"အင့္!"
ပခံုးေပၚကေန ေအာက္ကိုခ်ေပးလိုက္ေတာ့
အသံပိစိေလးထြက္ကာ ေျခေထာက္ေလးေတြက
ေခြယိုင္သြားသည္မို႔ ၀မ့္က်ီး ခါးကေန လွမ္းထိန္းေပးလိုက္ေတာ့
"ဖယ္စမ္းပါ။ဘယ္ကိုလာထိေနတာလဲ"
"လာ..."
လက္ဖဝါးေသးေသးေလးကိုဆြဲေခၚဖို႔
ျပင္လိုက္ေတာ့ လာပုတ္ထုတ္ကာ
"ဘယ္ေခၚအံုးမလို႔လဲ"
"ေအးေဆးလိုက္ခ့ဲစမ္း!"
"ဟြန္႔!!"
၀မ့္က်ီးအမိန္႔သံအဆံုး ၀တ္ရံုစကိုမကာ
သူ႔ကိုေက်ာေပးထြက္သြားသည့္ေကာင္ေလး။
"ေ၀့၀ူရွန္႔!!!"
ဂရုမစိုက္သလို ထြက္သြားတာေၾကာင့္
အသံကိုအရိွန္ျမႇင့္ေခၚလိုက္မိသည္။
အရင္ကေ၀့ရင္းဆို ဒီလိုေအာ္လိုက္ရင္
မ်က္ရည္ေလးေတြ၀ဲေနၿပီ။
သူ႔ကိုေျပးဆြဲဖို႔ဆိုတာကလည္း
ဘုရင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ရာဇအိေျႏၵကရိွေသးသည္မို႔
အသံကိုအားျပဳေခၚလိုက္ေပမ့ဲ
သူသာအသံ၀င္သြားသည္ေကာင္ေလးက
လွည့္ပင္မၾကည့္။
ဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ကပ္တတ္တတ္နိုင္လာပါလိမ့္။
"သူ႔ကိုဖမ္းေခၚလာခ့ဲ"
ေဘးနားကအေစာင့္မူးမတ္တစ္ေယာက္ကို
အမိန္႔ေပးလိုက္ေတာ့ ရဲမတ္က
ဦးၫႊတ္ကာ လွ်င္ျမန္စြာ
ေျပးထြက္သြားသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ရဲမတ္ရဲ႕ဖမ္းခ်ဴပ္မႈေတြၾကား
ေကာ့ထိုးၿပီးပါလာတ့ဲေကာင္ေလး။
ဆဲလိုက္တာဆိုတာလည္း မိုးမႊန္ေနသည္။
"ငါ့ကိုလႊတ္စမ္း...အက်င့္မေကာင္းတ့ဲအေကာင္။
ငါက အရင္ေရွာင္က်န္႔မဟုတ္ဘူး။
မင္းေသာက္ခြက္ကို ခ်ိန္ၿပီးထိုးျပမယ္....
အားးးးးနာတယ္ မသာႀကီးရဲ႕.."
သူ႔လက္ကိုလိမ္ခ်ိဳးထာတ့ဲရဲမက္ကိုဆဲလိုက္
၀မ့္က်ီးကိုဆဲလိုက္နွင့္မအားရ။
အနားေရာက္လာေတာ့ မ်က္ေထာင့္နီေလးနဲ႔
ၾကည့္ေနျပန္သည္။
နႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြက တုန္ရီေနသည္ဆိုေတာ့
ေဒါသထြက္ေနသည္ေပါ့။
သူေဒါသထြက္တာပထမဆံုး၀မ့္က်ီး
ျမင္ဖူးျခင္ပင္။
"ေသမလို႔ၾကည့္ေနတာလား..."
YOU ARE READING
ခ်စ္ေသာအရွင္(ချစ်သောအရှင်){Completed}
Fanfictionအခ်ိန္ေတြသာ ေက်ာ္ၿပီး မင္းဆီေရာက္လာေပမ့ဲ ငါ့အခ်စ္ေတြကေတာ့ မေက်ာ္လြန္ဘဲ မင္းကိုလြမ္းေနတုန္း အချိန်တွေသာ ကျော်ပြီး မင်းဆီရောက်လာပေမဲ့ ငါ့အချစ်တွေကတော့ မကျော်လွန်ဘဲ မင်းကိုလွမ်းနေတုန်း
