Στα χρόνια του Μεσαίωνα

κεφάλαιο 27ο

Ο Φίλιπ είχε πλέον αναρρώσει, έτσι αποφασίσαμε ότι έπρεπε να μετακινηθούμε.

Περπατούσαμε στο δάσος, όταν βρεθήκαμε μπροστά σε ένα αποτρόπαιο θέαμα.

Οι στρατιώτες που μας είχαν επιτεθεί βρίσκονταν κατακρεουργημένοι μαζί με τα άλογα τους.

"Λύκοι το έκαναν αυτό" είπε ο Άντριου.

Η Νάλα είχε βάλει τα κλάματα, και ο Γκάμπριελ της κρατούσε σφιχτά το χέρι.

"Πρέπει να τους θάψουμε" είπε.

"Εκείνοι θα μας σκότωναν, όχι ας τους αφήσουμε να σαπίσουν" ούρλιαξε η Έμμα.

"Κορίτσι μου, πλέον αυτοί οι άνθρωποι παρέδωσαν τις ψυχές τους με βίαιο τρόπο. Είναι δουλειά του Θεού να τους κρίνει. Εμείς ας κάνουμε αυτό που πρέπει" είπε ο πατέρας Ρίτσαρντ.

"Έχει δίκιο" συμφώνησα. "Άλλωστε υποτίθεται πως εμείς είμαστε οι καλοί της υπόθεσης και αυτός ο ρόλος απαιτεί μεγαλοψυχία και καλοσύνη. Πρέπει να φερθούμε ανάλογα"

Η Έμμα έσκυψε το κεφάλι. Είχε καταλάβει ότι αυτό που είπε ήταν λάθος.

"Ας τους θάψουμε" είπε.

Έτσι ο πατέρας Ρίτσαρντ έκανε την τελετή και έπειτα τους θάψαμε καρφώνοντας πάνω από το χώμα σταυρούς από ξύλο.

Συνεχίσαμε τον δρόμο μας, όταν βρεθήκαμε μπροστά από μια εκκλησία.

"Εδώ μπορούμε να ξεκουραστούμε" είπε ο Γκάμπριελ.

Όταν όμως ανοίξαμε την πόρτα του ναού και μπήκαμε μέσα μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη.

Ο ιεροεξεταστής Λίαμ ήταν εκεί.

"Πώς με βρήκατε;" είπε και τράβηξε το σπαθί του.

"Όχι! Είμαστε σε ιερό μέρος, δεν είναι ώρα για εντάσεις. Μπορούμε όλοι να μείνουμε εδώ" είπε ο πατέρας Ρίτσαρντ.

"Πάτερ μου συγνώμη αλλά δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Το καταλαβαίνετε και εσείς. Δεν μπορούμε να μείνουμε στο ίδιο μέρος με αυτόν τον αγύρτη που θέλει να μας αφανίσει" είπε ο θείος Έντουαρντ.

"Είμαστε σε εκκλησία! Εδώ όλοι μπορούν να βρουν καταφύγιο" του είπε έντονα ο ιερέας.

"Ακόμη και οι δολοφόνοι; Γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι ένας άθλιος φονιάς. Μην ξεχνάτε ότι καταδίκασε τον φίλο σας τον πατέρα Κέβιν σε θάνατο στην πυρά" είπε ξανά ο θείος.

Τα μάτια του πατέρα Ρίτσαρντ έλαμψαν από στιγμιαίο θυμό, αλλά προσπάθησε να συγκρατηθεί.