LET GO (BTS SONG SERIES #1)

LET GO 21

He was pulling me until we reached his room. Hindi ko na nagawa pang batiin ang mga magulang n'ya dahil sa mga narinig ko, at hindi ko rin alam kung kaya ko silang harapin dahil sa pag-ieavesdrop ko sa usapan nila.

I was almost spacing out when we entered his room, and I couldn't even look into his eyes. Nanghihina akong umupo sa kama niya at doon nilapag ang paper bag na dala ko. Gusto kong matawa ng sarkastiko dahil sa patong patong na isipin. At talagang sa birthday niya pa!

"Kiara Selene, Babe..." rinig kong pagtawag niya pero nanatili akong nakatingin sa nakasarang pintuan ng kwarto niya. Hanggang ngayon dina-digest pa rin ng utak ko ang mga narinig ko kanina.

"Kiara, listen to me," he uttered, making me calm down like he can. "Come on, whatever it is you heard, it's nothing. It's not important—" He was cut off when I diverted my gaze to him, giving him a questioning look.

"Matt? Anong hindi importante?" nangungwestiyon na wika ko. "It's about your family's business!" I added, exclaiming. He tried to hold my hand but I pulled it away from him. Nagugulat siyang nag-angat ng tingin sa'kin.

"Kiara Selene..." Sa tono ng boses niya ay halatang nag-aalala siya sa inaakto ko. Pero mas nag-aalala ako!

Tumayo ako at bahagyang lumayo sakaniya. Tinalikuran ko siya at doon bumuga ng hangin. "I heard everything Matt..." magkahalong lungkot at galit na wika ko, tulad ng kung paano ko sinabi 'yon kanina.

"Your company needs you," wika ko, nanlulumo.

Narinig kong suminghap siya sa likod ko, ilang saglit pa ay sumulpot na siya sa harap ko. Halos lakumusin niya ang sariling mukha bago tumingin ng diretso sa'kin. Nameywang siya at bumuga ng hangin, making his self calm.

"They can handle it, for goddamn sake. Please, let's just stop talking about this," nanlulumong aniya. Sa pagkakataong 'yon ay tuluyan na niyang nahawakan ang ang magkabilang braso ko. He stared at me intently before pulling me for a hug. I even felt him caressing my back.

Pero hindi ako matatahimik.

"Pumunta ka ng ibang bansa," seryosong wika ko habang yakap niya 'ko. That made him stiffened for a moment, pagkatapos no'n ay bigla niya akong pinakawalan at nagugulat na humarap sa'kin, hindi makapaniwala sa sinabi ko.

"What?" hindi makapaniwalang aniya, kitang kita ko sa mga mata niya ang pangungwestiyon.

I looked away and blew a breath. "Your company needs you. Pumunta ka ng ibang bansa," seryosong wika ko ulit. I felt a slight pain on my chest upon hearing that words na galing pa sa'kin mismo.

Akala ko sa books lang 'to nangyayari.

"What the hell are you saying, Kiara Selene?" 'di makapaniwalang tanong niya, bakas din ang galit sa tono ng boses niya. "No. I'm not leaving this country," may pinalidad sa boses na aniya dahilan para lingunin ko siya.

Sinalubong niya ako ng galit na tingin dahilan para halos umiwas na ulit ako ng paningin sakaniya. "Matt! Kailangan ka ng kompanya niyo. I heard it all!" nagagalit ding wika ko sakaniya.

I saw his jaw tightened in anger. He put both of his hands on his waist and started pursing his lips while shrugging like it's his only way to contain the anger he is feeling.

"Why does it feel like... like you're pushing me away," nangungwestiyon na aniya habang nakatingin sa kung saan, halata sa boses ang pagkadismaya.

Umawang ang labi ko at mahigpit na napailing. "Matt, I'm not pushing you away..." nanlulumong wika ko, nagpapaintindi. Pero lalo lang siyang umiling, lalo pa akong nanlumo nang marinig ko ang sarkastikong tawa niya, halata do'n ang galit.