When Twilight Comes [On-Going]

1: Mr. Hoodie

Allison

Bumaba ako sa aking kotse na ipinarada ko sa parking lot, pumasok ako sa convinience store na katabi ng lot. I get the things I need inside the store like sanitary napkins—wala na kasi ako no'n sa bahay, then alcohol, cleanser at iba pa. I bought some foods as well. After getting enough stuff I went to the counter and pay for my items. As soon as I'm done paying, I pick up the plastic bags that the store provides.

"Ugh dapat ginawa nalang nila na paper bags ang lalagyan ng paid items so plastic bag won't be a hassle for mother earth." I thought to myself.

After that, I finally went outside as I push the glass door finishing my first step out but as soon as my first step is done, I stopped and notice something on the floor.

A blood...there's a blood on the floor.

"Saan galing 'to?" Sinabi ko with an obvious frown, baffling, and curiosity.

How can be there's blood out of nowhere? I assume this is not a normal thing.

Nilingon ko ang paligid and I see more drops of blood on the floor. It's plenty and it seems like there's a direction saying it is really not in a daily basis. May direksyon ang mga dugo na tila galing ito sa taong patuloy na naglalakad. Out of my curiousity, I followed the drops of blood and it led me into a bus station. Hopefully, it doesn't kill me.

"Ang tanga naman nitong mga taong 'to, di manlang napansin 'yong dugo sa sahig o sadyang wala silang pakialam." Kinausap ko na naman ang sarili ko. But then nang lumingon ako, I saw where the blood is coming from.

There's a man in a black hoodie, rip fitted jeans and white addidas shoes. 'Yong hood ng jacket ay suot ng lalaki sa kanyang ulo na parang he is doing all para matago 'yong mukha niya. Then there's a blood drooling from his wrist. At dito nanggaling 'yong dugo sa sahig mula pa sa convinience store.

As soon then I felt the concern and worry from this guy. I think he has a problem and he needs help, comfort and a person to talk with.

I clearly noticed it from him unlike any other persons. My duty being a psychologist is finally off for today but I feel like I still have some person to help using my given knowledge.

Limapit ako sa tabi niya at napagdesisyunan kong i-comfort siya by rubbing my hand to his back since he's standing and seems like waiting for the bus as well. That can also be my first move to start to know what I can help.

Nilingon niya ang kanyang ulo para makita ako ngunit paglingon niya ay 'di ko nakita ang kanyang mga mata dahil masyadong nakatalukbong ang kanyang hoodie sa kanyang mukha. Natatakpan din ng kanyang buhok ang kanyang mga mata.

"Okay ka lang?" Tanong ko sa kanya. Tumingin ako sa kanyang pulso na may dugo at tila napansin niya ang pagsulyap ko dito. Ginalaw niya ang kamay niyang may dugo at pinasok ito sa bulsa ng kanyang hoodie. Bumalik ang atensyon niya sa pagiintay ng bus.

"Kailangan mo ba ng kausap?" Muli akong nagtanong ngunit wala akong narinig na sagot. Hinila ko ang braso niya mula sa bulsa ng kanyang hoodie pinilit niya ring itago ito habang hinihila ko ang braso niya. Pasensya na Mr. Hoodie—kung sino ka man pero gusto lang talaga kitang tulungan alam kong may problema ka ngayon at kailangan mo ng isang tulad ko.

Sa ilang segundo ng pagtatalo sa kanyang braso ay ako ang nagtagumpay na magawa ang nais. Binaba ko ang sleeves ng kanyang hoodie at nakita ko ang dalawang hiwa na nakaguhit sa kanyang pulso, medyo malalim ito na aking labis na ipinagbabahala para sa kapakanan niya.