[COMPLETED] •⊱ Captain Oh ⊰• (HunHo)

Ch.9

- و حالا میخوام تا ابد، همراه تو پرواز کنم...

صدای گرفته و آرام فرمانده، در گوش هاش می پیچید و می پیچید و کم کم راه خودشو به سمت قلبش پیدا کرد.

نفس تندی کشید و عطر سبک و شیرین سهون، وارد سلول به سلول مغزش شد.

چطور بود که تمام اون فرمانده، براش معنی امنیت و آرامش داشت..؟!

دوباره دم عمیقی گرفت و با جلو کشیدن خودش، جسمش رو به آغوش مرد بزرگتر تکیه داد و با پنهان کردن صورتش، در گودی گردن مرد، خودشو در آرامشی که اطرافشون پرسه میزد، رها کرد.

اشکالی که نداشت اون مرد رو قبول کنه..؟! نه..؟! بعد از 23 سال، طرد شدگی، داشت چیزی شبیه به علاقه رو از چشم های سهون میخوند. و نمیخواست به راحتی اونو از دست بده.. جونمیون تمام عمرش تنها بود. و حالا.. میتونست خودشو متعلق به یک نفر بدونه.. و... اشکالی که نداشت اون مرد رو هم متعلق به خودش بدونه..؟! حتی اگر یک جور خودخواهی به نظر برسه، جونمیون اونو هرگز رها نمیکنه.

دوباره جمله ی آخر مرد رو به یاد اورد.

لبهاش رو به گوش مرد چسبوند و به آهستگی زمزمه کرد:

+ و من تا ابد، همراهیت خواهم کرد..

و فشار بازوهای مرد، به دور جسمش بیشتر شد.

***

و ساعاتی بعد، زمانی که هنوز خورشید، قصدی برای طلوع کردن نداشت، دو جنگنده ای که توسط جونمیون و سهون، هدایت میشدند، از آشیانه خارج و بعد از طی کردن مسیر کوتاهی، به سمت آسمان اوج گرفتند.

و دلیل این پرواز ناگهانی..؟!

جونمیون میخواست همراه با مردی که در ساعات گذشته بهش اعتراف کرده بود، جایی بالای ابرها، و معلق در آسمان، طلوع خورشید رو ببینه.

و حالا، در حالی که در کنار هم پرواز میکردند، اوج میگرفتند و به جلو  میرفتند.

تا اینکه نور نارنجی رنگ و تقریبا زرد رنگ خورشید، روی شیشه ی تیره رنگ متصل به کلاه هاشون بازتاب شد.

***

همزمان با برگشتنشون به آشیانه و فرود اومدنشون، جونمیون، جنگنده ای که توسط بکهیون هدایت میشد و زودتر از اونها، نشست کرده بود، رو دید. و به خاطر اینکه هیونگ و دوست عزیزش تونسته بود به خواسته اش برسه، لبخندی از خوشحالی روی چهره اش نشست.

بعد از خاموش شدن کامل موتور های جنگنده، با استفاده از پلکان فلزی که مکانیک جتش، براش اورده بود، پایین رفت و با قدم های بلندی به طرف بکهیون رفت.

+ بکهیون..

صداش زد و در یک قدمیش متوقف شد.

× جونمیون..