Paint Of The Enchanted Nights (Marchero Series #1)

CHAPTER TWENTY SEVEN

I processed all the needed documents for one way ticket to the Philippines. Hindi lang din naman si Manuel ang dahilan kung bakit ko gusto umuwi. I also wanted to talk my parents and let them see my son personally. I decided to resign in one of the galleries here in Italy.

They asked me pa kung gusto ko ba talaga magresign at bibigyan lamang nila ako ng 1 to 2 months break pero I refused.

"We will miss you, Ms. Rue. you became a big part of this gallery. I feel sad when you will not be around anymore." Mr. Smith, the head of this gallery said to me and I can saw the sadness in his eyes. I smile at him. he became like a father to me and he likes Cocon so much.

"I will miss you, too, Mr. Smith. We will meet someday, okay? I'm really sure of that." I said, assuring him. that day ends with a tight hug for each of my closest workmates.

Napatingin ako kay Gwyn na kasalukuyang nakabusangot habang nakatingin sa cellphone niya.

"Don't tell me inaantay mo 'yang sugar papa mong replayan ka. Ikakasal na yung tao, gwyn!" paalala ko sa kanya, Manuel is putting food in my plate while assessing Cocon's food.

Taray naman hands-on!

"hindi ko minessage, siya nagmessage sa akin." ani niya at bumuntong hininga sabay salampak sa couch.

"Ano sabi?" kuryosong tanong ko ngunit nginisian niya lang ako,

"Che! Sana all my love life!" sabi niya at nakatingin kay Manuel, napatingin naman ako kay Manuel na nakatingin sa akin, nang magtagpo ang mata namin ay ngumiti siya.

"Anong ulam gusto mo?" tanong niya at tinuro ang adobo at kare-kare.

"Nakakabitter putangina. Bugbugin niyo nalang ako, hindi na ako lalaban pa!" wika niya at napatawa kami.

"We will go to Venice Canal later, gusto mo sumama? malay mo makahanap ka doon ng available at walang sabit." wika ko habang kinokonswelo siya.

Tumango lamang ito at tulad nang napag usapan ay pumunta kami sa mga tourist spots dito sa Italy, ngayon lang din makakapasyal si Cocon kaya sinulit namin. Ang Venice Canal ay isa sa aming pinuntahan, katulad ng dati hindi ko pa rin maiwasan hindi mamangha sa ganda ng tanawin. Ang mga ilaw dito, ang imprastaktura. It is just so aesthetically overwhelming. Kamuntikan pa nga mahulog si Cocon dahil ang likot sa bangka kaya binuhat siya ni Manuel at hindi na binitawan pa. kumain kami ng pizza sa sikat na Restaurant rito.

Napagpasyahan na rin namin umuwi at nakatulog sa byahe si Cocon dahil buong araw siyang makulit, nasa likod sila ni Gwyneth na tulog din dahil sa pagod kakabantay kay Cocon kapag may binibili kami.

Manuel bought clothes and shoes for us. Gwyn rejects those stuff at winika pa na feeling sugar daddy si Manuel but he insisted and says it is a gratitude gift for taking good care of us.

"Did you have fun?" he asked me while he's holding my hand and his other hand on the steering wheel.

I nodded, "How about you? Did you have fun?" I asked back.

"Yap, I still have a lot of energy," he smirked at what he said.

He looked at me and kiss the back of my hand.

"Alam ko yang balak mo Manuel." pagtataray ko sa kanya at hinihila ang kamay ko sa pagkakahawak niya.

He just laughed at what I said and he looked in his side mirror.

"Akala ko makakaisa ako." mahina niyang sabi at napapalatak.

Namula ako sa sinabi niya at natawa din ng mahina sa pinag uusapan namin. Ngayong araw kami mag iimpake para umuwi sa pilipinas kasama ko si Gwyneth na inaayos ang gamit ko dahil tapos na daw siyang mag impake. Halos dalawang malaking maleta ang punong puno ang dadalhin ko pauwi.