AŞEKA

Bölüm 20

Odada yeniden yalnız kaldıktan sonra hayat gözüme her zaman olduğundan daha garip ve anlaşılmaz geldi. Birinin neden olduğu acılar başka birinin hayatını doğrudan etkiliyordu. Annem kızının yaşadığı acıyı yok etmeye çalışırken bana kıyamamıştı. Beni ondan alıp bakmış, asla bırakmayı bir ab düşünmemişti. Torunu olmama rağmen kendi çocuklarından ayırmamıştı. Ve yıllarca göstermese de onlardan bile daha çok sevmişti. Anne olmak için doğurmanın yetmediğini ilk defa o gün gerçekten anlamıştım. Melike'nin canından bir parça olmama ve istemesine rağmen onun kızı olamamıştım. Annem ise büyütmesine, Melike yüzünden çoğunlukla istediği gibi davranamamasına rağmen annem olmuştu. Hayat garip ve anlaşılmaz değildi. Asıl garip, karmaşık ve anlaşılmaz olan insanın doğasıydı. Neyi sevip neyden uzak olacağı, neyi görmeye katlanamayacağı çok bilinmeyenli denklemlerden daha zordu.

Daha iyi hissetmeye başlarken bir şeyin eksik olduğunu fark ettim. Hayatımda olan, artık kendi ailemden bile daha çok önem verdiğim, uzak duramadığım ve yanında mutlu olduğum biri geçen zamana rağmen hâlâ ortalarda yoktu. Onun yokluğu korkumu geri getirmişti. Dün gece onu çok kırdığımı biliyordum. Canını yakmak için söylediklerimi hatırlıyordum. En son bayılmadan önce yanımda olduğunu bilirken şimdi onu yanımda göremiyordum. Bana kızgın değildi. O beni benden daha iyi tanıyordu. Fakat neden yanımda yoktu? Ben bayıldıysam ona ne olmuştu? Her şeyi yanlış hatırlasam bile ona bir şey olmuş olsaydı bunu hatırlardım. Ya hatırlayacak bir şeyim yoksa o zaman ne yapardım?

Sadece çok kısa bir an onun gerçek olmadığını düşündüm. Ya gördüğüm her şey bir rüyadan, hayalden ibaretse diye düşündüm. Kendimi korumak için onu uydurduğum biri gibi düşündüm. Annemler ondan bahsetmediğine göre varlığı benim hayalimden ibaret olabilir miydi? Bu aklımdan geçen delilik gerçek olmamalıydı. Ama ne annem ne de başka biri buraya gelmem hakkında bir şey söylememişti. O gerçek olamayacak kadar güzelken gerçek değilse ne yapacaktım? Ya sadece ablamın çizimlerinden hatırladığım yüzden, elden, gövdeden daha fazla onu tanımıyorsam? Buna katlanamazdım. Kendimi korumak için hayal ettiğim bir kurtarıcıysa bile beni onun yokluğundan kimse koruyamazdı. Onu görmezsem, sesini duymazsam, onu güldürmezsem yaşayamazdım. Yıllardır aradığım gerçekliğimi, kendimi o olmadan bulamazdım. Ben ona herkesten, her şeyden, nefes almaktan bile daha çok bağımlı iken ona olan bağlarım olmadan yaşayamazdım.

Dakikalar sonra kapı açılıp içeriye girdiğinde nefes alabildiğimi hissettim. Gözümden birbiri ardına yaşlar akarken onun hızla bana doğru korkuyla geldiğini görürken yatağımdan doğruldum. Kollarının arasına girerken hayal değildi. Onu hissedebiliyordum. Kalbim onun varlığı ile huzura kavuşup heyecanlanmıştı. Dudaklarının saçlarımda bıraktığı hissi alabiliyordum. Bunları kafamdan uyduruyor olamazdım. O gerçekte vardı ve beni seviyordu. Benim de sevilebileceğimi, sevildiğimi gösteriyordu. O benim hayalim değil gerçeğimdi.

"Özür dilerim. Dün gece-"

"Dün gece özür dilemene neden olacak bir şey olmadı. Ama ben az daha seni kaybedeceğimi sandım. Beni bir daha korkutma." Başımı sallayarak onu onaylarken geceden şu ana kadar olan her şeyi unutmak istiyordum. Hayatımın en zor gecesini sonsuza kadar hafızamdan silebilmeyi diliyordum. Ve bunu ancak onunla beraber yapabilirdim. "Hem şimdi iyisin, benim için bundan daha önemli hiçbir şey yok."

Öğrendiklerimi öğrenmem gerekiyordu ama onların asla hayatıma etki etmesine izin vermeyecektim. Yıllarca bir bilinmezde, gizlerin içinde yaşadıktan sonra gerçekleri, en acı gerçekleri öğrenmiştim. Bunu değiştirebilmemin imkânı yoktu. Fakat hayatımı dünyaya geliş şeklim yüzünden paramparça edemezdim. Doğumumun Melike'ye yaşattıklarını bilmekten daha fazlası olmayacaktı. Bu benim fikrim değildi. Yine de bunu onunla paylaşıyordum. İkimiz için ayrı yolların olması gerektiği apaçık ortadayken ne benim onun hayatına müdahil olmaya ne de onun benim hayatıma girmeye çabalamasının anlamı yoktu. Birbirimize sadece acı verecektik ve ben bunu kendi adıma istemiyordum. Gerçekleri bilip hayatıma devam etmek istiyordum. Tek bir kez daha geçmişi konuşmamaya kararlıydım. Geçmiş belki de yok olması gereken tek şeydi.