The Lost Spark

Chapter 15

Holding back the pain isn't the easy way to do. But if it's the only way to keep your sanity with you, you'll hold into it, even if the pain inside was like taking your breath away. It suffocates you na iisipin mo na lang sumuko dito at ilabas yung sakit na nararamdaman mo.

Pero paano? Paano kung inilbas mo ang galit mo at lumala lang ang sitwasyon?. Hindi ko na alam kung mananatili pa ba akong kalmado. Alam ko na dapat akong magalit, pero nataakot ako sa possible kong malaman. Natatakot ako sa katotohanang tama ang lahat ng bumabagabag sa akin.

Hindi ko kayang ilabas yung lungkot. Siguro nga hinihintay ko na lang na tuluyan ng kainin ng sakit ang buong sistema ko, siguro kapag nangyari yon ay baka sumuko na ako sa sakit at nanaisin ko na lang din na ilabas ito. Dahil ang hirap eh, ang hirap hirap pigilan yung lungkot at galit.

Masyado na ba talaga akong nagpapakatanga? Hindi ko rin alam. Dahil ang alam ko lang ay kailangan kong manatili hindi na lang para sa akin kundi para sa batang alam ko na kakailanganin ang buong pamilya.

Tanga na kung tanga kung nanaisin ko pang maayos ang lahat ng gusot na ito.

Pagka baba ko ng sasakyan ay nanlulumo akong dumeretso sa loob ng bahay at naupo sa sofa. Ibinaba sa tabi ko ang bag ko at isinandal ang ulo ko sa headrest ng upuan at ipinikit ang mga mata.

Kasunod niyon ay ang tunog ng yapak ng taong dahilan kung bakit ako nakararamdam ng ganito ngayon.

Narinig kong may inilapag sya sa center table. Ngunit hindi ko sya binalingan man lang ng atensyon.

"I'll just prepare some food in the kitchen," he said

I can feel his gaze into me pero wala akong balak na tugunan ang kanyang tinuran. Narinig ko pa ang pag buntong hininga nya bago ko narinig ang mga hakbang nya papalayo at patungo sa kusina.

Ilang minuto akong naka sandal habang pikit ang mata sa sofa at hinimihas ang aking tyan. 

"Don't worry baby, mommy's not sad, okay. I'm just a little exhausted" I whispered.

A phone vibrated. I thought it was mine but when I checked my phone in my handbag ay hindi iyon yung tumutunog. Maybe it was Gino's phone.

I hesitantly checked it. Baka about sa work. Nagdadalawang isip man ay binuksan ko parin ang bag ni Gino at kinuha mula rito ang kanyang cellphone, but what I saw on the caller ID just made me feel worse even more.

Dra. Trixie's calling...

I can't be mistaken. Sigurado ako na ito yung babaeng nakikita kong kasama at kausap ni Gino behind my back. And that same woman a while ago. Dahil sya lang naman yung nagiisang tao kahit saang angolo ay walang kahit na anong koneksyon kay Gino, pwera na lamang kung...

Na putol ang tawag na nakatitig lamang ako rito. Then a message appeared on the screen from that same person.

Nanginginig amg mga daliri ko ng pindutin ko ang mensahe.

"Meet me when you're free, I have good news" Dra. Trixie's message.

It was her reply to Gino's message just minutes ago, maybe before he went inside the house. And that message totally broke my heart.

"I can't meet you today, sorry" his message to that woman.

Pero sang sinabi nya kanina ay wala lang yung tao na yun, na hindi nya kilala. So all this time ay tama nag hinala ko. That behind my back Gino's betraying me. I scrolled the screen to backread their conversation. Parang ako na mismo ang nagtarak ng kutsilyo sa sarili kong puso dahil sa mga nababasa ko.