How I Die(BOOK ONE)

December 24,2008

Nandidiri ako sa sarili ko!

Wala man lang akong nagawa para pigilan sila.

Parang hayop nila ako kung ituring kagabi.

Arggggg!!

Parang nararamdaman ko pa din ang mga dila nilang naglilikot sa buo kong katawan.

Sobrang hapdi ng pagkababae ko na parang binibiyak.

Halos napahagulgol ako ng maalala kung ano-ano ang mga ipinasok nila sa akin.

Hindi ko ito nakita pero ramdam ko na ibat-ibang bagay yun.

Ang tanging alam ko lang ay tuwang tuwa pa silang marinig ang palahaw ko kagabi sa sakit na aking nadarama.

Hindi ko alam kung ilan sila dahil nahaharangan ng benda ang aking mata.

Pero alam ko na kasama sila Josh at  Dave at iba pa nilang kabarkada.

Napakarami nila.

Para nila akong pagkaing pinagpyestahan.

Wala na naman akong nagawa kagabi kung hindi ang magmakaawa na hindi naman nila pinapakinggan.

Hirap na hirap na ako.

Ito ba ang sinasabi ni manang na dapat hindi ko na makita?

Hindi ako ngayon nakatali sa upuan dahil dito nila ako itinali sa mahabang lamesa.

Inihiga nila ako dito,itinali ng mahigpit ang dalawang paa at kamay.

A-at ginalaw ng walang kalaban-laban.

Mga hayop sila!

Mga wala silang puso!

B-binaboy nila ako!

Pagod na pagod na ako gusto ko na lang mamatay!

Parang awa nyo na patayin nyo nalang ako!

Hindi ko alam na nagkatulog pala ako sa sobrang pag-iyak.

Pinilit kong alisin ang benta sa aking ulo sa pamamagitan ng malakas na pag-iling.

Halos mahilo naman ako pero ilang minuto lang ay naalis na ito.

Napansin ko na madilim na.

Nilibot ko ang paningin ko.

Mabuti naman at wala pa sila.

Sana hindi na sila bumalik.

Dahil puro pasakit lang naman ang pinaparanas nila sa akin!

Napatigil naman ako sa isang madilim na sulok.

Tanaw ko mula rito ang cellphone ko na natatakpan ng mga basura.

Alam kung hindi talaga nila ito makukuha dahil masyadong maraming nakaharang dito.

Hindi ko na ito pinansin dahil imposibleng makuha ko ito.

Ang ginawa ko nalang ay sinubukan kong alisin ang lubid na nakatali sa akin.

Lumipas ang ilang oras hindi ay hindi ko ito naalis man lang.

Nilalamig narin ako dahil wala ako ni isang saplot na suot.

Napasulyap ulit ako sa aking cellphone.

Iniisip ko kung papaano ko ito makukuha.

Naisip ko ang ginawa ko sa upuan dati para makuha ko ito.

Pero masyadong mabigat ang lamesang ito para idag-an ko sa likuran ko.

Pero ano nga bang gagawin ko?

Kahit alam kong magiging mahirap ay kasama kong itinaob ang katawan ko sa lamesa.

Ang unang subok ko ay hindi ko ito natumba at umuga lang ito.

Ganun rin sa pangalawa.

Pero sa pangatlo ay matagumpay ko itong napabaligtad sa sahig.

A-aray!

Gaya ng inaasahan ay magiging mahirap nga ito.

Sinanay ko muna ang sarili ko na dala ang lamesa mula sa aking likod bago dahan- dahang ginapang ang maduming sahig patungo sa kinaroonan ng cellphone ko.

Ngunit dahil nakatali nga ang binti at kamay ko ay sayad na sayad Ito sa magaspang na sahig dahilan para magkagasgas ito at dumugo.

Kahit anong hapdi ng aking nararamdaman ay hindi ako tumigil hanggat nakuha ko ang cellphone ko.

Nanghina ako ng makitang 3% nalang ang battery nito.

Hindi na ako nagsayang ng oras at sinulat ko ulit ang aking mga naranasan nitong mga nakaraang araw.

Sana pagdumating ang oras.

Sana mabasa mo to.

Sana matulungan mo ako.

Wala na akong ibang pag-asa pa kung hindi ikaw na lamang.

Kasabay ng pagshut-down ng cellphone ko ay ang pagbukas ng pinto at iniluwa si Catarina na galit na galit na nakatingin sa cellphone ko.

N-no.

B-bakit ngayon pa?!

Nandito na ako sa punto ng buhay ko na hinihiling na sana mamamatay nalang ako.

Hirap na hirap na kasi talaga ako.

At sana ikaw nalang ang bahala sa  hustisya na inaasam ko.

Alam kong magagawa mo yan.

Dahil pinagkatiwalaan kita.

                            Liham mula sa iyong----,
                                      Marissa