The Promised Neverland |𝒥𝓀|

|2°|

D "πόσες ώρες θέλεις ακόμα?" φώναξε μπαίνοντας εκνευρισμένος στο δωμάτιο.

Ε "είμαι έτοιμη" με κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω υιοθετώντας το ύπουλο  χαμόγελο του.

D "καιρό έχω να σε δω έτσι" δάγκωσε τα χείλη του και αυτομάτως κοίταξα κάτω. Δεν μπορούσα να βλέπω την έκφραση του, με αηδιάζει, με τρομάζει...

D "κάλυψες καλά τα χτυπήματα βλέπω" τοποθέτησε τα ακροδάχτυλα στο πρόσωπο μου και συγκεκριμένα στην βαθιά πληγή που ο ίδιος δημιούργησε.

D "τελείωνε όμως" με έσπρωξε χάνοντας την ισορροπία και πέφτοντας πάνω στην πόρτα.

D "πόσο ανίκανη πια" πήρα μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να κρατήσω το επιθυμητό κλάμα.

Βγήκα μπαίνοντας στο ακριβό αυτοκίνητο του ξεκινώντας για το στούντιο.

D "εάν σε δω να μιλάς με κάποιον πέρα από την δουλεία ξέρεις τι σε περιμένει" έγνεψα κοιτώντας έξω από το παράθυρο.

D "κανόνισε να πάρεις την δουλειά, είναι σημαντική" είπε και ξανά έγνεψα αγνοώντας τον.

D "σου μιλάω γαμώ το φελέκι μου" έπιασε με δύναμη το πρόσωπο μου γυρνώντας με στο μέρος του.

Ε "με πονάς" κλαψούρισα μα φυσικά και δεν τον ένοιαξε.

D "να το σκεφτόσουν πρώτου με αγνοήσεις" έσπρωξε βίαια το κεφάλι μου χτυπώντας στην πόρτα του αυτοκινήτου.

Δάκρυσα από τον πόνο μα απομάκρυνα τα πίκρα δάκρυα για να μην τα προσέξει, εάν τα παρατηρούσε θα είχα άλλα μπλεξίματα...

Φτάσαμε στο στούντιο και μπαίνοντας στο κτήριο πήραμε το ασανσέρ για τον τρίτο όροφο.

D "κανόνισε" γρύλισε βγαίνοντας από το ασανσέρ εφόσον φτάσαμε στο όροφο που έπρεπε.

Τον ακολούθησα μέχρι που σταμάτησε μπροστά απο μια πόρτα που έγραφε 'Jeon'.

Χτύπησε και από μέσα ακούστηκε μια βαριά φωνή.

Άνοιξε και αφού με άφησε να περάσω πρώτη μπήκε και αυτός, κλείνοντας πίσω του την πόρτα.

'στο θέατρο είναι πρώτος' σκέφτηκα..

D "χαιρόμαστε που σας γνωρίζουμε" είπε μ' ένα αηδιαστικό χαμόγελο.

Το κεφάλι μου το είχα κάτω στρέφοντας το βλέμμα μου στο πάτωμα. Μπορούσα όμως να διακρίνω πως στο γραφείο βρισκόντουσαν δύο αντρικές φιγούρες.