ညစာစားတော့ ထမင်းဝိုင်းတွင် နှစ်ယောက်စာ
ပြင်ထားသဖြင့် ထူးထူး အံ့သြသွားသည်။
မေမေတို့ လဲ မရှိပဲ.. ဘာလို့နှစ်ယောက်စာ
ဖြစ်နေတာလဲ..။အာဏာတို့လဲ ပြန်သွားတာ
တွေ့လိုက်ပါတယ်။
"ထိုင်လေ.. ထူး...."
ထမင်းစားပွဲဝိုင်းဘေးတွင် ကြောင်တောင်လေး
ရပ်နေသော ထူးကို အနောက်မှ ပြောလိုက်သော
ချိုသာလှသည့် အသံ တစ်ခုကြောင့်
လှည့်ကြည့်မိတော့ စိုင်းမင်းခွန်းသော်ဖြစ်နေသည်။
ထူးထူး လန့်သွားသည်။ သူက ထိုင်လေ တဲ့ .. ၊
ဒီစကားကို ချိုချိုသာသာ ပြောလိုက်တာ
သူမှ ဟုတ်ရဲ့လား။ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့
အပြုံးတွေကိုပါ တွဲဖက် မြင်နေရတာ...
"ဟုတ်....."
ခွန်းသော် ထိုင်ခုံတွင် ၀င်ထိုင်တော့ ထူးထူးလည်း
မရဲတရဲ ဝင်လိုက်ထိုင်လိုက်ရင်း သူ့မျက်နှာအား
အကဲခတ်မိတော့ ပြုံး၍သာ နေသည်။
သူက ထူးနဲ့ ထမင်း တူတူ လာစားတာလား.။
ဘယ်လိုဖြစ်လို့ နေ့ချင်းညချင်း
ပြောင်းလဲ သွားတာလဲ...၊
အာဏာများ ပြောပေးထားလို့လား...?။
"ထူးထူး ဒီအိမ်မှာ နေရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား..?.."
သူ့လေသံ ၊ သူ၏ မျက်နှာထားမှာ
အရင်တုန်းက မြင်ခဲ့ရဖူးသည့် ခွန်းသော်နှင့်
ဆန့်ကျင်ဘက် အသွင်ကို ဆောင်နေလေသည်။
"ဟုတ် ပြေပါတယ်... ကိုခွန်း...."
"အင်း... အကိုလဲ နေမကောင်းဖြစ်နေတာနဲ့
ထူးထူး ကို သေချာတောင် မနှုတ်ဆက်ဖြစ်ဘူး...၊
ပြီးတော့ ပွဲတုန်းက ကိစ္စ အတွက်လဲ
တောင်းပန်ပါတယ်.. ၊
အဲ့တုန်းက စိတ်မကြည်ဖြစ်နေလို့ပါ...."
"ဟုတ်..."
ရုတ်တရက် ဖြစ်တည်လာသော
အခြေအနေကို ထူးထူး လုံးဝ နားမလည်နိုင်သေး။
စကားစ ပြတ်သွားတဲ့ အချိန်လေးမှာ
ထူးထူး တို့နှစ်ယောက် စားနေသော
ဇွန်းခရင်းသံသာ ကျန်ခဲ့သည်။
ထူးထူး ရင်တွေ တုန်နေသည်။
သူ ကောင်းကောင်း ဆက်ဆံလာပြီ
ဖြစ်သော်လည်း... ၊ သူ့ကို တွေ့ရင် အလိုလို
ကြောက်နေတဲ့ စိတ်က ပြင်မရ...။
YOU ARE READING
ဒဏ္ရာ
Romanceဒဏ္ရာေတြေပးလည္း ေပးသူ အျပစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ မျမင္သလို ေက်နပ္စြာ ခံယူသူရဲ႕ အျပစ္ဟုသာ ကြ်န္ေတာ္ယူဆသည္ ဒဏ်ရာတွေပေးလည်း ပေးသူ အပြစ်လို့ ကျွန်တော် မမြင်သလို ကျေနပ်စွာ ခံယူသူရဲ့ အပြစ်ဟုသာ ကျွန်တော်ယူဆသည်
