Στα χρόνια του Μεσαίωνα

κεφάλαιο 16ο

Ο Άντριου μπήκε στην τραπεζαρία και βρήκε τον πατέρα του και τον στρατηγό Ντέιβιντ να τον κοιτούν βλοσυρά.

"Με απογοήτευσες" του είπε ο Κλάους.

"Για ποιο πράγμα μιλάς;" τον ρώτησε ο νεαρός.

"Ξέρουμε ότι ελευθερώσατε τους σκλάβους. Προφανώς αυτή η άτιμη η Λίριο για την οποία νοιάζεστε τόσο σας εκμεταλλεύτηκε και σας έπεισε να τους φυγαδεύσετε" είπε ο Ντέιβιντ

"Μην την πιάνεις στο στόμα σου. Εσύ είσαι ο άτιμος" του φώναξε ο Άντριου.

"Βγάλε τον σκασμό" του είπε ο πατέρας του.

"Πατέρα, είχαμε τις διαφορές μας αλλά δεν γίνεται να με προσβάλλεις μπροστά του" είπε εννοώντας τον στρατηγό.

"Και εσύ με πρόσβαλες μπροστά στην κοκκινομάλλα μάγισσα και την ξελογιάστρα που σου πήρε τα μυαλά και βοήθησες να ξεφύγουν. Καταλαβαίνεις ότι βοήθησες κάποια που η εκκλησία θεωρούσε αιρετική; Πρέπει να σε παραδώσω στην Ιερά Εξέταση. Έτσι θα αποδείξω ότι εγώ δεν είχα καμία ανάμειξη σε αυτό"

"Πατέρα, τι λες;"

"Μην με ξαναπείς έτσι. Δεν είσαι γιος μου πια. Ντέιβιντ πήγαινε να βρεις τον ιεροεξεταστή Λίαμ και πες του ότι θα παραδώσω αυτόν που βοήθησε την μάγισσα να το σκάσει. Αμέσως"

"Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό" έκανε ο Άντριου σαστισμένος.

"Μπορώ και θα το κάνω. Δεν σημαίνεις τίποτα πια για μένα" είπε με περιφρόνηση ο Κλάους.

"Και να ξέρεις ότι η αγαπημένη σου ήταν αυτή που σε αποκάλυψε. Από εκείνη το έμαθα" είπε ο Ντέιβιντ.

"Η Λίριο;"

"Ναι, και φάνηκε ότι το διασκέδαζε. Περηφανεύτηκε μπροστά μου ότι έκανε τον γιο του άρχοντα του Άσριλντ να την ερωτευτεί και τον έκανε ότι ήθελε. Ήσουν απλά το παιχνιδάκι ενός χωριατοκόριτσου που φάνηκε πιο έξυπνη από σένα" είπε ψέματα ο στρατηγός για να τον πληγώσει.

Ο Άντριου ένιωσε να χάνει την γη κάτω από τα πόδια του. Η Λίριο τον είχε εξαπατήσει.

****

Σύντομα τον συνέλαβαν άνθρωποι της Ιεράς Εξέτασης και τον οδήγησαν στο φρούριο. Τον πέταξαν σε ένα μπουντρούμι με διαταγή του Λίαμ ο οποίος δεν δίστασε να τον περιγελάσει.

"Ξέρεις, δεν θα σε σκοτώσω αμέσως. Θα σε έχω εδώ μέρες, μήνες ίσως και ένα, δύο χρόνια μέχρι να δώσω διαταγή να πεθάνεις. Πρώτη φορά έχω έναν άρχοντα αιχμάλωτο μου, αξίζεις ειδική μεταχείριση" είπε ειρωνικά και γέλασε χαιρέκακα.

Ο Άντριου εκείνη την στιγμή όντας αλυσοδεμένος μέσα στο κρύο μπουντρούμι και ακούγοντας τις ειρωνείες του ιεροεξεταστή ένιωσε ότι κάτι έσπασε μέσα του. Ένιωθε ότι όλη η καλοσύνη του χανόταν.

"Αν θα σε συναντήσω ποτέ ξανά Λίριο, όσο ζω θα σε σκοτώσω" σκέφτηκε κυριευμένος από την θλίψη, τον πόνο και τον θυμό του.