မေတ္တာစစ်တမ်း (ေမတၱာစစ္တမ္း)

အပိုင်း ၁၉

အပိုင္း-(၁၉)

မ်က္လံုးျဖတ္ခနဲပြင့္လာမိသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းသတိရလုိက္သည္က Kong. ေဘးကုိလက္စမ္းႀကည့္ေတာ့ မည္သူမွမရွိ။Arthit ခ်က္ခ်င္းအိပ္ေနရာက ထကာ အခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့လုိက္သည္။အေဆာင္ေဆာင္အခန္းခန္းႏွင့္ အိမ္က Arthit တုိ႕စံအိမ္ေတာ္နီးပါး ခမ္းနားေနသည္။ တန္ဖိုးႀကီးပန္းခ်ီကားေတြ ရုပ္တုေတြကုိလည္း ႀကည့္မေနအား.။ေအာက္ထပ္ကုိသာ တစ္ရွိန္ထိုးဆင္းလာခဲ့လိုက္သည္။

“Kong-”

ေလွကားေအာက္ေျခနားက သူ႕ကိုေတြ႕မွစိတ္ေအးရ ရင္း အျမန္ဆင္းလိုက္ေတာ့ ေလွကားထစ္ေက်ာ္ကာ ျပဳတ္က်မလိုေတာင္ျဖစ္၏။ ဒါေပမယ္လည္း Kong က ဆီးကာဖမ္းထားေပးပါသည္။

“ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မပူခ်င္ဘူး။ဘယ္လိုျဖစ္လို႕ ဒီလိုျဖစ္ေနတာလဲ”

မ်က္ေမွာင္တြန္႕ကာ ေျပာေနေသာ Kongpob ကုိသူျပံဳးျပလိုက္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္က Kongpob လည္ပင္းကိုသြယ္ယွက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးတြန္႕လ်က္ျပံဳးသည္။မနက္ခင္းခ်ိန္ခါေပမယ့္ Arthit ၏ရီေဝေသာအျပံဳးက Kongpob ကုိမေသာက္ဘဲ မူးေစပါသည္။မရည္ရြယ္ပါဘဲ လက္ကလည္း Arthit ခါးကိုျပန္လည္သိုင္းဖက္ထားမိသည္။

“ငါ့ကုိမထားခဲ့ေတာ့ဘူးမလား။စိတ္ဆိုးေျပျပီလား”

“ကြ်န္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကုိ စိတ္ဆုိးေနတာမွမဟုတ္တာ”

“ဘယ္သူ႕ကိုစိ္တ္ဆုိးဆုိး ငါ့ကုိခ်စ္ရင္ ေျပလုိက္ပါေတာ့။မင္း မေက်နပ္သမွ် ငါ့အေပၚပုံခ်လိုက္ပါ။ ငါ့ကို မင္းအနားမွာထားျပီး မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွမခြဲႏိုင္ေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေပါ့.။ဘယ္သူမွားမွား ငါကပဲ မင္းကို ျဖည့္ဆည္းေပးပါ့မယ္”

“ခင္ဗ်ား က အရူးေလးပဲ .”

Kongpob မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ေပ်ာ့ေျပာင္းေနတာေတြ႕ေတာ့ Arthit အားတက္သြားသည္။Kongpob ကိုပိုတုိးလုိ႕ ဖက္ လုိက္ရင္း ကိုယ္ခ်င္းထပ္မံနီးကပ္ေစလိုက္သည္မွာ ေလေတာင္တုိးလုိ႕မဝင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္။ သူတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္က အခု ေလွကားေအာက္ေျခရင္းနားတြင္ျဖစ္၏။

“ကုိကုိလုိ႕မေခၚေတာ့ဘူးလား.”

“မေခၚခ်င္ဘူး။”