve soluksuz yaşadıkları ilişki sonunda, iki sene sonunda, evlenme kararı almışlardı. Saadet dolu bir evlilik olmamıştı onlarınki. Çünkü, o sabah yatağının baş ucunda bir mektupla uyanmış ve yüzüğünü çıkarıp atmştı. Ama asla o mektubu çöpe atmamıştı. 'Ona olan aşkım son bulduğunda çöpe atacağım' diyerek hep cebinde taşımıştı. Hala da taşıyordu. Onu terk etmesini anlayordu da bunun için en yakın arkadaşına ihtiyacı var mıydı? İşte bunu sahiden anlayamıyordu.

Kafasını bunlarla meşgul etmesinin saçmalık olduğunu ve kendini yormaktan başka bir işe yaramadığını fark edince etrafına bakınmaya başladı. Yanında oturan adam uyuyordu.

'Madem uyuyacaktın neden cam kenarı aldın' diye düşünmekten kendini alamadı. Arkadan ağlamaya başlayan çocuk sesiyle gözünü arkalara doğru çevirdi. 'Eveeet' diye mırıldandı uzatarak, 'bagaja konulmayı unutulmuşsun onu.' Uzunca bir nefes verdikten sonra ekledi 'madem susturamayacaksın neden özel arabayla gitmedin ki?'

Yaptığının bencillik olduğunun farkındaydı.Ve çocuğa ağladı için değil de annesinin onunla ilgilenmediğini düşündüğü için kızdığını kimseye söylemesi de gerekmezdi, değil mi?

Çocuk ağlamaya devam ederken dayanamayacağını fark edip kulaklığını taktı ve gözlerin kapadı.

*********

Öncelikle Merhaba. Burada yeniyim. Ve bunu denemeden ölmesem iyi olur dedeğim şeyler arasında hikayelerimi en az bir kişi okusun olduğu için böyle bir şeye kalkıştım. Umarım en az bir kişi okur. Okuyanlara hitaben; Teşkkürler :) Esen kalın ;)