You don't own me / Yaoi [Zakończone]

✉️ 2 ✉️ +18

***

Całą noc nie spałem obawiając się spotkania z tajemniczym użytkownikiem Roma@nticarem który był zbyt ładny i idealny by to działo się naprawdę. Rankiem niewyspany ubrałem się w workowatą czarną bluzę z kapturem i dresowymi spodniami oraz zszedłem po schodach na dół do jadalni.

- Dzień dobry Shira - przywitał się ze mną kamerdyner odsuwając krzesło bym zasiadł do podłużnego stołu wraz z moimi braćmi - Co chcesz zjeść?

- Płatki z mlekiem - oznajmiłem mile do podstarzałego mężczyzny i usiadłem przy stole.

- Powinieneś jeść proteiny jeśli chcesz mieć umięśnione ciało - mruknął do mnie Casper siedząc naprzeciwko mnie - Nawet Leyw ma lepszą sylwetkę od ciebie - dodał.

Powinienem rzeźbić mieście, ale nie było to zbyt ważne w tańcu. Poza tym przeszkadzałyby mi w wykonywaniu niektórych przejść tanecznych. Wystarczało mi jedynie to że miałem znakomitą kondycję fizyczną która starczała mi na kilka godzin ciągłego tańczenia bez przerw.

- Powiedzcie ojcu że dziś nie idę na trening - oznajmiłem zaczynając jeść łyżka po łyżce płatki z mlekiem.

- Jakie masz na to usprawiedliwienie? - zapytał Nikita marszcząc brwi.

- Po pierwsze, te treningi nic mi nie pomagają a po drugie wychodzę z przyjacielem - wytłumaczyłem odkładając pustą miskę na stół.

- Niby kto jest twoim "przyjacielem"? - zapytał pogardliwie Nikita śmiejąc się pod nosem razem z Casprem.

- Nie musicie wiedzieć - odpowiedziałem wchodząc na e-mail i sprawdzałem jego pocztę.

Mężczyzna z którym wczoraj rozmawiałem przesłał mi swoją lokalizację z google maps wraz z załączonym opisem: Będę czekać ;*
Na mapie zaznaczone było jego mieszkanie, a raczej luksusowy apartament w dzielnicy dla bogaczy. Można powiedzieć że ja też mieszkałem w takiej dzielnicy, tyle że nie z własnych pieniędzy.

- Co? Piszesz z tym przyjacielem ? - zapytał drwiąco Casper i na raz zaśmiał się wraz z Nikitą.

Leyw jak zawsze siedział cicho i jedynie obserwował sytuację z boku nie interesując się zbytnio tym co się dzieje między nami.

- Powiedziałem że nie musicie wiedzieć - mruknąłem cicho i wstałem od stołu biorąc czarny plecak który leżał przed drzwiami i zakładając go na plecy.

Nie było jeszcze na tyle zimno by zakładać jesienną kurtkę więc wyszedłem normalnie ubrany z domu nie czekając na autobus i wyszedłem do szkoły po ludzku na piechotę.
Im mniej czasu spędzam z nimi tym spokojniejszy się czuję. Po dwudziestu minutach powolnego chodu słuchając muzyki dotarłem pod bramę szkoły i wszedłem do niej.

Na lekcjach przysypiałem i nie potrafiłem się skoncentrować, przez co dostałem uwagę z angielskiego i z chemii. Nie moja wina że mój organizm nie mógł zasnąć. Przez całą noc obawiałem się spotkania. Co jeśli ten mężczyzna okaże się psychicznym mordercą i będzie chciał mi coś zrobić? Albo zamknie mnie, połamie nogi i uwięzi w swoim mieszkaniu z którego wyjścia nie będę miał?

Takie gdybanie mogę sobie darować, jeszcze bardziej z tego powodu jestem zestresowany jednak postanowiłem mężczyźnie szansę i po zajęciach, które skończyły się piętnaście minut przed 15 udałem się za pomocą google maps w stronę miejsca zamieszkania mężczyzny. Przy domofonie niepewnie spojrzałem na e-maila czy nie ma tam żadnych informacji na temat jego numeru. Nic nie znalazłem więc musiałem zadzwonić po kolei by dowiedzieć się po głosie gdzie mieszka chłopak.