Asansörde 90 Gün

Gün 37

Bir şeylerin bu kadar hızlı gelişmesi normal miydi, yoksa değil miydi hiç bilmiyordum. Tek bildiğim şu an sahip olduğum bu şeyin beni fazlasıyla mutlu ettiğiydi.

Mesela mutluluktan gece uyuyamamış olabilirim.

Ya da heyecandan uyuyamamışta olabilirim.

Bilemiyorum, muhtemelen her ikiside.

Sabah gece çok uyumamış olmama rağmen erkenden uyandım. Tek erken uyanan ben değildim. Uyandığımda telefonumda ondan gelen 'Günaydıınn' mesajını gördüğümde sanki mümkünmüş gibi gece boyunca var olan heyecanım katlanarak artmıştı.

Bu duygu inanılmazdı.

Mesajına boş boş gülümseyerek bakmayı bırakıp 'Günaydııın' yanıtını verdim ve hızla yataktan kalktım.

Aynanın karşısına geçip kendime bakarken telefonum öttü. Evet evet onun zil sesiyle.

Egehan: Dayanamayıp yemek yiyeceğim diye korkuyordum

Egehan: Uyandın şükür

Beril: Ney

Egehan: Dışarıda kahvaltı edicez diyorum

Egehan: Hazırlan da çıkalım

Egehan: Kurt gibi açım

Beril: Ay timam hemen hazırlanıyorum

Egehan: Çabuk güzelim

Güzelim demeseydi belki daha erken hazırlanabilirdim. Kendime gelmem biraz zaman alıyor çünkü.

Elimden geldiğince hızlıca hazırlandım ve evden çıktığım asansörün yanında duvarı yaslanmış onu gördüm.

Binanın altında bekliyor olur diye düşündüğüm için hazırlıksız onu görmem iyice heyecanlandırmıştı beni.

"Günaydın"
Diyerek gülümsedim ve yanına doğru adımladım.
"Günaydın"
Deyip o da gülümsedi ve asansörün kapısını açtı.

İçeri adımladım ve yanıma gelmesini izledim.

Asansörün düğmesine basıp bana döndü ve gülümsedi.

Kimin aklına gelirdiki merhaba deyip telefona bakan çocuğun aynı asansörde gülümseyerek beni izleyeceği.

Lan.

Gülümseyerek beni izliyordu.

Kalbim bu kadarını kaldırabilecek miydi?

Dudaklarım yukarı doğru kırıldı ve gözlerimi kaçırdım.

Güzeldi ama bir o kadarda zordu.

Ne denirdi buna?

Asansör zemin katta durdu ve kapıyı açtım. Binanın dışına çıktığımızda bizi kapıda bir taksi bekliyordu. Egehanın arkasından ilerleyerek bende taksiye bindim. Taksiciye söylediği yer hakkında bir fikrim yoktu. Açıkçası merak ediyordum.

Ama o an bunu düşünmek yerine yanımda oturan Egehanı düşündüm. Çünkü yanımda oturmasının bana hissettirdiği heyecan merakımdan bile ağırdı.

"Nasıl geçti tatilin"
Dediğinde bakışlarımı kucağımdaki ellerimden ona çevirdim.
"Güzeldi, hava değişikliği oldu"
Gülümsedi.
"Evet iyi olmuştur"
Dediğinde bende gülümsedim.
"Özellikle son günler bomba gibiydi"
Dediğimde güldü. Bende güldüm.
"Severim bomba atmayı"
Dediğinde gülümseyerek kaşlarımı kaldırdım ve
"Bir gün kalpten gitmim aman"
Dedim. Ve çok güzel bir şekilde güldü.