The Lost Spark

Chapter 10

It is normal for a woman to have her own dream wedding. And as for me, nangangarap din akong maikasal. Kahit simple at hindi engrande, ang mahalaga ay ang seremonya nito na mag tatali sayo sa taong mahal mo.

"Don't you think it's a bit baggy?" Bea said as she scanned the dress she's wearing.

"It's okay for me, but a little adjustment will do," I said

Kasama ko ang mga kainigan ko ngayon sa centro. Eunice is busy trying her gown while Mica, Bea, and I are also trying the dresses allotted for us para sa kasal ni Eunice.

"Grabe!, ang ganda sis!" Bea's comment on the gown Eunice is wearing.

It's a  heart-shaped neckline that is backless and it's a silky fabric. The crystal beads on the waistline added some elegance. It's simplicity make it mote fascinating and looks majestic.

I can't help but admire the wedding gown. Soon, I'll have my own, and I'll, walk on the aisle wearing my own wedding dress, and ahead of me is Gino waiting for me. How dreamy, I just hope that it will happen soon.

"I can't remember myself being that beautiful noong wedding ko" Mica rants

"Gaga! Maganda ka rin naman. Actually ako rin. It just happens na mas innocent-looking si Eunice sa atin at additional points nya yon" Bea said.

Well, that's true. Eunice looks innocent, she looks so fragile. And that's one of her treasurable charms.

After the fitting ay lumabas na rin kami ng shop. We thanked the staff who help us and then stormed out.

"San ang next stop natin?'' Bea asked.

"Lunch na muna tayo. Nagutom ako eh" Eunice said na hinawakan pa ang tiyan nya.

"Girl, diet aka muna if ayaw mong tumaba at baka mag pa adjust ka ng wedding dress mo sa last minute before your wedding ceremony," Bea said.

Napatawa na lamang kami sa tinuran ni Bea. Ang babaeng yan talaga, napaka pranka. But Bea wouldn't be Bea if she's not straightforward.

"Tara na nga, after our lunch ay kailangan ko na ring umalis. Susunduin ko pa si Xavier sa school" Mica said.

We are heading to a Filipino restaurant na sa kabilang side ng tailoring shop. Nilakad na lamang naming dahil malapit lang naman ito.

Ng nasa tapat na kami ng resto at papasok na lang sa loob ay napahinto ako ng magawi ang mata ko sa kabilang kanto. May kalayuan ito ng konti mula sa resto.

It was Gino and that woman again. Naka suot ng lab coat yung babae at si Gino naman ay ang usual office attire nya.

Hindi ba dapat nasa trabaho sya? And sino yung babe na iyon?

Napansin ni Mica na wala ang atensyon ko sa kanila. Naka pasok na sa loob sila Bea at Eunice.

"Sige na, puntahan mo na. Ako na ang bahalang magsabi kila Eunice at Bea". She said as she taps my shoulder then hugged me.

I absentmindedly walked towards the direction where I saw Gino and that woman. Buti na lang at sakto na go light na kaya nagtuloy tuloy lang ako sa pagtawid sa kabilang side.

Pero pag katawid ko ay napahinto na lamang ako dahil sa nakita ko. I saw how Gino kissed the woman on her forehead. Nakatalikod sya sa akin kaya hindi nya ako napansin. At umalis na lang sya ng hindi man lang lumingon sa gawi ko.

Leaving me stunned by what I saw.

Nang ibalik ko ang tingin ko sa babae ay nakita kong nakatingin sya sa akin. Ilang metro lang ang layo ko sa kanya. I even saw a hint of shock on her eyes. Pero ngumiti lang sya sakin at naglakad na paalis heading to the hospital na malapit lang dito.

Malawak na hallway na napaliligiran ng garden muna ang makikita mo bago ang hospital. Nakatitig lamang ako sa babae habang naglalakad ito ng nakatalikod mula sa direksyon ko.

I even saw her turn her back to see me at umiling-iling saka nagpatuloy sa pag lalakad.

What was that?. Is she showing she's disappointed of me? Because I didn't make a scene?. ANong gusto nya kaladkarin ko sya habang sinasabunutan? 

Kalma Alona, baka naman kakilala lang ni Gino, a close friend or something...dahil alam ko na hindi naman sya kamag anak ni Gino.

Sana mali ako ng iniisip. Sana nga ay wala lang ang nakita ko kanina. Pero ang hirap namang gawing bulag ang sarili para lang masabi na walang mali, at ayos lang ang lahat.

'Beeeeppppppp!'

A longhorn of a car sent me back to my senses.

"Ano ba!, magpapakamatay ka ba?" the driver shouted at me

"S-sorry"

Agad akong gumilid at naglakad muli papunta sa hintayan ng bus.

As I stare outside sa pagitan ng salamin ng bus window ay ang masaya at buhay na buhay na taong nadaraanan namin ay ni hindi  ako nahawaan kahit konting kasiyahan .