Paint Of The Enchanted Nights (Marchero Series #1)

CHAPTER TWENTY ONE

I'm currently inside the department store where I can by stuff for painting na ireregalo ko kay Don. Marchero. Emmanuel decided to run some errands specifically sa pagbibili ng reseta sa akin ni doc. I was busy roaming in the art section and remember my college days.

Ganito rin kami ni Gwyneth noon, sasamahan niya ako bumili ng mga materials na kailangan ko tapos pinipilit niyang ma-differentiate yung iba't ibang kulay na mukhang magkakapareha pero hindi. I suddenly missed that girl. Tatawagan ko nga mamaya.

I bought, canva, waterproof acrylic paint, brushes and frame. Napunta ako sa mga section ng ballpen and this ballpen really caught my attention. It reminds me of him.

Agad kong kinuha iyon and decided to give this to him. I'm enough naman na as a gift, kumbaga bonus nalang iyong ballpen. Ngumisi ako sa naiisip.

Habang nakapila ako ay naramdaman ko na may tumabi sa gilid ko kaya agad ko nilingon iyon, bumungad sa akin si Manuel na nakatingin sa harapan.

"Ang bilis mo naman." ani ko, upang makuha ang atensiyon niya.

"yeah, walang pila sa pharmacy. do you need those painting stand ba? I saw sa wood section." he asked then looks at me.

"Oo nga pala! Can you get me one? Nakalimutan ko kasi nagmamadali rin ako baka mag-antay ka ng matagal." wika ko kaya napatawa siya, he kissed my forehead before heading to the wood section.

"Sana all may pakiss sa forehead." mahina lang ang pagkakasabi noon pero narinig ko,
"Hope all. Noo palang natatanggap ko, Lord tapos ang laki pa po." narinig ko nanaman na muntik ko ng ikatawa.

Napansin ni Manuel na nakangiti ako kaya tinanong niya ako pero hindi ko iyon sinagot at hinawakan lamang siya sa kamay.

He paid for the bills kahit sabi ko na ako ang magbabayad. Hindi na rin naman ako nakipaglaban dahil masarap din ang libre.

We are now in the plaza, eating ice cream. I'm the one who paid at dapat sana ulit siya kaso sinamaan ko na siya ng tingin at nanahimik agad na kala mo tuta.

"My mom used to bring me here and treat me ice cream." he said, breaking the silence between us.

"Hmmm, can i ask what happened?" I asked him carefully,

"She left me and my dad, she cheated with dad's best friend." tahimik lamang ako habang nagkwento siya, maingat rin ang pagtingin ko sa kanya dahil baka maoffend siya or what.

"My dad got him pregnant because he really loves my mother and he thought that my mom will no longer cheat because they have me." dugtong niya sa sinabi niya at nagbuntong hininga.

"Can i ask something?" ani ko sa kanya at tumingin lamang siya sa akin. "Sure" sagot niya.

"Did you hate her?" I told him and fix my eyes on his. "I don't." sabi niya and when I look into his eyes, sincerity is what I can see.

Ngumiti lamang ako at pinagpatuloy ang pagkain ng ice cream.

"I don't want to end up like my dad. Ayoko maging katulad kami pero nagawa ko yung pagpilit ko sa'yo. I—"

"You are not like him. Perhaps, you did what he did before but the difference is you are aware that you are at fault. you are willing to change, you are doing way more better than him. Stop comparing yourself." I whispered sincerely and held his cheek. "Okay?" I said, assuring him. tumango tango siya sa akin at pinagpatuloy namin kumain ng ice cream.

"Do you want to see her?" I asked because I know she wants to see her mom.

Labas siya sa away ng magulang niya at bata palang siya noong iniwan siya ng ina niya kaya naghahanap siya ng kalinga nito na kahit ako mismo ay hindi rin kayang punan.

Mother's love is really different.

"I don't know if she wants to see me." sabi niya at umiwas ng tingin.

"Do you know her house? Let's go and visit her! besides, your birthday is on sunday, bigay mo na ito sa sarili mo." ngunit hindi siya umimik at nag isip lamang.

"Take a risk, if kapag pinagtabuyan ka niya atleast no regrets nakita mo siya but paano if she wants to see you too, mas masaya para sayo iyon." pagkumbinsi ko sa kanya.

Nakita ko kung paano sumilay ang ngiti niya sa mukha niya

We both get in the car but before he starts the engine he grabs his wallet and searches a little piece of paper that folded into pieces, he reads it and shows me, it is an address.

"Thank God, Manang Veron gave this to me when I was twenty-one." he smiled at me and finally starts the engine.

I get the note and read it, her address is in Constancia too.

Tahimik kami sa byahe, pero minsan ay sumusulyap ako sa kanya, kita ko sa mukha niya ang pagiging sabik na gusto na niya makita ang ina niya. Pumasok kami sa isang barangay, tiningnan ulit namin ang papel upang hanapin ang mismong bahay.

"Ito na ata." sabi ko kay Manuel at tinuro ang isang bahay. The house is old and the colors are a bit messy but it's two-story building.

Pumarada kami sa tapat nito na may bakod.

May dalagang babaeng nagsisiga ng mga dahon at dali dali itong pumasok sa loob ng bahay, binaba ko ang salamin ng kotse upang makita ng mabuti.

"Mama Alona! mukhang may bisita ka!" sigaw nito.

May lumabas na babae na may hawak ng pamaypay "Lagi kang nakasigaw hija, hindi ako bingi pwede ka namang kumatok at lalabas ako." mahinahong sabi nito.

Napatingin siya sa samin at nabigla dahil saktong pagtingin niya ay lumabas sa kotse si Manuel.

"Emmanuel? Ikaw ba iyan? Jusko! Anak!" wika nito na naghihisterya at nagmamadaling puntahan ang pinto, pagkabukas agad non ay niyakap niya si Emmanuel ng sobrang higpit, umiiyak ito at panay hingi ng tawad.

"Patawad, anak. Patawarin mo si Mama. I'm so sorry. Ang dami kong pagkukulang, ang dami kong nagawang mali sa iyo. Patawad!" paulit ulit nitong wika habang umiiyak at yakap ang anak nang sobrang higpit. si Emmanuel naman ay yakap din siya ng mahigpit at inaalo.

"I understand, Mom. Naiintindihan ko po ang lahat huwag kayo mag-alala. kahit kailan ay hindi ako nagalit sainyo." wika niya at sumiksik sa ina.

Hindi ko rin namalayan na umaagos na rin ang luha ko sa sobrang saya na makita silang nagkaayos na. Mahigpit ang yakapan nilang mag ina at napansin ko rin na lumuluha si Manuel kaya lalo akong napaiyak. after all the problems and hardship he encountered, he deserve genuine happiness. Naghiwalay silang mag ina at pinunasan ang luha ng isa't isa. Bumaling naman sa akin ng tingin ang mama niya at ngumiti.

"Nobya mo ba itong maganda na ito, hijo?" ani ng kanyang ina at tumingin sa akin. "Yep. Avella, this is my mother, Ma, this is Avella." pagpapakilala ni Manuel sa amin.

"Magandang gabi po sainyo, Ma'am" ani ko at nagmano. Sumilay naman ang malaking ngiti ng kanyang ina sa akin.

"Mama na rin ang itawag mo sa akin at halika pumasok tayo sa loob." pagiimbita samin, lumingon sakin si Manuel upang abutin ang kamay ko na may ngiti sa labi, tumango ako sa kanya at parehas kaming pumasok.

Sa loob ng bahay ay puro lumang gamit, kakaunti din ang mga kagamitan pero malinis.

"Pasensya na sa bahay ko..." sabi ng matanda.

"Where's Uncle Eislan?" tanong niya sa ina niya at tumingin sa buong paligid.

Napatingin naman ang ina niya sa dalagang babae at sinenyasan na lumapit.

"Namatay siya nung sinagip niya kami ng kapatid mo, si Azenaiah ang naging anak ko kay Eislan, Emman..."

"Naaksidente kami ng kotse, sinagip niya kami pero nung nakalabas na kami ay saktong sumabog ang kotse dahil sa impak ng truck." dugtong nitong kwento na mababakasan ng
kalungkutan sa mukha.

Tumingin naman si Manuel sa kapatid niya sa ina.

"I'm sorry to hear that, Ma. But I can offer both of you to live with us in the mansion, Ma. besides, matanda na kayo at kailangan mag aral ng kapatid ko." ano nito at nginitian ang kapatid na ngayon ay nakatulala.

Sumilay ang saya sa mata ng ina, pagkatapos sabihin ni Manuel ang katagang kapatid, tanggap niya ito at gusto niya itong isama, pareho sila, sa Mansion.

"Pero nandoon ang papa mo, siguradong galit siya sakin at baka saktan niya si naiah."alalang sabi nito.

"Hindi niya gagawin yon, nagbago na si Papa, Ma. mas matututukan ko kayo kung nandoon kayo sa Mansion, lahat ng kailangan niyo." pahayag ni manuel rito.

"Salamat anak sa lahat, patawad ulit sa mga nagawa ko pati sa Ama mo." sabi ng kanyang ina na may namumuong luha sa mata.

"Kumain na ba kayo ng hapunan?" tanong ni mama sa amin. nahihiya ako kahit iniisip ko na tawag ay mama sa kanya. "Meryenda lang po kanina, Ma." ani ni Manuel. "Aba'y kung ganoon sabayan niyo na kami at saglit maghahanda ako." at umalis ito sa harap namin upang pumuntang kusina.

Tinawag ng Mama ni Manuel si Antoinette at ng makabawi sa pangyayari ay agad rin sumunod.

Napatingin sakin si Manuel.

"Thank you so much baby for pursuing me to see my Mom." sabi niya sa akin at ginagap ang pisngi ko. "I'm so happy. I'm going to be with her." ani niya at may tumulong luha sa kanyang mata. My Manuel is such a baby. Pinunasan ko ang luha niya at ngumiti sa kanya ng pagkatamis tamis.

"No worries, I love you." sabi ko at niyakap siya ng mahigpit. "and I love you more, baby," he whispers in my ears at nilubog ang kanyang mukha sa leeg ko.

Tinawag na kami ni Mama at sabay sabay na kaming kumain. "Paano naman kayo nagkakilala nitong anak ko, hija?" basag ni mama sa katahimikan. "Uhh, sa Museum po. I'm a painter." sabi ko at ngumiti.

"Ayy ganoon ba? Halata sayo na creative ka at talagang maganda ka hija! Swerte ni Emman saiyo!" masayang sabi ni mama sa akin kaya namula ang pisngi ko.

"Aba, swerte rin naman siya na ako ang future husband niya, ah. Gwapo, Mayaman, responsable. Napakaperpekto ko kaya." mahangin sabi niya sa amin at sabay sabay kaming tumawa lahat.

"Napakayabang ng batang ito kaya pagtiisan mo na lamang, hija." tukso ni Mama kay Manuel.

Tumango na lamang ako at ngumiti bilang pagsang ayon.Lumapit naman si Manuel sa tenga ko at nagsalita

"Nagtitiis ka pala. get ready mamaya tignan ko kung saan ka aabutin ng pagtitiis mo." tukso niyang sabi sa akin gamit ang kanyang malalim na boses kaya napalayo ako at nanlaki ang mata.

Nang matapos ang pagkain namin ay uuwi na sana kaming kasabay ang Mama ni Manuel kaso sabi nito ay mag aayos muna sila ng mga gamit at kung ano pang mga kailangan sa bahay kaya susunod na lamang sila. Buti nalang nahila ko si Manuel dahil wala atang balak iwan si Mama at pursigidong iuwi ito. Nasa byahe kami ngayon, ramdam ko rin ang simoy ng hangin sa pisngi ko dahil bukas ang bintana ng sasakyan. Nagulat ako ng hawakan ni Manuel ang hita ko.

"Focus on your driving, Manuel. Mag ingat ka at baka mabangga tayo." paalala ko kay Manuel sabay tapik ng kamay niya ngunit hinuli lamang niya ang kamay ko at pinagsalikop iyon.

"Lagi ako nakafocus sa pagmamaneho at pagmamay-ari ko." sabay ngisi niya sa akin kaya napatawa ako.

Tumigil saglit ang sasakyan dahil green light kaya tumingin siya sa akin.

"Thank you so much for this day, baby. I love you so much." sabi niya at agad akong kinintilan ng malalim na halik sa labi. Tumigil rin siya at nagpatuloy ulit sa pagmamaneho.

"Mahal rin kita, Manuel." ani ko at tumingin sa labas, napansin ko rin na ngumiti siya ng malaki
sa sinabi ko kaya napangiti rin ako at hiniling na sana tuloy tuloy na ang kasayahang ito.

Xoxo, Arabella