Gözlerine baktığımda kaybolduğumu hissettim. Boğulduğumu. Nefes alamadığımı. Gözlerimi ondan uzaklaştırdığımda üşüdüğümü hissettim. Hocanın konuşmasıyla ikimizde irkildik ve önümüze döndük. Kendimi kötü hissediyordum. Hocayı dinleyebildiğim kadar dinledim.
-''Bu sınıf özel bir sınıf. Yeni gelenlerin toplandığı ve benim özel olarak seçtiğim 12 kişilik bir sınıf. Bu sınıfta benim gözlemlerimle üstün zekalıların toplandığı bir sınıf.''
Kimse birbirini tanımasada hepimiz birbirimize tedirgin gözlerle baktık. Aklımızdan tek şey geçiyordu. Üstün zekalı? Özel sınıf?
-''Dersleriniz daha farklı olacak. Yarından itibaren başlanacak derslere. Bugün ders işlemeyeceğiz, birbirinizle tanışmanız için bir ödev vereceğim. Proje ödevi gibi bir şey . 2 gün sonra elimde olması gerekli, 12 kişisiniz bu yüzden 2 kişilik gruplar halinde hazırlayacaksınız bu ödevi. Adil olması için kura çekilecek.''
Hocamız tek tek adlarımızı yazarken ben şu çocuğu izliyordum. Yakışıklıydı,fazlasıyla. Beyaz bir teni, öpülesi küçük kırmızı dudakları, uyumak için ideal olan geniş bir omzu, oturduğu yerden tam anlayamasamda uzun ve zayıf bir vücudu vardı. Kendi kendime kızdım ben düz değilmiydim niye bu çocuğu bu kadar tapılası bir şekilde izliyordum ki? Düşüncelerimden kurtulup hocaya baktım. Hocada bana bakıyordu sonra eliyle tahtaya çıkmamı istedi. Tahtaya çıktığımda herkesin gözü üzerimdeydi ve meraklı bir şekilde bana ve hocaya bakıyorlardı. Hoca az önce adlarımızı yazdığı kağıtları koyduğu poşeti bana doğru uzattı;
-'Çek'
-'N-neyi?'
-'Projeni yapacağın arkadaşını'
-'T-tamam.'
Dedikten sonra elimi tedirgince sessiz sınıfın önünde poşete daldırdım,elimi içinde biraz gezindirdikten sonra bir kağıt seçtim. Elimi çıkardım ve kağıdı araladım. İçimden sebebsiz yere o çocuğun çıkmaması için dua ediyordum. Kimsenin adını bilmediğim için kim olduğunu kestirememiştim. Çıkan kişi 'Sehun' ama ben kim olduğunu bilmiyordum bir an önce öğrenmek istiyordum.
-'Oku,Luhan.'
-'T-amam. Bir saniye. Adı Sehun.'
-'Oh... Sehun demek ki. Sehun kimdi?
Hala içimden o çocuğun olmaması için dua ederken. O çocuk 'Ben.' demez mi? İçimde kendi uydurduğum mide bulandırıcı tüm küfürleri saydım. Hoca beni yerime oturttu ve çekilişe devam etti. Ama ben dinlemiyordum. Heyecandan kalbim yerinden çıkacaktı. Ne yapacaktım ben şimdi? Konuşmaya başlayamazdım ki. Herşeyi mahvederdim. Sonra adını yeni öğrendiğim Sehuna baktım. O'da bana bakıyordu. Ah.. yapma böyle. Sen böyle yaparsan ben sanırsam gay olacağım. Ah... Tanrım. Sonra zil çaldı ve Sehun yanıma geldi.
-'Ben Sehun'
İçimi ürpertecek bir soğuklukla söylemişti adını. Niye böyle olmuştu ki?
-'B-bende Lu-Luhan.'
Kekelediğim için kendime lanet okudum. Heyecanlanmama gerek yoktu çünkü nedense bu çocuk kendinden nefret ettirmişti.
-'İyi. Çıkışta otoparkta bekle beni. Proje için benim evime gideceğiz.'
Yİne aynı soğuklukla konuştu. Onun evine mi gidecektim? Arabası mı vardı?
-'Tamam.'
