The Promised Neverland |𝒥𝓀|

|12°|

Απομακρύνθηκα με την καρδιά μου να χτυπάει ασταμάτητα.

Πίστευα πως από λεπτό σε λεπτό θα έπεφτα από την υπερβολική ταχύτητα της.

Έμαθε πως ζω έναν εφιάλτη, δεν έπρεπε τα πράγματα να καταλήξουν έτσι.

Εάν το μάθει ο Dohyun όχι μόνο η δική μου ζωή θα λήξη μα και η δική του.

Δεν θέλω κανείς να πάθει κακό από δικό μου λάθος!

Επειδή εγώ ζω για να υποφέρω πρέπει να υποφέρουν μαζί μου και άλλοι?

Όχι...

[...]

Όταν γυρίσαμε από το μικρό διάλειμμα το βλέμμα του ήταν καρφωμένο πάνω μου, χειρότερα από κάθε άλλη φορά.

Κοιτούσε μια εμένα και μια τον Dohyun, τον κοιτούσε με επιθετικότητας, καμία σχέση με τον τρόπο που κοιτούσε εμένα.

Το βλέμμα του έπεφτε πάνω μου ήρεμα, μου προκαλούσε και γαλήνη και ηρεμία.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται από ένα μονάχα βλέμμα να νιώσεις τον εσωτερικό σου κόσμο να γαληνεύει.

Είναι παράξενο, πολύ παράξενο μα μου αρέσει.

Τουλάχιστον όταν τον κοιτάω μπορώ να ξεφύγω από τους πόνους και τις ανησυχίες που με περιτριγυρίζουν.

ONE WEEK AGO

D "έτοιμη?" μπήκε στο δωμάτιο βλέποντας να καλύβω το makeup στο σώμα μου.

Ε "τελειώνω" απάντησα δίχως να τον κοιτάξω.

Άκουσα βήματα να πλησιάζουν και γρήγορα τον ένιωσα δίπλα μου.

Σταθεροποίησε το κεφάλι του στο χέρι χτυπώντας ταυτόχρονα τα δάχτυλα στον γυμνό μου ώμο.

D "κρύψε καλά τα σημάδια, σήμερα θα ασχοληθείτε με το βίντεο" κούνησα το κεφάλι μου πάνω - κάτω συνεχίζοντας να απλώνω το makeup στο χέρι μου.

D "εάν είσαι υπακούει θα σε βγάλω έξω απόψε" μου ανακοίνωσε φιλώνοντας τον ώμο μου.

Το μόνο που ένιωσα ήταν αηδία, αηδία σε κάθε του άγγιγμα.

Ε "δεν χρειάζεται, δεν θέλω" ακούγοντας την απάντηση μου απομακρύνθηκε και σηκώθηκε τοποθετώντας τα χέρια του στις τσέπες του παντελονιού.

D "καλώς, κάθισε να σαπίσεις εδώ μέσα" απάντησε και βγήκε από το δίχως να πει τίποτα άλλο ή να με κοιτάξει.

Σταμάτησα το ότι έκανα κοιτώντας το πάτωμα.

Ε "έκανα σωστά που δεν δέχτηκα?" μουρμούρισα μόνη.

Έχω καιρό να βγω έξω, να πιω έναν καφέ, να κοιτάξω τα παιδιά να παίζουν τρελά στις παιδικές χαρές.

Έχω ξεχάσει το τι θα πει ζωή...

[...]

Φτάνοντας στην συγκεκριμένη εταιρεία με πήραν για να με ετοιμάσουν.

Ξεκίνησαν με το μακιγιάζ, έπειτα με το μαλλί και τέλος με τα ρούχα.

Με αυτά ασχολήθηκε όπως συνήθως ο Hoseok.

Όσο με βοηθούσε στο ντύσιμο τα μάτια μου έψαχναν διακριτικά τον Jeon.

Όταν μπήκα δεν το είδα πουθενά και ούτε τώρα είναι στο δοκιμαστήριο.

Ε "Hoseok μπορώ να σε ρωτήσω κάτι?" ρώτησα χαμηλόφωνα καταβάλλοντας με ή αμηχανία.

Η "φυσικά" απάντησε δίχως να πάρει το βλέμμα του από το ρούχα που διόρθωνε.

Ε "ο Jeon, που είναι?" η φωνή μου απαλή, κόπιαζα να ρωτήσω οτιδήποτε έχει σχέση με αυτόν.

Η "έτυχε κάτι με την οικογένεια του, θα είναι εδώ σε λίγο" απάντησε με ένα χαμόγελο.

Έγνεψα κοιτώντας μπροστά.

'έτυχε κάτι με την οικογένεια του?' σκέφτηκε κατακλύζοντας το μυαλό μου μονάχα αυτός.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αστεράκι για να συνεχίσω? ⭐