The Promised Neverland |𝒥𝓀|

|1°|

D(ohyun) "αύριο είναι η γνωριμία για την φωτογράφιση" μου ανακοίνωσε μπαίνοντας στο αχούρι που αποκαλεί δωμάτιο.

Άκουσα βήματα να με πλησιάζουν μα δεν αφαίρεσα το κεφάλι μου απ' το μαξιλάρι.

D "ηλίθιο απόβρασμα" φώναξε και ένιωσα τα δάχτυλα του να μπλέκονται στα μαλλιά μου. Με τράβηξε αλύπητα προς τα πάνω ξεφεύγοντας απ' το στόμα μου ένα μουγκρητό πόνου.

D "όταν σου μιλάω θα με κοιτάς, το κατάλαβες?" έγνεψα αφήνοντας τα πρώτα δάκρυα να κυλήσουν.

D "κανόνισε να κρύψεις τις πληγές στο πρόσωπο, το ίδιο και για το υπόλοιπο σώμα" άφησε ένα αηδιαστικό φιλί στον λαιμό φεύγοντας απ' το δωμάτιο.

Έπεσα στο μαξιλάρι αφήνοντας για άλλη μια φορά τα δάκρυα να κυλήσουν σαν ποτάμι.

Αυτό γίνεται εδώ και τέσσερα χρόνια, από την μέρα που με υιοθέτησε!

Έχασα τους γονείς μου σ' ένα τροχαίο ατύχημα και αυτός ήταν ο υποτιθέμενος 'άγγελος' που θα μου άλλαζε την ζωή.

Πράγματι μου άλλαξε την ζωή!

Ζω για να υποφέρω! Για να δέχομαι το άθλιο, αηδιαστικό άγγιγμα του κάθε μέρα! Δεν σεβάστηκε πως ήμουν ένα
αθώο - ανήλικο κορίτσι.

Για αυτόν ήμουν και είμαι το παιχνίδι του, στο παιχνίδι που μπορεί να ξεσπάει δίχως τύψεις, δίχως συναισθήματα, δίχως τίποτα!

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, κάθε φορά που θυμάμαι εκείνη την καταραμένη μέρα τρελαίνομαι.

~FLASHBACK~

Μ "Soyeon εγώ και ο μπαμπάς φεύγουμε, εάν θελήσεις κάτι πάρε μας τηλέφωνο" φώναξε η μητέρα μου ώστε να την ακούσω.

Ε "περίμενε" φώναξα πίσω ενώ κατέβαινα γρήγορα τις σκάλες.

Ε "να έρθω μαζί σας?"

Μ "όχι αγάπη μου, θα γυρίσουμε γρήγορα και θα φτιάξουμε το κέικ που σου υποσχέθηκα, εντάξει?" ρώτησε γλυκά όπως πάντα.

Ε "ναι μαμά" της έδωσε ένα φιλί και μια αγκαλιά ανεβαίνοντας στο δωμάτιο.

Κάθισα στα γόνατα μπροστά από το κρεβάτι όπου είχα τοποθετήσει το λάπτοπ. Πάτησα το 'start' συνεχίζοντας την ταινία που άφησα στην μέση.

Το κινητό δεν άργησε να ακουστεί σε ολόκληρο το δωμάτιο. Το έπιασα βλέποντας πως ήταν η κολλητή μου Nari.

Ν "Soyeon είσαι στο σπίτι?" ρώτησε γρήγορα νιώθοντας την ανάσα της να χάνετε.

Ε "ναι, οι γονείς μου μόλις έφυγαν, θέλεις να έρθεις από εδώ?"

Ν "Soyeon άνοιξε την τηλεόραση στο κανάλι 2"

Ε "γιατί?"

Ν "απλώς άνοιξε την" φώναξε κάτι που με ξάφνιασε μιας και πάντα είναι ήρεμη.

Ε "εντάξει" έπιασα το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης ανάβοντας την στο κανάλι που είμαι.

Ε "ειδήσεις θέλεις να δω?"

Ν "σταματά να μιλάς και άκου προσεχτικά" έγνεψα και αύξησα την ένταση του ήχου.

? "νεκροί βρέθηκαν οι διάσημοι επιχειρηματίες Jung Hajoon και Jung Youngsook σήμερα. Λόγως του θανατηφόρου τέλους ήταν τα ελαττωματικά φρένα μιας και το αυτοκίνητο των διάσημων επιχειρηματίων βρέθηκε σε σύγκρουση με νταλίκα που διέσχιζε την αντίθετη λουρίδα" άφησα το τηλέφωνο να πέσει από τα χέρια κοιτώντας ακόμα σαστισμένη την τηλεόραση.

Ούρλιαξα και πέταξα το λάπτοπ στο τοίχο το οποίο έσπασε στα δύο.

~ FLASHBACK END~

Την αμέσως επόμενη μέρα με μετέφεραν στο ορφανοτροφείο μιας και δεν είχα κανέναν πέρα από τους γονείς μου.

Σύντομα με υιοθέτησε το τέρας που μου διέλυσε την ζωή, υποσχότας μια ήρεμη και γαλήνια ζωή.

Η 'ήρεμη' ζωή κράτησε μονάχα για τον πρώτο μήνα. Έπειτα έγινα παιχνίδι του, το παιχνίδι που δεν μπορούσε να μιλήσει σε κανέναν!

Σταμάτησα το σχολείο και άρχισα τα μαθήματα στο σπίτι.

Εδώ και τέσσερα χρόνια με κακομεταχειρίζεται, με χτυπάει, με αγγίζει...

Είμαι κλεισμένη στο αχούρι που αποκαλεί δωμάτιο και τα μόνα μέρη που επιτρέπεται να συχνάζω είναι η κουζίνα και το γυμναστήριο.

Κάθεται επί ώρες και με παρακολουθεί όσο γυμνάζομαι για να αποκτήσω το σώμα που χρειάζεται ένα μοντέλο.

Ναι, προσπαθεί να με ωθήσει στο χώρο του μόντελινγκ και τα έχει καταφέρει.

Αύριο θα κλείσω τη πρώτη μου συνεργασία με ένα από τα πιο διάσημα μοντέλο του πλανήτη, εάν θελήσει να συνεργαστεί μαζί μου φυσικά.

Πια έχω πειστεί πως δεν θα απαλλαχτώ ποτέ από το μαρτύριο που ζω.

Αυτά έχει η ζωή! Κάποιοι ζουν και ευχαριστιούνται την ζωή, ενώ άλλοι ζουν γιατί πρέπει!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hi! Ελπίζω να σας άρεσε το πρώτο κεφάλαιο και να σας κίνησε το ενδιαφέρον ♡

Αστεράκι για να συνεχίσω? ⭐