Neydi aşk? Karnında kelebeklerin uçuşması mı? Hayattan soyutlanmak mı?
Hayır bunların hiçbiri değildi aşk. Aşkı bir kelimeye ya da cümleye sığdıramazdınız. Eğer bunu yapabilseydiniz Nobel ödülü kazanırdınız. Aşkı bir kelimeyle açıklamaya çalışanlar aptaldır. Aşkı tatmayanları böyle şeylerle kandırmak daha büyük bir aptallıktır. Eğer aşkı gerçekten anlamak istiyorsanız, yaşayın. Evet, yaşayın. Çıkın sokağa herkesi gözlemleyin sevenleri, sevilmek isteyenleri, acı çekenleri. Binlerce yalnız insan var. Ben size doğru kişiyi bulun demiyorum, neden mi? Daha sınavlarda 4-5 şık arasından doğru cevabı bulamazken doğru insanı bulmak biraz zamanınızı alabilir. Bu yüzden yalnız olmaktan korkmayın. Kulaklığınız sizi yalnız bırakmaz. Geceleri kafanızı kaldırdığınızda gözünüze çarpan o yıldız sizin kaderiniz olabilir belki aynı anda o yıldızı gözünüze kestirmişsinizdir ne dersin? Ya da yürürken yanından geçmiştir. Kitapçıda aynı kitaba bakmıssınızdır belki.
***
Luhan'ı kütüphanede yalnız bıraktıktan sonra salona geçtim. Neden böyle saçma hissediyordum. Bağlanmak istemiyordum. En son birine bağlandığımda...
[Flashback]
-"Chanyeol yapma." Soğuk bir sesle bunu söylediğimde kalbimin atmadığını hissetmiştim.
Chanyeol'u aldatmıştım. İsteyerek değil, ben Chanyeol gibi olamazdım. Birine aşkla bağlanamazdım. O'nu aldatmak istememiştim. Sadece... sadece biraz eğlenmek için bara gitmiştim. Olan sonra oldu zaten. Chanyeol beni bara kadar takip edip yaptıklarımı görmüş. Şimdi ise uçurumunun önünde Chanyeol'u atlamaktan vazgeçirmeye çalışıyorum.
-"Sehun... Neden yaptın?" Ağlamaktan çatallaşmış sesiyle bunları söyledi. Gerçekten neden yapmıştım?
-"Chanyeol, her şeyi açıklayacağım. Şimdi yanıma gel. Düşebilirsin."
-"Zaten bunu istemiyor muyuz? Ölmemi."
-"H-hayır. G-gel hadi. Saçmalama."
-"ASIL SAÇMALAYAN SENSİN SEHUN! BENİ ALDATIRKEN DÜŞÜNMEDİN Mİ? KIRILGAN OLDUĞUMU. SENİ TAKİP EDECEĞİMİ. AMA APTALLIK EDEN BENİM. BENİ SEVMEYEN BİRİNE AŞIK OLURSAM SONUNDA ÖLEN BEN OLURDUM BUNU BİLEMEDİM Mİ? SEHUN... SENİ SEVMİŞTİM,SENİNDE BENİ SEVMENİ İSTEMİŞTİM. DEMEK Kİ FAZLA BİR ŞEY İSTEMİŞİM. SENİ GÖZÜM KARARACAK KADAR SEVMEMELİYDİM! ŞİMDİ RAHATLAYABİLİRSİN. HOŞÇAKAL. VE GERÇEKTEN AŞIK OLMAYI DENE."
"-Chanyeol. Yapma."
-"Hoşçakal."
Dedikten sonra kendini uçurumdan aşağı bırakmıştı. O gözlerimin önünde ölürken ben dizlerimin üstüne düşmüştüm. Ağlıyordum. İlk defa ağlıyordum. Ben ailem öldüğünde bile ağlamadım, ağlayamadım. Yılların acısını çıkarırcasına hıçkırarak ağladım. Az önce aşık olmaya çalıştığım kişinin ölümüne sebep olmuştum. Orda kendime söz verdim. Doğru kişiyi bulup o'na aşık olacaktım.
***
Bunları düşünürken ağladığımı yeni fark ediyordum. Gerçekten Luhan'ı sevebilir miydim? Ben o'nu sevebilirdim ama o beni...?
Koltukta kafamı eğmiş ağlarken merdivenlerden gelen tıkırtılarla kafamı kaldırıp gözyaşlarımı sildim ve kafamı arkaya çevirip Luhan'a baktım.
-"Seçtin mi kitabını?" Sahte bir gülümsemeyle sordum.
-"Biranda canım kitap okumak istemedi." Gözünden düşen yaş parçasıyla ayağa fırladım. Koşar adımlarla yanına ulaştığımda o'na sıcak bir sarılma verdim.
