Asansörde 90 Gün

Gün 39

"16 Temmuz 2017
Hayatımın merkezine yerleşecek her olay çok hızlı bir şekilde gerçekleşiyor. Bu hız beni sevindirdiği kadar şaşırtmaya başladı artık. Sanki kötü bir şey olacakmış gibi hissediyorum. Çünkü hızlıca art arda yaşanan olaylar her ne kadar beni sevindirse de bu hızın normal olmadığını adım gibi biliyorum. Belki kuruntu yapıyorum. Evet belki de ortada aşk olunca her şey böyle olur. Belki de bütün bu hız Egehanla bana özeldir. Bilmiyorum. Mutluluktan saçmalamaya başladım bence."
Elimdeki kalemi hemen bir kenara fırlatıp defterimin kapağını kapattım. Derin bir nefes alıp verdikten sonra uzandığı yatağımdan kalktım ve aynanın karşısına geçtim.

İnanamıyordum.

Mantıklı değildi.

Mantığıma çok tersti.

Evet yaşanan her şey mantığıma çok tersti ama ben mantıktan yana olan bir kız değildim.

Aşka inanıyordum ve bence bizim aramızda aşk vardı. Yani inşallah.

Derin bir of çektiğim sırada telefonum öttü. Onun zil sesiyle.

Egehan: "3 günlüğüne Bodruma gidiyormuşuz"

Mesajına karşılık vereceğim sırada yeni bir mesaj daha geldi.

Egehan: Seni özleyeceğim :(((

Yüzümdeki ufak tebessümle mesajına cevap verdim.

Beril: Bende seni :'(

Beril: Ne zaman gidiyorsunuz?

Egehan: Şu an hazırlanıyor bizimkiler

Egehan: Yarım saate falan çıkarız

Beril: Sana sarılacak vaktimiz var mı?

Egehan: Parka gel çıkıyorum evden

Yüzümde oluşan tebessümle telefonu bir kenara fırlatacakken bir mesaj daha geldi.

Egehan: Çabuk ol

Yüzümdeki gülümseme dahada büyürken hemen üstüme rahat bir şeyler geçirip çıktım evden. Evde kimse yoktu yani market yalanına gerek kalmamıştı.

Hızla asansöre bindim ve asansörden indiğimde ise binanın kapısının önünde beni bekleyen onu gördüm. Ona doğru adımlarken beni fark etti. Gülümsedi.

Kapıyı açınca burnuma vuran kokusuyla gülümsemem büyürken
"Ne kadar vaktimiz var"
Diye sordum.
"Annem hala çantamın hazır olmadığını görünce arar beni"
Diye cevapladığında güldüm.
"Hazırlayıp gelseydin keşke"
Dediğim sırada çoktan siteden çıkmıştık.
"Ne yapim sana sarılmak çekti canım"
Dediğinde gülümsedim.

Dün oturduğumuz ağacın yanına geldiğimizde birden kollarını belime dolayıp sımsıkı sarıldı bana. Hiçbir şey söylemeden yapmıştı bunu.

Sarılışına aynı şekilde karşılık vermiştim.

Sonra birden hafifçe beni kendinden uzaklaştırdı.

Elleri hala belimdeydi ama benim ellerim çoktan iki yana düşmüştü.

O öylece suratımı izlerken gözlerindeki o şeyi gördüm.

Asla tarif edemem.

Ama gördüm.

Evet her şey hızlıydı ama artık buna eminim ki her şey aşktandı.

Bu bakışlarından bile belliydi.

"Çok güzelsin"
Diye mırıldanırken yüzümü ezberlemeye devam ediyordu.
"Beni utandırma"
Dediğimde güldü ve bana tekrar sarıldı. Benimde kollarım otomatik bir şekilde boynuna dolanmıştı.

Kulağına
"Seni seviyorum"
Diye fısıldadığımda daha sıkı sarıldı.

Kulağıma
"Seni seviyorum"
Diye fısıldayıp yanağıma minik bir öpücük kondurdu.

Ve tam o anda Egehanın telefonu çaldı.

Birbirimize sarılı olan kollarımız ayrıldı.

Egehan annesiyle konuşurken ben heyecandan kıpkırmızı olduğuma emindim.

Telefonu saniyeler içinde kapatıp
"Gitmem lazım"
Dedi. Kafamı aşağı yukarı salladım.
"Sen eve gitmiyor musun"
Diye devam etti.
"Ben biraz hava alacağım"
Dediğimde kafasını aşağı yukarı sallayıp gülümsedi.

Tekrar beni kollarının arasına alıp
"Kendine iyi bak olur mu"
Dedi. Güldüm.
"Sen de dikkat et kendine"
Dediğim sırada birbirimizden ayrılmıştık.
"O zaman ben gideyim"
Dedi ve devam etti.
"Haberleşiriz zaten"
Kafamı aşağı yukarı sallayarak onu onayladım.

"Seni seviyorum Egehan"
Dediğimde gülümseyerek
"Bende seni güzelim"
Dedi ve yanağıma ufak bir öpücük daha kondurup uzaklaşmaya başladı.

Bense arkasından onu izliyordum.

Biraz ilerlemiştiki bana döndü ve öpücük attı.

Gülümsedim.

Öpücüğüne karşılık verdim.

Gülümsedi.

×

2 gün art arda bölüm atarak size ufak bir sürpriz yapmak istedim. Sizleri seviyorum. Yeni bölümde görüşürüz.