diphylleia grayi | kth

零 / her son bir başlangıçtır

Kasım, 1944

SHINJUKU, TOKYO

O gün hava olabildiğine kasvetli ve yağmurluydu. Gök yarılıyor, çakan her şimşekle etraf gündüzmüş gibi aydınlanıyordu. Genç kız derin bir su birikintisine basıp çamurlu suyu etrafa sıçratarak koşmaya devam etti. Koştukça bacaklarına saplanan kramplar onu yavaşlatıyor, ciğerleri yeteri kadar alamadığı havadan dolayı sızlıyordu. Ancak durmaya niyeti yoktu. Korkuyor, fakat bu korkusunun onu geri dönüşü olmayan bir hataya sürüklemesine izin vermek istemiyordu. Kalp çarpıntısı kulaklarında, şakağında ve boynundaydı. Arkasına bir kez bile bakmadan ara sokağa saptı ve annesinin adını sayıklayarak koşmaya devam etti. Yağmur sanki o koştukça daha çok hızlanıyor, onu sırılsıklam ediyordu. Artık nefes alamayacak kadar yorgun hissettiğinde iki tane çöp tenekesi ve inşaat halinde olan bir binanın olduğu yerde bir duvarın arkasına saklandı ve onu takip eden kişinin vazgeçip gitmesini umdu. Çaresiz ve dehşet verici birkaç saniyede elinden geldiğince sessiz bir şekilde nefes alıp verirken kontrol edemediği gözyaşları ve önüne düşen ıslak saçları görüşünü bulanıklaştırdı. Oldukça seyrek olan sokak lambaları yararına mı yoksa zararına mı kestiremiyordu.

Ona yıllar gibi gelen bekleyişin ardından korksa da doğruldu ve temkinli bir şekilde duvarın arkasını kontrol etti. Elli metre ötedeki sokak lambasının sarı ışığında titreşen yağmur damlaları ve kedilerin bile olmadığı boş sokak genç kızın yüreğine su serpmişti. Çok kısa bir süre sonra duvara yasladığı sırtını dikleştirip babasına ulaşmanın bir yolunu düşünürken birkaç adım atmıştı ki sırtının ve kollarının bir anda güçlü bir şekilde sarıldığını hissetti. Dehşet içerisinde çığlık atarak çırpınırken onu yakalayan kişinin onu buraya kadar takip eden kişi olduğunu anlamıştı. Sesini kesen şey buz gibi parmaklar oldu. Ağzını sıkıca kapayıp kendiyle birlikte sollarında kalan inşaata sürükledi genç kızı. Kalbi yerinden çıkacak kadar hızlı atıyor, hıçkırarak ağlıyordu ama kurtulamıyordu. Sonunda soğuk ve karanlık olan binaya sürüklenen genç kız sertçe yere fırlatıldı. Düşmenin etkisiyle sarsılsa da karşısındaki bu acımasız kişiye bakmaktan kendini alamadı. Uzun siyah kabanından damlalar yere süzülüyor, kafasındaki devasa fötr şapka yüzünü gizliyordu. Genç kız sonunda güçlükle ağzını açabildiğinde sesi beklediğinden çok daha kısık çıkmıştı.

"Benden ne istiyorsun?"

Karşısındaki kişi ses vermedi. Çakan şimşeğin ışığı bir anda içeriyi doldurduğunda genç kız, karşısındaki şapkalı kişinin soluk dudaklarını uzun, ince burnunu gördü. Yüreği bir anda güçlü bir sızıyla kaplanmıştı. Korkunç bir kabusta olmayı diliyor, bedenini oynatamıyordu. Korkuyla tekrar sordu.

"Kimsin? Ben sana ne yaptım? Neden beni-," Tam o esnada karşısındaki yabancı elini beline götürüp bir silah çıkardı. Genç kız silahı gördüğü an irkildi ve yutkunamadı. Silahın namlusu direkt ona doğrultulmuş, karşısındaki fötr şapkalı yabancı sonunda başını kaldırmıştı. Titrek ışığın altında parlak ve ıslak gözleri göründü o an. Genç kız sesli bir şekilde acıyla ve korkuyla iç çekti. Gördüğüne inanmak istemiyor, göz yanılması olmasını diliyordu.

"Ölmeni." dedi o tanıdık ses. "Ölmeni istiyorum Akira."

Birkaç adımda aralarındaki mesafeyi kapatıp soğuk namluyu genç kızın alnına dayadı ve titrek sesiyle ekledi. "Affet beni." Ardından tetiği çekti.

-

diphylleia grayi: yağmur altında saydamlaşan, ana vatanı japonya, çin ve abd'nin küçük bir kesimi olan çiçek türü. aynı zamanda biricik jonghyun'un şarkısının ve kitabının adı.

Uzuuun bir aradan sonra hepinize merhaba! Benim için zor, ama atılması gerekli bir adımdı çünkü bu süreçte bana güç veren şeylerden biri de kurgu yazmak oldu. Bilmiyorum, değişik bir etkisi var sanırım üzerimde. Umarım bu kitaba destek gösterip, yolculuğumu paylaşırsınız. Yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen. Japonya ve Güney Kore bağlamında, içinde uzak doğu inanışlarından bazı esintiler bulunuyor ve karmaşık bir yapısı var. Ama seveceğinize eminim. Bir sonraki bölümde görüşmek üzere~