The Promised Neverland |𝒥𝓀|

|15°|

Μπήκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και τοποθέτησα την μικρή βαλίτσα στο κάτασπρο κρεβάτι.

Άφησα το σώμα μου να πέσει στο μαλακό στρώμα, απολαμβάνοντας την ησυχία.

Είναι εντελώς διαφορετικά δίχως την παρουσία του.

Νιώθω γαλήνη, ασφάλεια, δεν φοβάμαι την κάθε μου κίνηση.

Ξέρω όμως πως αυτό δεν θα διαρκέσει για πολύ. Σε μια εβδομάδα γυρνάω Seoul.

Θέλω όμως να απολαύσω τον χρόνο μου εδώ στην Ιαπωνία για όσο μπορώ, σαν ελεύθερος άνθρωπος.

Άνοιξα την βαλίτσα παίρνοντας από μέσα την άσπρη μακριά πετσέτα, ένα άσπρο σχετικά λεπτό - μάκρη φόρεμα και ενα εξίσου άσπρο εσώρουχο.

Τα πήρα και κατευθύνθηκα στο μπάνιο για ένα χαλαρωτικό - δροσερό ντουζ.

[...]

Βγήκα από το μπάνιο κατευθυνόμενη για την μικρή κουζίνα που διέθετε το δωμάτιο.

Ο Jeon ανήκει σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες μόδας στον κόσμο και είναι λογικό τα ξενοδοχεία που επιλέγουν να είναι τόσο κομψά και άνετα.

Μέσα από το ψυγείο πήρα μια πορτοκαλάδα την οποία 'κατέβασα' όλη.

Ε "καιρό είχα" μουρμούρισα και τότε το κουδούνι χτύπησε.

Πέταξα το άδειο μπουκάλι και κατευθύνθηκα στην πόρτα.

Jk "γειά, συγνώμη για την εν-" άρχισε με ένα πλατύ χαμόγελο μα σύντομα κόπηκε αστραπιαία.

Ε "είναι όλα εντάξει?" τον ρώτησα μιας και με κοιτούσε με τα μάτια γουρλωμένα πάνω μου.

Jk "τα - τα χέρια σου" κατάφερε να πει κοιτώντας με, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Κοίταξα τα χέρια μου συνειδητοποιώντας πως οι ώμοι και τα χέρια μου ήταν ακάλυπτοι.

Όλα τα σημάδια έκαναν την εμφάνιση τους μπροστά του.

Jk "αυτός σου τα εκ-"

Ε "πρέπει να φύγω" έκλεισα την πόρτα όσο πιο γρήγορα μπορούσα ακουμπώντας την πλάτη μου πάνω σε αυτήν.

Jk "Soyeon άνοιξε μου" φώναξε χτυπώντας την πόρτα με μανία.

Εγώ δεν μιλούσα μα ούτε και κουνιόμουν, προσπαθούσα να πάρω βαθιές ολοκληρωμένες ανάσες.

Ένιωθα το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι και οι παλμοί της καρδιάς μου ασταμάτητοι.

Τέλειωσαν όλα, δεν μπορώ να δικαιολογήσω κάτι τέτοιο.

Εάν μάθει κάτι τελείωσαν όλα!

Σύντομα οι χτύποι της πόρτας σταμάτησαν καταλαβαίνοντας πως είχε φύγει.

Το κινητό άρχισε να 'χτυπά' σε ολόκληρο το δωμάτιο, κάνοντας με να το κοιτώ με φόβο.

Ήταν αυτός, μετά από το σκηνικό με τον Jeon φοβάμαι, φοβάμαι πολύ μα δεν μπορεί να έμαθα κάτι τόσο γρήγορα, σωστά?

Ε "παρακαλώ" απάντησα κοιτώντας τον άσπρο τοίχο ταραγμένη.

S "άργησες να το σηκώσεις" ακούγοντας την απειλητική φωνή του ένιωσα τα πόδια μου να τρέμουν από φόβο και τρόμο.

Ε "με σ-συγχωρείς, ήμουν στο μπ-"

S "εντάξει σταματά να μιλάς" με διέκοψε τελείως αγενείς.

S "τι γίνεται εκεί?" συνέχισε.

Ε "πριν λίγο φτάσαμε στο ξενοδοχείο και αύριο στις πέντε το απόγευμα θα αναχωρήσουμε για το μικρό δασάκι λίγο πιο κάτω" όσο μιλούσα περπατούσα πάνω - κάτω νευρική.

Η εικόνα του Jeon δεν μπορεί να αφαιρεθεί από τις σκέψεις μου.

S "φρόνιμα εσύ εκεί, μην τολμήσεις να βγεις από το δωμάτιο σου δίχως να υπάρχει λόγος. Και όπως σου είπα, όχι πολλά - πολλά με τον Jeon" στο όνομα του άφησα δάκρυα που προσπαθούσα να συγκρατήσω μα δεν τα κατάφερα.

Ε "μην ανησυχείς" ηρέμησα προσπαθώντας να μιλήσω όσο πιο καθαρά μπορούσα, δεν ήθελα να καταλάβει τίποτα.

S "καλώς, θα σου τηλεφωνήσω ξανά αύριο" μίλησε και το έκλεισε δίχως να με αφήσει να αντιδράσω.

Άφησα το κινητό στο τραπέζι κοιτώντας με τα μάτια μου κόκκινα τον τοίχο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πως ο Jeon θα μιλήσει!

Εάν μιλήσει και φτάσει στα αυτιά του Dohyun τότε ήρθε το τέλος μου μα και το δικό του.

Η πόρτα σύντομα ξανά χτυπήσει μα πριν ανοίξω τοποθέτησα στους ώμους μου μια ζακέτα.

Ανοίγοντας την πόρτα και αντικρίζοντας το άτομο πίσω από αυτήν άρχισα να τρέμω, να τρέμω σαν καμία υστερική.

Προσπάθησα να την κλείσω μα με εμπόδισε βάζοντας το πόδι του.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δεν γύρισα εντελώς, έχω παραγγείλει καινούργιο κινητό και περιμένω.

Δεν θα ανέβαζα αλλά προσπάθησα αυτές τις μέρες από λίγο - λίγο να γράψω και ελπίζω να σας αρέσει ♡

Αστεράκι για να συνεχίσω? ⭐