Στα χρόνια του Μεσαίωνα

κεφάλαιο 18ο

Όταν άνοιξα τα μάτια μου έβηξα και νερό βγήκε από το στόμα μου. Με είχε ξεβράσει το κύμα σε μια ακτή.

Ήμουν ζωντανή!

Κοίταξα γύρω μου να δω τους υπόλοιπους.

Λίγα μέτρα πιο μακριά είδα τον πατέρα Ρίτσαρντ.

Σηκώθηκα με δυσκολία και τον πλησίασα. Τον ταρακούνησα και τον είδα να ανοίγει τα μάτια του.

"Είστε καλά;" τον ρώτησα.

"Λίριο, παιδί μου πού είμαστε; Τι συνέβη;" έκανε εκείνος με βλέμμα απλανές.

"Το πλοίο μας βυθίστηκε" του είπα.

"Είναι θαύμα που είμαστε ζωντανοί. Βοήθησε με να σηκωθώ σε παρακαλώ" μου είπε και έτσι έκανα.

Με το που στάθηκε στα πόδια του έριξε μια ματιά γύρω του.

Είδαμε κάποιους ναύτες αναίσθητους στην παραλία.

"Ο Γκάμπριελ, οι υπόλοιποι πού είναι;" μονολόγησα.

"Θα τους βρούμε όλους" μου είπε ο πατέρας Ρίτσαρντ, αλλά μόλις τελείωσε την φράση του είδαμε κάποιους έφιππους να πλησιάζουν.

"Έλα να κρυφτούμε" μου είπε ο ιερέας και αμέσως με πήρε από το χέρι και με οδήγησε πίσω από τους βράχους.

Οι έφιπποι κατέβηκαν από τα άλογα. Τους είδαμε να βγάζουν τα σπαθιά από την θήκη τους και να σκοτώνουν έναν έναν τους αναίσθητους ανθρώπους που βρίσκονταν κατά μήκος της παραλίας.

"Θεέ μου" είπα.

Κάποια στιγμή ανασήκωσαν κάποιον και μπορέσαμε και είδαμε το πρόσωπο του.

"Ο Γκάμπριελ" είπε ο πατέρας Ρίτσαρντ.

"Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να του κάνουν κακό" είπα.

Ο πατέρας Ρίτσαρντ πετάχτηκε μπροστά από τα βράχια.

"Μείνετε μακριά από το αγόρι καταραμένοι" φώναξε.

Οι άνδρες γύρισαν προς το μέρος τους. Ένας από αυτούς τον πλησίασε απειλητικά κρατώντας το σπαθί στο χέρι του.

"Θεέ μου, σε παρακαλώ βοήθησε μας" είπα κοιτάζοντας τον ουρανό.

Και τότε σαν ακούστηκε η παράκληση μου γιατί ένα πλήθος από άνδρες ξεπρόβαλαν. Ήταν παράξενοι, φορούσαν λευκά ρούχα σαν χιτώνες και είχαν μακριές γενιάδες . Σε κάποιους έφταναν μέχρι τα γόνατα.

Μόλις οι άνδρες που απειλούσαν τον πατέρα Ρίτσαρντ τους είδαν ανέβηκαν στα άλογα και εξαφανίστηκαν. Έμοιασαν να τρομάζουν βλέποντας τους αλλόκοτους ανθρώπους.