[COMPLETED] •⊱ Captain Oh ⊰• (HunHo)

Ch.7

- میتونی بیای بیرون کیم..

و جونمیون با چشم هایی متعجب و درشت شده، برای ثانیه ای سرجاش خشکش زد.

اون چطور متوجه اش شد؟!

با خودش زمزمه کرد و با کامل باز کردن در، خودشو به چشم های تقریبا خسته  ی مرد بزرگتر نشون داد.

- حرفهامون رو شنیدی، نه؟!

و تائیدی که با تکون خوردن سرش دریافت کرد. مکث کرد. کلماتی که در ذهنش میچرخیدند رو پشت لب هاش نگه داشت. منتظر موند. منتظر موند تا اون پسر، ازش سوال بکنه. تا دوباره با چشم های وحشیش و صدایی که از تعجب درونیش کمی میلرزید، ازش دلیل کارش رو بپرسه.

و صبرش، زیاد هم طول نکشید.

+ چرا میخواین من وارد گروهتون بشم؟

لبهاش کمرنگ به سمتی کشیده شدند. از اینکه میتونست اون پسر رو به راحتی پیش بینی کنه، لذت میبرد.

قدمی به سمت پسری که با اخمی کوچک بهش خیره شده بود، برداشت. برای چند ثانیه برای بیان افکاری که ذهنشو مشغول کرده بودند، مکث کرد. بهتر بود یک جور دیگه بهش بگه. به چشم های نسبتا ریزی که بهش خیره شده بودند، نگاه کرد.

- آماده شو کیم.. هنگام پرواز دلیلشو بهت توضیح میدم..

و جونمیون متعجب شد.

+ چی؟!

اما فرمانده بدون توجه به چشم های متعجب و سردرگمش، روی پاشنه ی پاهاش چرخید و به طرف خروجی آشیانه قدم برداشت.

- حرفم واضح بود..

و با شنیدن صدای قدم هایی که به دنبالش می دویدند، لبخندی از رضایت زد.

راهشو به سمت دو جنگنده ی سیاه رنگ، با رگه های زرد رنگ کج کرد. دو جنگنده ای که با فونت خاصی کلمه ی "جنگاوران" روی بدنشون حک شده بود، و منتظر پرواز بودند.

باشکوه بود.

نگاه جونمیون با تحسین و روی اون دو جنگنده ی پرسرعت میگشت. اما با دیدن تک سرنشینه بودنشون، سر جاش توقف کرد.

قرار بود اون عقاب سیاه رنگ رو به تنهایی به پرواز در بیاره؟!

هیجان در زیر پوستش دمیده شد. به سرعت به طرف فرمانده ای که در کنار یکی از اون دو جنگنده ایستاده بود، دوید.

چشم هاش برق میزدند و این از نگاه تیز فرمانده دور نموند.

- فکر کنم خیلی هیجان زده ای..

+ واقعا قراره خودم تنهایی پرواز کنم؟!

هنوز باورش براش سخت بود.

فرمانده به هیجان کودکانه ی پسر روبه روش خیره موند. خوشحال بود. از خوشحال دیدن اون پسر تنها، تردیدش داشت کمرنگ میشد. شاید واقعا این بهترین کار بود. سهون شک نداشت که اون پسر میتونه از پس این کار بر بیاد.