Jk "όσο είμαι στο πλευρό σου δεν χρειάζεται να φοβάσαι Soyeon" τύλιξα τα χέρια μου γύρω από την μέση του σφίγγοντας την μπλούζα του κλαίγοντας στο στερνό του.
Ε "πάρε με μακριά, μην αφήσεις να με βρει, σε παρακαλώ" λύγισα σε οδυνηρό κλάμα νιώθοντας...
Μπήκα στο σπίτι συναντώντας τον Jin να συμμαζέυει το σαλόνι με μια ηλεκτρική σκούπα στα χέρια.
Jin "νωρίς γύρισες σήμερα"
Ε "τελείωσα πιο νωρίς" απάντησα αφήνοντας το σώμα μου να πέσει στον μαύρο καναπέ.
Jin "συμβαίνει κάτι? Δεν σε βλέπω καλά"
Ε "είμαι απλά κουρασμένος"
Jin "εάν δεν έχεις να κάνεις κάτι σήμερα ξεκουράσου" με συμβούλεψε πρώτου ανέβει για τα πάνω δωμάτια.
Ο Jin είναι κάτι παραπάνω από οικιακός βοηθός του σπιτιού, είναι σαν αδελφός για μένα.
Όταν πέθανε η μητέρα μου μου στάθηκε όσο κανείς άλλος και μέχρι τώρα με βλέπει σαν οικογένεια, το ίδιο και εγώ.
Είμαι ευγνώμων για ότι μου έχει προσφέρει.
Βυθισμένος στις σκέψεις μου στο μυαλό μου ήρθε η Soyeon.
Έβγαλα απ' την τσέπη το κινητό σκεπτόμενος εάν έπρεπε να την πάρω.
Jk "ένα γεια δεν έβλαψε κανέναν" μονολόγησα και πάτησα στην επαφή της.
'ο αριθμός που καλέσατε δεν υπάρχει' ακούστηκε απ' το ακουστικό η γυναικεία φωνή.
Jk "μα αυτή μου το έδωσε" αναφώνησα μπερδεμένος.
Ίσως πληκτρολόγησε λάθος το νούμερο..
Ήθελα να ακούσω την φωνή της, δεν ξέρω γιατί μα νιώθω όμορφα όταν την βλέπω.
Μου φαίνεται τόσο αθώα κάτι που είναι σπάνιο πια, και ειδικά εάν μιλάμε για ένα δημοφιλές πρόσωπο.
Με προβληματίζει ένα πράγμα όμως...
Γιατί είναι τόσο κλειστή, ήσυχη, μαζεμένη? Δεν χαμογελάει και έχει συνεχώς την θλίψη στο πρόσωπο της.
Ίσως αυτός να είναι ο χαρακτήρας της, ίσως αυτή να είναι έτσι..
Μα είναι όμορφη, πολύ όμορφη...
SOYEON POV
Καθόμουν στο κρεβάτι κοιτώντας το ταβάνι.
Η σκέψη μου τριγυρνούσε στον Jeon!
Τι θα έλεγε όταν θα έβλεπε πως το νούμερο που το έδωσα δεν υπάρχει?
Θα νομίζει πως τον κοροϊδεύω, πως παίζω μαζί του.. και εγώ το ίδιο θα πίστευα!
Η πόρτα άνοιξε μένοντας ο Kwon, ο οικιακός βοηθός αυτού του σπιτιού και το δεξί χέρι του Dohyun.
Κ "ο Dohyun σε περιμένει για την απογευματινή σου προπόνηση"
Ε "δεν έχουμε σήμερα προπόνηση" απάντησα κοιτώντας ακόμα το άσπρο ταβάνι.
Κ "о Dohyun σε περιμένει γι' αυτό τελείωνε" σηκώθηκα απ' το κρεβάτι κατευθυνόμενη για το υπόγειο γυμναστήριο.
Άνοιξα την πόρτα βλέποντας τον να κάθεται στην κόκκινη πολυθρόνα.
D "καλώς την, ξεκινά με τον διάδρομο" έπιασε τα μαλλιά μου έναν ψηλό κότσο αρχίζοντας αμέσως το διάδρομο.
Καθώς έτρεχα στην συνηθισμένη ταχύτητα σηκώθηκε και την αύξησε κατά δύο.
D "πρέπει να χτίσεις το σώμα που χρειάζεται ένα μοντέλο εφόσον τώρα θα συνεργαστείς με τον Jeon, δεν νομίζεις?" έγνεψα αν και δεν συμφωνούσα, ήμουν στην κυριολεξία κόκκαλο. (όχι το άσχημο αδυνάτισμα)
D "του έχεις γυαλίσει το μάτι του μικρού" αναφώνησε μα τον αγνόησα.
D "εσένα σου αρέσει?" ρώτησε και στιγμιαία τον κοίταξα, ξέρω πως το κάνει επίτηδες!
Ε "οχι" απάντησα με βαριά φωνή λόγω της κούρασης.
D "σωστά, γνωρίζεις σε ποιον ανήκεις" έπιασε τον ιδρωμένο μου ώμο ανεβάζοντας το βρωμόχερο του όλο και πιο πάνω.
Έμεινε στον λαιμό μου όπου και σύντομα τύλιξε την παλάμη του γύρω.
Με έσφιξε ελάχιστα κάνοντας με να τον κοιτάξω.
D "γνωρίζεις σε ποιον ανήκεις, σωστά?" ρώτησα και έγνεψα θετικά.
D "μιλά" έσφιξε ακόμη πιο πολύ την λαβή του.
Ε "σ' εσένα - σ' εσένα ανήκω" απάντησα και με άφησε να ανασάνω κανονικά.
D "αυτό θέλω να το αποδείξεις με πράξεις" με έπιασε απ' το μπράτσο 'πετώντας' με στην πολυθρόνα.
Αφαίρεσε το παντελόνι καθώς και το εσώρουχο του περιμένοντας η επόμενη κίνηση να γίνει από μένα.
Υπομονή...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αστεράκι για να συνεχίσω? ⭐
Йой! Нажаль, це зображення не відповідає нашим правилам. Щоб продовжити публікацію, будь ласка, видаліть його або завантажте інше.
